Spektakl „Pustostany", podobnie jak i książka Doroty Kotas, jest o niczym ważnym, ale też o rzeczach najważniejszych. Jest o mieszkaniu w kamienicy na Grochowie, razem ze zmarłymi sąsiadami. Z ich przedmiotami i historiami. Z pozostawionymi przez nich resztkami jedzenia. I o tym, że przez rok można ograniczyć życie do minimum. O tym, co się wtedy zobaczy. O zatrzymaniu się i spojrzeniu na wszystko z tego powolnego dystansu. A potem o pisaniu o tym. A gdyby chcieć to wytłumaczyć, to tak naprawdę jest o tym, jak może wyglądać rzeczywistość, jeżeli przestaniemy patrzeć na nią przez pryzmat obowiązujących schematów, jeżeli nie ulegniemy presji szybkiego zarobku i pogoni za sukcesem. O dawaniu sobie przestrzeni na doświadczanie i spokojne poznawanie tego, co nas otacza. I to możecie wpisać do dziennika, wychodząc z klasą do Teatru Ochoty.