Szwecja/Dania/Turcja/Gruzja 2024, 105’ Reżyseria Levan Akin, Obsada: Mzia Arabuli, Lucas Kankava, Deniz Dumanli Podobnie jak w swoich poprzednich filmach, szwedzki reżyser o gruzińskich korzeniach Levan Akin („A potem tańczyliśmy”) podejmuje temat płci, seksualności, przełamywania barier. Nie tylko tych ideologicznych, ale również wewnętrznych, tkwiących w nas głęboko. Ważnym bohaterem opowieści, określanej mianem „ody do człowieczeństwa”, jest także pełne tajemnic i topograficznych niespodzianek miasto. Film został nagrodzony na ostatnim MFF w Berlinie nagrodą Teddy oraz nagrodą publiczności w sekcji Panorama. Lia (w tej roli Mzia Arabuli) jest emerytowaną nauczycielką. Kobieta złożyła obietnicę, że spróbuje się dowiedzieć, jaki los spotkał jej dawno zaginioną siostrzenicę Teklę. Kiedy od sąsiada Achiego (Lucas Kankava) dowiaduje się, że dziewczyna mogła opuścić Gruzję i przenieść się do Turcji, wraz z mężczyzną postanawia wyruszyć w podróż, by ją odnaleźć. Trafiają do Stambułu, który jawi się jako miasto możliwości, ale też przytłacza swoją wielkością. To jedno z tych miejsc, gdzie poszukiwanie kogoś, kto w dodatku nie chce być znaleziony, wydaje się szczególnie skomplikowane. Z pomocą nieco zdezorientowanym bohaterom przychodzi Evrim (Deniz Dumanli), walcząca o prawa osób transpłciowych. Lia i Achi przedzierają się przez kolejne miejskie zaułki, licząc, że trafią w końcu na Teklę. Po pokazie dyskusja na temat “Jak przestałam kochać moją siostrzenicę trans? W poszukiwaniu akceptacji i zrozumienia“.