To miał być zupełnie inny spektakl. Zrodził się z potrzeby uwspólnienia lesbijskiego doświadczenia, zdefiniowanego przez narrację kulturowego braku. Zwłaszcza w kraju, który nie przeżył swojej rewolucji seksualnej, a pierwsza parada równości odbyła się tu dopiero w 2001 roku. Jak odnaleźć i zrozumieć swoją tożsamość, kiedy brakuje wzorców i punktów odniesienia? Kiedy, niemieszczące się w normatywnych ramach, opisy kobiecego pożądania były w kulturze właściwie nieobecne? Jak to jest czuć się częścią brakującego kawałka historii? “Historycy domagają się od queerowych historii miłosnych dowodów jakich nigdy nie żądają od związków heteroseksualnych. Dopóki nikt nie był obecny w tym samym pomieszczeniu, gdy dwie kobiety uprawiały seks, nie ma powodu by ujmować w zapisie historycznym, że były lesbijkami.” Jenn Shapland Chciałyśmy wypełnić tę lukę własnymi fantazjami o wymazanej przeszłości queerowych kobiet. Aż tu nagle niespodziewane odkrycie - Mielno 87’, podobno pierwszy nieoficjalny zjazd lesbijek w Polsce! Tylko jedna znaleziona wzmianka, krótkie wspomnienie umieszczone po latach na portalu Kobiety Kobietom. Niewiele danych, brak informacji w archiwach. To był nasz brakujący kawałek. Grupom społecznie niewidzialnym odbiera się prawo do historii, tak jakby wspólnota przeszłych i teraźniejszych doświadczeń stanowiła zagrożenie. Mamy nieustannie przedstawiać dowody na swoje istnienie, które w obliczu systemowego wykluczenia, wciąż okazują się niewystarczające. Zapraszamy do archiwum zamazanych wspomnień, zapomnianych opowieści i długo trzymanych sekretów lub /jak kto woli/ bezwstydnego dojrzewania, seksualnej eksploracji, realizacji pożądania, w sytuacji kiedy dziewczyny zakochują się w dziewczynach.