Rzeczy warszawskie, Dane warszawskie i Dzieje kamienic to trzy części wystawy głównej Muzeum Warszawy. 7352 rzeczy w 21 gabinetach tematycznych są punktem wyjścia do opowiedzenia historii osób, wydarzeń i procesów, które ukształtowały współczesną Warszawę. RZECZY WARSZAWSKIE Ukończona wystawa główna Rzeczy warszawskie jest już otwarta. 7352 rzeczy w 21 gabinetach tematycznych oraz wielkoformatowe infografiki z Danymi warszawskimi, które pokazują, jak zmieniała się Warszawa, a także Dzieje 11 kamienic składających się na siedzibę główną Muzeum Warszawy. Wystawa główna przedstawia wybrane rzeczy ze zbiorów liczących 300 000 obiektów. Wśród nich są zarówno dzieła sztuki, jak i rzeczy codzienne. Wszystkie są oryginałami. Wystawa nie opowiada jednej historii, nie odtwarza wprost dziejów miasta od jego początków do chwili obecnej. Podczas spaceru po staromiejskich kamienicach – w swoim tempie i wybraną przez siebie trasą – każdy może z pomocą tych rzeczy ułożyć własną opowieść o Warszawie. Do dyspozycji są również audioprzewodniki, które pozwalają zwiedzić wystawę główną krok po kroku. DANE WARSZAWSKIE Dane statystyczne to wiedza o rzeczywistości ujęta w abstrakcyjny język matematyki. W tej części wystawy głównej staramy się uchwycić specyfikę Warszawy za pomocą takich danych. Prezentujemy je na wykresach, mapach i innych przedstawieniach graficznych. Chcemy zachęcić do poszukiwania odpowiedzi na pytania, które można zadać w odniesieniu do każdego dużego miasta. Czemu zawdzięcza swój rozwój? Kim są i byli jego mieszkańcy? Jak żyli i żyją? Gdzie jest centrum miasta, a gdzie jego granice? Dzięki danym można zweryfikować stereotypy i obiegowe opinie na temat Warszawy, jej mieszkańców i przestrzeni. Można też precyzyjniej wskazać, które wydarzenia i zjawiska nadały jej obecny kształt i specyfikę; co sprawiło, że Warszawa jest takim, a nie innym miastem. Systematyczne badania statystyczne były prowadzone w Warszawie od drugiej połowy XIX wieku, choć podstawowe dane, przede wszystkim demograficzne i podatkowe, zbierano już wcześniej. Ewoluowały nie tylko techniki gromadzenia danych, ale i sposoby ich kategoryzowania i opracowywania. Kartograficzne przedstawienia miasta wyprzedzają materiał statystyczny. Wśród zachowanych do dziś najstarszy jest tak zwany plan Hoppego, datowany na rok 1641. Wybraliśmy dane, które są ze sobą porównywalne i dają możliwość pokazania długofalowych zjawisk i procesów. Pozwalają dostrzec ekonomiczne i społeczne przemiany miasta, mówią o politycznej przynależności Warszawy, o jej przestrzennym i demograficznym rozwoju, architektonicznych metamorfozach i cywilizacyjnych przeobrażeniach. Materiał został wybrany tak, by dostarczał podstawowej wiedzy tym, którzy po raz pierwszy stykają się z miastem, a jednocześnie mógł stanowić punkt wyjścia do bardziej pogłębionej refleksji dla tych, którzy Warszawę już znają. DZIEJE KAMIENIC Muzeum zajmuje jedenaście kamienic przy północnej stronie Rynku wytyczonego około 1300 roku. Gotyckie budowle zaczęły tu powstawać od połowy XV wieku. Pożar miasta w 1607 roku dostarczył impulsu do kolejnej przebudowy, która nadała kamienicom kształt zbliżony do obecnego. Mieszkali tu przedstawiciele najmożniejszych rodów, rajcy, wójtowie i burmistrze Starej Warszawy. W XIX wieku gospodarcze, kulturalne i administracyjne centrum Warszawy przeniosło się poza mury Starego Miasta, które zaczęło ulegać degradacji. Początki działalności wystawienniczej i konserwatorskiej na Starym Mieście wiążą się z Towarzystwem Opieki nad Zabytkami Przeszłości, które od 1911 roku było właścicielem kamienicy Baryczków (nr 32). W 1916 roku, z okazji rocznicy uchwalenia konstytucji 3 Maja (1791), północną stronę Rynku nazwano Stroną Dekerta, od nazwiska prezydenta Warszawy i bojownika o prawa mieszczan, Jana Dekerta (1738–1790). W latach 1937–1938 władze miasta zakupiły kamienicę Baryczków oraz sąsiadujące z nią Kleinpoldowską (nr 34) i Pod Murzynkiem (nr 36) dla Muzeum Dawnej Warszawy, nowego oddziału Muzeum Narodowego. Proces przekształcania ich w muzeum został zakłócony przez wybuch II wojny światowej. Zniszczone podczas powstania warszawskiego kamienice po Stronie Dekerta odbudowano w latach 1947–1953 z przeznaczeniem na muzeum miasta. W 1955 roku otwarto w nich pierwszą stałą wystawę. Dzieje przemian struktury północnej pierzei Rynku oraz elementy architektury poszczególnych kamienic są punktem wyjścia do odkrywania wydarzeń i postaci związanych z tym miejscem. Mówi o nich zarówno poświęcona im część wystawy, jak i opisy rozmieszczone w muzealnych kamienicach, które mogą Państwo odnaleźć podczas zwiedzania. WAŻNE INFORMACJE: Muzeum czynne : wtorek, środa, piątek, niedziela 11-18 , sobota : 11-20 Bilet kupiony na dany dzień umożliwi wejście do muzeum w ramach dostępnego limitu osób.