„Musimy żywić nadzieję na ziszczenie się naszych własnych marzeń, ale i pogodzić się z tym, że świat jest o wiele dziwniejszy niż nasze wyobrażenia o nim„ – Rebecca Solnit, „Nadzieja w mroku„ Czy żyjemy w czasach kulturowego spustoszenia? Osiągnięcia demokratycznego państwa są podważane, wartości, którymi kierowaliśmy się przez całe życie, okazują się nieistotne, nasze intencje są przeinaczane, a autorytety niszczone. Co stało się z zaufaniem społecznym? Dlaczego na nasze życie wzrastający wpływ mają donosy oraz insynuacje, dewaluacja dorobku i podważanie osiągnięć? Coraz częściej stawiani jesteśmy po przeciwnej stronie barykady. Nagle stajemy się zdrajcami ojczyzny, grupą oszołomów, lewakami, darmozjadami. Inwektyw, które mają osłabić nasz głos i poczucie wartości, jest coraz więcej. To pejzaż katastroficzny, obliczony na utratę sensu i celów. Ale właśnie dlatego nie wolno nam się poddawać. Nie interesuje nas kataklizm, ale perspektywa wychodzenia z niego. Jak przeciwstawić się temu systemowemu wygaszaniu wiary w życie sensowne? Czy jest to w ogóle możliwe? Gdzie szukać źródeł niewyczerpywalnej energii ducha, wartości i osobistego męstwa, które bez względu na okoliczności pozwala żyć z podniesioną głową i – mimo wszystko – z poczuciem sensu? Nadzieja nie wiąże się z naiwnym optymizmem, ale ze świadomością kryzysu, w jakim przyszło nam żyć oraz wewnętrzną siłą i wiarą w przezwyciężenie go. Otwarte serce jest lepsze niż poddanie się przygnębieniu i rozpaczy. Chcielibyśmy, aby przesłaniem naszego spektaklu stały się słowa indiańskiego wodza Wiele Przewag, które skierował do członków swojego plemienia po zagładzie tradycyjnego stylu życia w zderzeniu z cywilizacją białych: „Byliście kiedyś odważni, a zmieniliście się w świnie. Wstyd mi za was. Użalanie się nad sobą zniszczyło wasze męstwo, pozbawiło was ducha i szacunku do siebie. Przestańcie opłakiwać dawne czasy, one odeszły wraz z bizonami. Idźcie do łaźni, oczyśćcie wasze ciała (…), a później posprzątajcie swoje brudne wigwamy i bierzcie się do roboty!” – cytat za: Jonathan Lear, „Nadzieja radykalna” Spektakl inspirowany filmem „8½” w reżyserii Federico Felliniego, tekstem Jakuba Roszkowskiego pt. „Strach i nędza IV RP” oraz osobistymi doświadczeniami twórców. Premiera: 30 września 2022 r.