Inspirację spektaklu stanowi powieść Miriam Toews Głosy kobiet oraz jeden z odcinków programu Martyny Wojciechowskiej Kobieta na krańcu świata. Główne bohaterki: Agata, Ony, Greta i Mejal to kobiety żyjące w społeczności menonickiej, wyznającej radykalny nurt anabaptyzmu - odłam religii protestanckiej. Kobiety żyją w surowych warunkach. Brak dostępu do nowoczesnej technologii i elektryczności. Życie kobiet to opieka nad domem i dziećmi, uprawa roli i hodowla zwierząt. Ważnym aspektem w ich edukacji jest nauka Biblii. W tej historii Mołoczna zasypia. To nocą budzą się jej demony. Brudne, zaparowane okna, strachy na wróble, słychać stukot a w snach ryby duszą się bez wody. Pewnej nocy słychać alarm i powtarzający się komunikat: Wszyscy mieszkańcy kolonii proszeni są o wstawienie się do odliczenia. Menonitki nie wychodzą, zostają na strychu. Muszą dokonać wyboru. Mają trzy opcje: nie robić nic, walczyć, odejść. Spektakl porusza wątki religijne i społeczne. To opowieść o relacji, jaka łączy matkę z córką, konfrontującej dwie różne postawy życiowe. O tradycyjnej i nie tradycyjnej roli kobiety w społeczności menonickiej. O systemie, który jest opresyjny. Spektakl otrzymał Grand Prix 49. Tyskich Spotkań Teatralnych. WERDYKT „Jury 49. Tyskich Spotkań Teatralnych w składzie: prof. dr hab. Jolanta Góralczyk -przewodnicząca, Błażej Peszek, Wawrzyniec Kostrzewski Grand Prix 49. Tyskich Spotkań Teatralnych otrzymują: Alicja Hudeczek, Karolina Jędrzejko, Patrycja Marszałek, Monika Szydłowiecka oraz reżyserka i autorka scenariusza, Paulina Strzoda za poruszający, współczesny, uciekający od dosłowności i publicystyki spektakl, łączący wybitny talent ruchowy, dramatyczny i plastyczny aktorek z reżyserską precyzją i umiejętnością budowania głębokich treści za pomocą najprostszych narzędzi; za użycie szlachetnych, czystych i ostrych obrazów, rytmów i znaków; za panowanie nad każdym elementem spektaklu i świadomość jego emocjonalnego oddziaływania. Cały zespół twórczyń i twórców spektaklu „Do Mołocznej” przywraca wiarę w skuteczność i siłę teatralnej metafory, która tutaj rodzi się równocześnie na scenie i w uruchomionej wyobraźni widza".