Na stypę u króla Klaudiusza przychodzi niczym chochoł w Weselu nie duch, ale dusza ojca. Jej obecność odczuwa tylko Hamlet, zbuntowany chłopak, odrzucony przez matkę następca tronu, rozdarty między miłością do Ofelii i żałobą po śmierci ojca. Hamlet odczytuje znaki przekazywane przez zjawę, rozpoczynając, kolejny raz, mityczną opowieść Szekspira. Jednocześnie świat spektaklu rozpada się podobnie jak osobowość Hamleta.Każdy z przedstawionych w spektaklu Hamletów reprezentuje inną dominującą cechę tej archetypowej postaci, od bezpardonowej bezwzględności do anarchicznego poczucia humoru.W odwróconym świecie „Hamleta” normalność staje się symptomem choroby, szaleństwo zaś – próbą przywrócenia sprawiedliwości, walką o wolność i samoświadomość. Prowokacyjna obecność Hamletów staje się dla pozostałych postaci wyrzutem sumienia i zadrą. Przynosi również nieszczęście, co przedstawiamy w rozbudowanym wątku Ofelii. Teatr w rozumieniu „Hamleta” jest zwierciadłem podstawionym naturze. Dlatego nasz Hamlet korzystając z chwytów i języka teatru postdramatycznego, kieruje autorefleksyjne spojrzenie na formę spektaklu dyplomowego. Zadaje pytanie o sprawczość i siłę teatru. Maciej Gorczyński