Trupa Rafaela to sztuka, która zrodziła się z marzeń i kreatywności uczestników pierwszej edycji Inkubatora Osterwy. Motyw castingu okazał się niezwykle inspirujący nie tylko dla nich, ludzi dojrzałych, ale także dla Jury: Edyty Ostojak-Mącik i Daniela Salmana. Spektakl został osnuty na bardzo ważnym przekonaniu, że warto spełniać marzenia - niezależnie od wieku. Nigdy nie jest zbyt późno, aby odważnie sięgać po to, co daje radość i energię życiową. Historie bohaterów przedstawienia nie tylko bawią, ale przede wszystkim wzmacniają i poruszają do głębi. W spektaklu postawiono na różnorodność oraz na dowcip, które zgrabnie splatają się z wyważoną dawką mądrości oraz prawd życiowych. Istotnym bodźcem twórczym stała się też wiara, że teatr jest idealnym miejscem, by poruszać tematy trudne, a jednocześnie inspirować i krzepić. Ten spektakl to również bezbolesny i ciepły rozrachunek z poczuciem spełnienia w wieku dojrzałym. Z całą pewnością dostarczy widzom wielu powodów do wzruszenia, uśmiechu i własnych przemyśleń. Edyta Ostojak-Mącik: Tworzenie spektaklu Trupa Rafaela postrzegam jako niesamowicie wartościowe doświadczenie dla wszystkich stron całego przedsięwzięcia. Jestem pod ogromnym wrażeniem osobowości uczestników Inkubatora Osterwy w najbardziej dojrzałej grupie wiekowej. Bardzo zależało nam na pokazaniu potencjału każdej z tych osób, na stworzeniu im miejsca do artystycznego wyrazu. Starałam się dokładnie wysłuchać ich marzeń i potrzeb w zakresie tego, jak chcą się zaprezentować na scenie oraz jaką energię aktorską chcieliby eksplorować. Większość postaci spektaklu wynika więc z intuicji uczestników i jest splotem ich indywidualnych marzeń z moimi intuicjami dotyczącymi realizacji artystycznej przedstawienia. Podczas tworzenia scenariusza i pracy z aktorami interesowało mnie szukanie przez bohaterów balansu pomiędzy tzw. prawdziwym życiem a spełnieniem artystycznym. Jestem ogromnie ciekawa jak ten nasz castingowy świat zaistnieje w kontakcie z widzem. Dla mnie to było bardzo wzruszające zadanie. Myślę, że warto obejrzeć nasz spektakl, gdyż istnieje duża szansa przejrzenia się w nim, utożsamienia się z bohaterami, dostrzeżenia podobnych cech i historii, a więc przeżycia słynnego katharsis, dla którego chodzi się do teatru i o którym sami uczestnicy często wspominali w kontekście swojej do teatru miłości. Daniel Salman: Pięknie jest podziwiać ludzi, którzy znaleźli w sobie pasję do teatru w późniejszym momencie życia niż ja. Dla niektórych z nich teatr stał się odskocznią, dla innych spełnieniem wielkiego marzenia. Z radością i wzruszeniem obserwowałem, jak te osoby otwierają się, z jakim entuzjazmem i ciekawością świata wykonują zadania aktorskie, z jaką pasją angażują się we wspólnotę. Kanwą przedstawienia jest casting w teatrze, więc spektakl opowiada także o pięknie zawodu aktora, z przymrużeniem oka również o jego ciemniejszych stronach. Całość potwierdza regułę, że kto już raz trafi do teatru i złapie bakcyla, nie może sobie wyobrazić życia bez teatru.