Czesław Miłosz nazywał tę ludzką powinność projektem „ocalenia”. Rozumiał to jako wspólną twórczą pracę nad repozytorium treści tworzonym dla wszystkich, którzy chcieliby do niego zaglądnąć. Nie miało być to jednak muzeum, w którym można oglądać i spoglądać na historię, ale żywa, pełna nadziei, wrażliwości, głębokiej pokornej radości przestrzeń dla samotnych, towarzyskich, każdych, szczególnych. Tak zrodziła się idea spektaklu — ocalenia, otuchy, wsparcia, radosnego i wspólnego czasu. Śpiewaj o tym, czego nie możesz wyrazić językiem codzienności. Podążając za tym przesłaniem, trafiliśmy do Teresy Mirgi – romskiej artystki, pieśniarki, gawędziarki, mistrzyni, wrażliwej artystki, która zwraca szczególną uwagę, na to, że i wykonawca muzyki, śpiewający, ma obowiązek wobec „pieśni”. Odpowiada za nią, przekazuje dalej, zaprzecza czasowi, który służy do zapominania. Zaprosiła nas do swojego domu, opowiedziała historie, mity, tradycje, anegdoty. Zaprosiła nas do Czarnej Góry, w której mieszka ze swoją romską społecznością Cyganów Karpackich. Uczyliśmy się tradycyjnych melodii, słów, metaforycznych tekstów, które pozwalają trwać i wspierać się we wspólnocie, by móc w Teatrze Ludowym przygotować wieczór, koncert, muzyczny dialog o roli pieśni. Dla człowieka może być ona wsparciem, pomaga znaleźć swoje miejsce, dostrzec wokół elementy trwalsze niż strach, przemijający zachwyt, pospieszne spełnienie. Premiera: 28 grudnia 2024; Scena Pod Ratuszem.