Samotność niejedno ma imię… Życie prawnika, pana Tomasza, po przejściu na emeryturę stało się monotonne, codzienne czynności mechaniczne, a on sam pozbawiony entuzjazmu i radości z wykonywanych zajęć. W swej samotności, z wielkim trudem przychodzi mu oswajanie się z nieodwracalnym upływem czasu. Samotna jest także niewidoma dziewczynka – sąsiadka pana Tomasza. Zamknięta w swoim własnym świecie ciszy, pogrążona w smutku i nieszczęściu, cierpliwie znosi ciężki los, żyjąc pokornie w swym ubóstwie. I oto nadchodzi dla nich wielki dzień. Dzień, który ma odmienić życie obojga… „Mała niewidoma dziewczynka tańczyła po pokoju, klaszcząc w ręce. Blada jej twarz zarumieniła się, usta śmiały się, a pomimo to z zastygłych oczu płynęły łzy jak grad”. To dźwięk znienawidzonej przez pana Tomasza katarynki sprawił, że nagle obudziło się w nich życie. Wtedy właśnie dotarło do niego, jak bardzo odgrodził się od rzeczywistości. Dostrzegł kalectwo, dramat, niedostatek. W jednej chwili zrozumiał, że zrobi wszystko, by odmienić los niewidomego dziecka. Katarynka to przede wszystkim wzruszający spektakl o „cudzie” ludzkiego życia. Przedstawienie dzięki prostej formie podkreśla cudowność zwykłych zdarzeń, które potrafią być pełne tajemnic. Wierna adaptacja noweli Bolesława Prusa podkreśla znaczenie filantropii w codziennym życiu, zwraca uwagę widza na problemy ludzi niezamożnych, skłania do refleksji nad losem potrzebujących. Spektakl porusza także problem kalectwa, co ma na celu wzbudzenie w młodym widzu poczucia tolerancji, szacunku i akceptacji dla ludzkiej odmienności. Udźwiękowienie odrywa ogromną rolę w spektaklu, ze względu na kluczowe znaczenie muzyki w noweli Prusa. Na pierwszy plan zostaje wysunięty motyw tytułowej katarynki. Widowisko zawiera autorskie utwory muzyczne. Kostiumy nawiązują do epoki pozytywizmu. Przedstawienie obejmuje kilka form scenicznych, dzięki czemu widz odnosi wrażenie różnorodności w spektaklu.