Nagasaki

Bezdomność staje się bolesnym problemem społecznym w Japonii, Polsce, w Europie. Według agencji rządowych w Polsce osób bez dachu nad głową jest ponad 43 000. Według agencji pozarządowych około 300 000. Istnieją trzy rodzaje bezdomności: materialna – brak dachu nad głową – psychologiczna oraz duchowa.

Nagasaki to historia dwojga bezdomnych ludzi. Bezdomność jako brak dachu nad głową dotyka Lokatorkę. Zrodzona jest z poczucia wykorzenienia, niezagojonych blizn z przeszłości /dzieciństwa, poczucia niesprawiedliwości, nierozliczenia przeszłości. Shmura-san

jest doświadczany bezdomnością w znaczeniu psychologicznym – brak mu woli, ma niechęć zmian graniczącą z lękiem, nerwicę natręctw. Sytuacja bohatera jest wynikiem niezgody,

lęku przed zmieniającą się niestabilną rzeczywistością, rzeczywistością szumu. Obojga dotyka bezdomność duchowa, głębsza, bardziej bolesna, ukryta: bez-domność w sobie, bez-domność od siebie. Oboje uciekają od społeczeństwa. On zamyka się w domu twierdzy,

ona żyje bez domu. To doświadczenie jest przekleństwem i nadzieją, bo w bezdomności można odkryć własne Ja.

Na scenie występuje Zina Kerste, Tadeusz Ratuszniak.

Czas trwania: 80 minut