Romantycy z Solvayu 1940 to fabularyzowana opowieść o losach grupki młodych teatralnych zapaleńców, którzy podczas hitlerowskiej okupacji znaleźli zatrudnienie w krakowskich zakładach Solvay, przemianowanych wówczas na Deutsche Chemische Ostwerke Solvay. Przedstawienie nawiązuje do wojennej biografii Karola Wojtyły, który rzeczywiście był w tamtym czasie robotnikiem w tej fabryce. Do historii należy także zaangażowanie młodego Wojtyły w prace podziemnego teatru Mieczysława Kotlarczyka . Spektakl łączy te fakty z życiorysu przyszłego papieża, by poprzez fikcyjną narrację o stworzeniu na terenie Solvayu grupy teatralnej i wystawieniu przez nią Fausta Goethego, w syntetycznym skrócie przenieść współczesnego widza w realia Krakowa czasów wojny, przede wszystkim zaś uzmysłowić mu świat wartości, będących fundamentem artystycznych działań adeptów teatru słowa. Na pierwszy plan wysuwa się tu kwestia wolności narodu oraz wolności artystycznej i jej granic. Obydwie kwestie stanowią problemową oś przedstawienia. W spektaklu wykorzystano fragmenty „Fausta” Goethego ( w przekładzie Adama Pomorskiego), traktat Grignon de Monfort „O prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny”, fragment poematu Karola Wojtyły „Promieniowanie Ojcostwa”.