Wyrażając swój sprzeciw wobec agresji Rosji na Ukrainę zespół spektaklu „3SIOSTRY” wraz z reżyserem Lukiem Percevalem podjął decyzję, aby dokonać zmiany w tekście dramatu Antona Czechowa, wystawianego na scenach TR Warszawa i Narodowego Starego Teatru w Krakowie. Od najbliższego setu spektaklu zamiast Moskwy bohaterowie i bohaterki będą wspominać Kijów, symbol utraconego raju, zniszczonego przez wojnę. Zmieniamy najważniejsze zdania w najważniejszym dramacie najbardziej znanego rosyjskiego dramatopisarza, aby podkreślić, jak ważna jest dzisiaj Trzy siostry, tęskniące za minionym życiem w wielkim mieście. Trzy stare kobiety, próbujące zatrzymać czas. Trzy kobiety, wypędzone z raju dzieciństwa. Czas i wojna zabrały im wszystko. Do świata, który utraciły, nie kursują żadne linie lotnicze. Można się tam dostać jedynie na pokładzie własnej, zawodnej pamięci. Luk Perceval – belgijski reżyser, jeden z najważniejszych współczesnych twórców teatru zrealizował swój spektakl pierwszy raz w Polsce w ramach linii międzynarodowej TR Warszawa. Oparte na motywach dramatu Antona Czechowa “3SIOSTRY” to portret starzejącej się Europy, która nie chce się poddać upływowi czasu. Rutynę codziennego życia tytułowych bohaterek przerywa próba przywołania wydarzeń z przeszłości. W metaforycznym domu opieki starzejąca się Europa konfrontuje się z nową energią imigrantów. Co wynika z tego spotkania? Jakie są polityczne i społeczne konsekwencje starzenia się całych społeczeństw? Jak radzimy sobie ze starością, utratą pamięci, idealizowaną przeszłością? Temat przemijania, charakterystyczny dla dramaturgii Czechowa, nigdy nie był tak aktualny, jak dzisiaj, kiedy wali się stary porządek świata, a nowy jeszcze się nie wykształcił. Pandemia dodała do problematyki starzenia się jeszcze jeden aspekt: izolację osób starszych. A wojna – temat życia na uchodźstwie. Siostry Prozorow są rozbitkami czasu, zamkniętymi na wyspie pamięci. Żyją przeszłością, niezdolne do konfrontacji z teraźniejszością. Czego boją się główne bohaterki i za czym tęsknią? Czego my sami się boimy i za czym tęsknimy?