Ja, Sendlerowa

„Ja, Sendlerowa. Wypowiadam wojnę Hitlerowi! O tak! No chodź! W ząbek czesany i wszyscy w ząbek czesani. Takiego wała! Co mi tu będzie jakiś psychopata wprowadzał jakieś swoje zasady higieny międzyludzkiej. Nie zostawię tego. Bo płonie we mnie gniew, bo jestem wkurwiona, bo bardzo, naprawdę bardzo nie podoba mi się to wszystko i nie mam zamiaru nic z tym nie robić”.

Dzieci uratowane kontra dzieci martwe. Gorzkie równania i statystyki. Bohaterstwo osoby, która uratowała wiele żydowskich dzieci, bohaterstwo będące kroplą w morzu krwi. Kobieta prowadząca nierówną walkę ze śmiercią, podłością, pragmatycznym równaniem siły.

Sendlerowa występuje jako symbol nieprzejednania w świecie ryzykownych wyborów, symbol walki o pokój, niepodległości osobistej, także jako symbol międzyludzkiej empatii walczącej z bezwzględną, chłodną maszyną. Ale „Ja, Sendlerowa” jest także opowieścią o przejmowaniu osobistej historii dla zbiorowego poczucia komfortu, opowieścią o ostatecznej samotności bohaterstwa, rozczarowaniu oraz o samotności człowieka wobec okrucieństwa i obojętności świata.