Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi jest najstarszym teatrem łódzkim, założonym w 1888 roku z inicjatywy Łucjana Kościeleckiego w dawnym budynku teatru Victoria przy ul. Piotrkowskiej. Nagły pożar obiektu zmusił władze teatru do zmiany lokalizacji i od 1909 roku jest to ul. Stefana Jaracza. Podczas inauguracji działalności wystawiono sztukę Kazimierza Zalewskiego Małżeństwo Apfel. Zanim teatr zaczął funkcjonować pod obecną nazwą, zwany był wcześniej Teatrem Polskim, następnie Teatrem Miejskim, a w czasie II wojny światowej - Theater zum Litzmannstadt. W latach powojennych zadomowił się w tym miejscu Teatr Wojska Polskiego. W 1949 roku teatr przemianowano na Teatr im. Stefana Jaracza. Po początkowych kłopotach z zarówno zespołem, jak i repertuarem, w końcu lat 60. Sytuacja w teatrze zaczęła się stabilizować. Na scenie wystawiano spektakle polityczne, m.in. Strach i nędza III Rzeszy Bertolta Brechta, Przełom Borysa Ławreniewa, Trzecia patetyczna Mikołaja Pogodina. Gdy w 1979 roku stanowisko dyrektora objął Bogdan Hussakowski, Teatr im. Stefana Jaracza stał się jedną z najlepiej cenionych w kraju scen i zyskał miano Teatru Narodowego. Na deskach Teatru im. Stefana Jaracza przez lata grano najlepsze spektakle twórców rodzimych i zagranicznych w reżyserii znakomitych znawców sztuki teatralnej. Wśród dzieł klasycznych znalazły się Dziady Adama Mickiewicza, Wesele Stanisława Wyspiańskiego, Nie-boska komedia Zygmunta Krasińskiego. Repertuar Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi to także sztuki zagraniczne: Wujaszek Wania Czechowa, Balkon Jeana Geneta, Kaukaskie koło kredowe Bertolta Brechta, Biała diablica Johna Webstera oraz większość Szekspira.