Ten spektakl już się raz wydarzył... Pierwszy raz spotkałam się z Stefą, Mimi, Jagodą, Wiktorią i Polą w 2016 przygotowując spektakl “Dziewczynki”. Wtedy miały między 9 a 13 lat. Teraz są o siedem lat starsze. Sztuka opowiadała o doświadczeniu bycia dziewczynką oraz o tym jak ciało dziewczynki funkcjonuje w naszej kulturze. Spektakl był w repertuarze Teatru Studio w Warszawie przez dwa lata i w tym czasie ciało pięciu bohaterek zaczęło się zmieniać. Pojawiły się pierwsze staniki, pierwsze miesiączki i pierwsze złamane serca. Niektóre sceny stały się dla nich zbyt wstydliwe a w innych stawały się coraz bardziej odważne. Ich dojrzewanie zaczęło transformować spektakl. Wpadłam wtedy na pomysł, żeby zrobić kolejne przedstawienie kiedy będą starsze i nazwać je „Dziewczyny”, a potem kolejne „Kobiety” i kolejne „Babcie”. Tak aby pozostać razem w procesie dorastania w tym zmieniającym się krajobrazie politycznym. To jest projekt o próbie uchwycenia upływającego czasu. Podobne projekty miały miejsce w filmie, który jako medium ma łatwość w dokumentowaniu upływającego czasu, czego przykładem jest „Boyhood” w reżyserii Richarda Linklatera lub serialu telewizyjnym „Seven Up!” autorstwa Paula Almonda. Spektakl “Dziewczyny” testuje, jak tego typu długotrwały projekt można przekształcić w formę performatywną. Jak uwzględnić zmianę i niepewną w strukturze spektaklu? Jak stworzyć scenariusz, zasady improwizacji scenicznej, scenografię, kostiumy, które będą podlegać ciągłym przemianom? Jaka popatrzeć z perspektywy dorastających w Warszawie dziewczynek na zmian zachodzące na świecie w przeciągu nadchodzących lat?