Po sukcesie Cavalleria rusticana, pierwszej opery werystycznej, Leoncavallo postanowił pójść w ślady jej twórcy. Rozpuścił plotkę, jakoby libretto jego Pajaców zainspirowała historia prawdziwego morderstwa, i napisał dwuaktówkę, która wprawdzie nie dorównuje kompozycji Mascagniego, ale świetnie się z nią dopełnia. Wkrótce potem impresariowie nowojorskiej MET związali te krótkie opowieści o zdradzie i zemście w nierozerwalny tandem operowy. Jego popularność okazała się z czasem przekleństwem dla twórców: ambitny Mascagni nigdy już nie powtórzył swego pierwszego triumfu, rozgoryczony późniejszymi niepowodzeniami Leoncavallo sam próbował zdyskredytować swe dzieło. Na próżno. Ta komedia wciąż nie jest skończona, dziś znów zabiją Turiddu.