Jedna z najzabawniejszych i najbardziej wyrafinowanych sztuk Williama Shakespeare’a poświęconych zgłębianiu natury uczuć. Komedia pomyłek osnuta na motywach antycznych, utrzymanych w klimacie baśni poetyckiej. Inscenizacją Snu nocy letniej zajęła się ceniona reżyserka filmowa, z sukcesami pracująca również w teatrze. W jej wizji akcja spektaklu rozgrywa się w elżbietańskiej Anglii. Kunszt Shakespeare’a objawia się w umiejętnym łączeniu światów, w pomieszaniu realizmu z poetyką i magią, w zabawie konwencją. Shakespeare prowadzi precyzyjnie ze sobą połączone aż cztery wątki: Tezeusza i Hipolity, dwóch par kochanków, rzemieślników ateńskich i świata Elfów, ingerującego w losy śmiertelnych. W finale ślub połączy trzy pary kochanków, ale zanim to się stanie, dwie z nich – cytując Juliusza Kydryńskiego – „ulegną szaleństwom czerwcowej nocy, dwukrotnie zmienią swoje skłonności co do obiektu uczuć, ukażą na swym przykładzie skomplikowane koleje ludzkich uczuć i wynikających z niej postępków, otrą się niemal o granicę obłędu, utoną w szyderczych igraszkach wyobraźni”. W warstwie wizualnej przygotowanego z rozmachem przedstawienia znalazły się nawiązania do iluzjonizmu, w którym malarz kreuje światło, a światło rzeczywistość.