„Świeczka zgasła” - miniatura sceniczna wybitnego polskiego komediopisarza Aleksandra Fredry – dziś? On i ona, podróż przerwana wypadkiem konnego pojazdu, odludzie, przemoczeni i wściekli, w dodatku biorą siebie za starą dewotkę i starego zgreda. Czy tylko z powodu jej kapelusza, który zasłonił twarz i jego opryskliwości? Otóż bywają sytuacje szczególne, kiedy to obraz w naszej głowie jest tak sugestywny, że patrząc na zwykły kawałek sznurka damy głowę, że to wąż. Czy nasi bohaterowie mogą mieć powody, żeby widzieć i słyszeć to, co im dyktuje własna wyobraźnia? Owszem. Możemy się domyślać, że podróżująca samotnie szlachcianka, pozbawiona jest środków do życia i jeśli nie stawi się na czas do pracy, stanie nad przepaścią. On, początkujący pisarz, któremu woda zalała egzemplarz sztuki, z czym przyjdzie do gabinetu dyrektora teatru? Katastrofa. Weszli pod dach przydrożnej rudery. Dalej mogło być już tylko gorzej... Ale – jak pisze Fredro – ten sam mechanizm budowania fantasmagorii, działa również w drugą stronę: niewinny bodziec i przysłowiowy urok maluje odmienne obrazy. Na szczęście - zanim różowe okulary opadną... potomstwo już będzie na świecie. Jednym słowem, lubimy sztuki o miłości. Aleksander hr. Fredro w tej materii – arcymistrz.