Gdy Gregor Samsa obudził się pewnego rana z niespokojnych snów, stwierdził, że zamienił się w łóżku w potwornego robaka – otwierające Przemianę Franza Kafki zdanie stało się popkulturową kliszą opisującą współczesne społeczeństwa alienacji i wyczerpania. Choć na pierwszy rzut oka brzmi ono jak początek body-horroru albo metafora depresji, uwodzi przede wszystkim jako forma sprzeciwu wobec uczestnictwa w globalnej pogoni za zyskiem i efektywnością. Jeśli potraktujemy przemianę Gregora Samsy jako polityczny gest, możemy w niej dostrzec powidoki odmowy Kopisty z noweli Melville’a. Punktem wyjścia do eksperymentu na opowiadaniu Kafki jest potrzeba zmapowania rzeczywistości nadmiaru, przebodźcowania i wypalenia oraz wytyczenie drogi wyjścia z opresyjnego terytorium. Spektakl opisuje świat, którego metafizyką jest recykling. Kafka powraca raz za razem, coraz bardziej zabawny i upiorny. Transformacja Samsy zaczyna lawinę mutacji. Przemiana staje się opowieścią o egzystencjalnej improwizacji oraz ucieczce, która jest formą wewnętrznej emigracji i strategią obronną „gatunku” zagrożonego przez późnokapitalistyczne realia. Mimo że przypowieść Kafki kończy się śmiercią głównego bohatera na śmietniku, to jej lektura otwiera dostęp do laboratorium własnej podmiotowości. Jak odkryć transgresyjny potencjał mutacji? Czy da się uchwycić przyjemność płynącą z przeistaczania się w Coś Innego? Taktyka ontologiczna, polegająca na operacji na sobie samym, zasilana jest przez wywrotowe poczucie humoru Kafki, jego wampiryczne wcielenia z listów, a także fascynację wczesnym etapem rozwoju kinematografii i zawarte w licznych miniaturach protokoły ze stawania-się-zwierzęciem.