„Blednie już wątła iskierka robaczka Świętojańskiego: świt zaraz nastanie Żegnaj mi, żegnaj. I pamiętaj o mnie.” Drogi Horacjo, Piszę do Ciebie z nieobecnej w atlasach krainy, skąd żaden jeszcze odkrywca nie wrócił… Czy po tak „potulnie przecierpianym życiu”, jak moje, można spokojnie zasnąć? Spać i śnić może? Ścichł za mną ten doczesny zamęt, a ja jestem w tak złym nastroju, że cała barwna sceneria globu wydaje mi się jałowa jak skalisty przylądek. Co mają począć takie jak ja pełzające stworzenia, wciśnięte w szczelinę pomiędzy niebem a ziemią. Mam pamiętać! Nie bój się, pamięć kipi jak lawa w globie tej czaski. Pamiętać! Ależ tak, będę… Matka, Stryj, Poloniusz, Rosencranz i Guildenstern, Ofelia, Laeertes sami się o tę misję ubiegali, czy po tym wszystkim, nie przyznasz mi racji? Przyjdź i pozostań żywym świadkiem mojej historii. Twój Hamlet