Dogma ’95 to manifest ogłoszony trzy dekady temu przez duńskich reżyserów przekonanych, że sztuce filmowej należy przywrócić ascetyczną formę, dzięki której ich dzieła staną się bliższe realnemu życiu i mocniej będą przemawiać do widza. Jednym z twórców wyznających takie przekonania był Thomas Vinterberg, który w 1998 według scenariusza napisanego wraz z Mogensem Rukovem nakręcił Festen. Obraz ukazujący rodzinną uroczystość, sfilmowaną w konwencji niemal amatorskiego nagrania, stanowi jednocześnie wstrząsający zapis dochodzenia do prawdy kryjącej się za fałszywą fasadą mieszczańskiego życia. Twórcy dyplomowego spektaklu, sięgając po ten scenariusz, mają poczucie, że zapisana w nim historia stanowi trafną metaforę żyjącego w zakłamaniu społeczeństwa. Aby stworzyć dla niej odpowiedni kontrapunkt, odczytują ją nie w konwencji psychodramy, ale raczej czarnej komedii. W inscenizacji postanowili tak wykorzystać zastaną przestrzeń teatralną oraz zderzenie planów żywego i filmowego, aby lepiej wydobyć kontrast pomiędzy teatralnością, która częstokroć służyła ukrywaniu społecznych problemów, a prawdą życia, z którą mają odwagę się zmierzyć. Młodzi aktorzy i aktorki przygotowujący to przedstawienie są jednocześnie młodymi obywatelami i obywatelkami, świadomymi stojących przed nimi wyzwań. Gotowi są przełamać zmowę milczenia. Mają śmiałość, by odsłonić to, co społeczeństwo próbuje wymazać. Patryk Kencki