Prawie 40 lat na karku, a ty nadal nie jesteś nikim godnym uwagi. Kurtyna opada, a ty stoisz pośrodku biura, skacowany i zagubiony, patrząc na tych wszystkich frajerów odgrywających swoje role, jakby byli na jakimś pieprzonym autopilocie. Codziennie ten sam syf. I w końcu dociera do ciebie: masz dość. Nie uniesiesz tego nawet przez jeden pieprzony dzień dłużej. Patrzysz w lustro i myślisz: „Kurwa, dosyć tego. Nie chcę.” I co robisz? Pewnie nic, ale Krzysiek czyli tytułowy Amant, bierze wszystko, co ma, i zaczyna swoją własną groteskową zabawę z losem. A ta wesoła historyjka dzieje się w Warszawie, gdzie na każdym rogu czeka na ciebie kolejny pseudo-guru duchowości. Krzysiek próbuje medytacji, łapie się na modlitwy, zjada i wciąga, co popadnie, byle tylko zbliżyć się do jakiegoś cholernie odległego stanu nirwany. A jednocześnie patrzy na rosnące rachunki. Marzenia o napisaniu wielkiej powieści, rozmazują się coraz bardziej, jak miraż na pustyni. Ale nam na widowni jest wesoło. Muzyka na żywo, są knajpy, kluby, cała ta zakichana Warszawa, którą znasz. Tym weselej, że wszyscy kochamy patrzeć, jak ktoś inny rozbija swoje życie na kawałki. I są przygody, są kobiety, nawet jeśli tylko na chwilę, bo na więcej nikt tutaj nie ma czasu ani chęci A co z miłością? „Przypadki warszawskiego amanta” to monodram, który bawi do łez, by znienacka walnąć cię prosto w twarz. I chyba robi to w sposób inspirujący, bo d 2021 roku ten koleś objeżdża świat, bawiąc widzów swoim cholernym smutkiem i absurdem. Wszędzie, gdzie się pojawia, znajduje się grupa która chce oglądać zmagania Krzyśka i co ciekawe wychodzą pokrzepieni na sercu.