„Za dużo wszystkiego” próbuje się zmierzyć z wszechobecnym przemęczeniem. To focus na odkładanie na później momentu odpoczynku z naiwną wiarą, że wytrzymamy więcej (stając się ciałami idealnymi i nieśmiertelnymi). Że doba wytrzyma więcej, że nasze życia wytrzymają więcej, że z niewiadomego źródła nadejdzie upragniona pochwała. Praca jako faktor najmocniej definiujący człowieka to informacja, która czasem pojawia się nawet przed imieniem, stając się polem zmagań z sobą samym_ą. Czy żeby utrzymać pozycję w tym wyścigu, trzeba biec najszybciej jak się umie, a żeby przesunąć się do przodu – trzeba to robić szybciej niż najszybciej? Czy da się w ogóle dobiec do mety?