Light, spektakl Izadory Weiss. Program spektaklu otwiera fotografia obrazu Vermeera Mleczarka. Towarzyszy temu lapidarny wiersz Wisławy Szymborskiej o znaczeniu tego, i nie tylko tego, obrazu. Obrona sensu życia i twórczości zawarta w gorzkim proteście wobec chaosu i zniszczenia zapada głęboko w pamięć i zmusza do refleksji nad siłą przetrwania, jaką dają człowiekowi proste czynności codziennego bytowania. Ich piękno i zdolność budowania na nich mądrych alegorii stanowią nieśmiertelny fundament nie tylko malarstwa flamandzkiego, ale każdej dziedziny sztuki. Mimo przewagi nieludzkich trendów preferujących destrukcję form i wartości, mimo fascynacji abstrakcją i technologią, mimo dehumanizacji sztuki, wciąż wierzymy, że jej prawdziwym powołaniem jest opowieść o człowieku, jego potrzebach i namiętnościach, lękach i rozpaczy, nadziei, że śmierć nie odbierze mu wszystkiego i nie do końca obróci go w proch. Fun, spektakl Izadory Weiss. Ironiczna fantazja taneczna na temat zalotów. To odwieczny motyw obecny w kulturze od jej początków. Traktowany jest romantycznie albo komediowo, ale za każdym razem odnajduje się w tym temacie ludzką prawdę na miarę postaci, jakie biorą udział w tej grze. Izadora Weiss ułożyła choreografię do arcytrudnego koncertu Vivaldiego w brawurowym nagraniu swojego ulubionego wirtuoza Nigela Kennedy'ego. To ten koncert jest punktem wyjścia dla odtworzenia na scenie popisu dziewcząt przed coraz częściej zajętymi sobą mężczyznami, którzy upodabniają się do siebie bez względu na różnice wieku i temperamentu. Takie zaloty wyglądają podobnie w każdym czasie i miejscu na mapie świata. Ale te, wytańczone w BTT, są niepowtarzalne przez swoje zawiłe związki z barokową muzyką. Izadora celowo bawi się odtworzeniem w choreografii gęstej struktury muzycznej. Body Master, spektakle Izadory Weiss Tytuł najnowszej choreografii Izadory Weiss ma charakter ironiczny. Jak każda ironia, również ta ma gorzki smak.