Marian Czerski

Scenariusz na podstawie sztuki Thomasa Bernharda Komediant (Der Theatermacher), będącej ironicznym rozważaniem na temat kondycji zawodu aktorskiego. Kim jest aktor – kapłanem sztuki czy błaznem? Główny bohater dramatu, zasłużony artysta teatru i zarazem wielki megaloman, przybywa z rodziną do zapyziałej miejscowości na prowincji, aby zagrać tam przedstawienie. Staje się to impulsem do rozpamiętywania jego życia, dorobku i refleksji nad istotą jego zawodu. Przedstawienie Pawła Miśkiewicza jest wywoływaniem duchów teatru – przywołujemy realizację ze Sceny na Świebodzkim sprzed ćwierćwiecza, pamiętny spektakl Krystiana Lupy Immanuel Kant według innej sztuki austriackiego autora, z wybitnymi rolami Krzesisławy Dubielówny i Wojciecha Ziemiańskiego, którzy grają również w obecnej premierze.

W groteskowym przedstawieniu Lupy słynny filozof podróżował na pokładzie transatlantyku do Ameryki, gdzie miał przejść operację ratującą mu wzrok. Immanuel Kant nigdy nie opuścił Królewca. Jeżeli Pani Kant patrzyła na morze, to mógł to być zaledwie jakiś skrawek Bałtyku.

Wkraczając w świat Bernharda, wchodzimy w przestrzeń pełną umowności, niejednoznaczności, gmatwania światów… W magiczny obszar teatru.

O czym jest spektakl? O naturze teatru, jego ulotności, nietrwałości, uwodzicielskim pięknie, ale też o jego okrucieństwie, niewierności i pozornej realności. Jest też opowieścią o świecie i ludziach, którzy tworzą to niedoskonałe uniwersum. Świecie wartości pozornych, pozbawionym stałych punktów oparcia, kapryśnym i pełnym przemocy.
Przestrzeń spektaklu inspirowana jest scenografią do przedstawienia Immanuel Kant Thomasa Bernharda zrealizowanego w Teatrze Polskim we Wrocławiu w 1996 roku w reżyserii i scenografii Krystiana Lupy. W spektaklu wykorzystano też fragmenty archiwalnego zapisu dźwiękowego tego przedstawienia. Specjalne podziękowania dla Haliny Rasiakówny za zgodę na wykorzystanie zapisu dźwiękowego fragmentu Jej roli.

więcej

Okno na parlament

Jak rozbawić widza? Na przykład tak: wziąć polityka wysokiego szczebla i uwikłać go w romans z sekretarką lidera opozycji. Najlepiej zamężną. Przydałoby się kilka par długich, ponętnych, kobiecych nóg. No i dlaczego nie dorzucić trupa? Jeszcze tylko tytułowe okno i szafa. Łączymy je dowcipnymi dialogami, dorzucamy dobre gagi, komplikujemy kaskadę zdarzeń, odrobinę przerysowujemy postacie i dokładamy jeszcze ciekawskiego dyrektora hotelu oraz kelnera-złośliwca.

więcej

Łatwo nie będzie

Straszliwie pogmatwanie, romans wszystkich ze wszystkimi – w sumie coś w rodzaju komedii omyłek, ale i także zupełnie poważne pytanie o międzyludzkie związki, o tolerancję, o umiejętność układania sobie życia… Jest romans byłej żony, romans byłego męża, romans studentki, romans córki. To Łatwo nie będzie Claude’a Islerta, komedia której bohaterowie nie mają rzeczywiście lekko... Bo pan profesor (matematyki zresztą) Eduardo jest o bardzo (a jak się potem okazuje bardzo, bardzo?) wiele lat starszy od Sarah, kochanej i kochającej go dziewczyny, która za wszelką cenę chce poprowadzić go do ołtarza. Bo Marion, pani profesorowa (była…) też z wiekiem swego ukochanego metrykalnie się nie zgadza, a i trzecia para – młodziutka córka profesora Julia, i starszawy Marco, nibyelektryk, ma ów „wiekowy” problem… Wybucha też – komedia omyłek! - problem, czy pana profesora z panem nibyelektrykiem coś erotycznie nie łączy?

Czyli komedia, a problemy dużej wagi… Akcja toczy się wartko, bohaterowie starają się rozplątać życiowe splatania, ale naprawdę łatwo nie jest, ale - paradoksalnie - im bohaterom trudniej, tym widzom radośniej.

więcej

Lot nad kukułczym gniazdem

Spektakl dla widzów od 16. roku życia.

Adaptacja bestsellerowej powieści Kena Keseya, spopularyzowanej przez film Miloša Formana. Opowieść o buncie niepokornego lekkoducha, osadzonego tymczasowo w szpitalu psychiatrycznym, i jego konflikcie z perfidną, manipulującą ludźmi siostrą oddziałową urasta do rozmiarów metafory totalitaryzmu. Historia, oryginalnie dziejąca się w Stanach Zjednoczonych w czasach beatników, hipisów, wolnej miłości i eksperymentów z LSD, zostanie w naszym spektaklu przeniesiona we współczesność. Utwór Keseya to materiał na stworzenie wyrazistych, krwistych kreacji aktorskich. W przedstawieniu Cezarego Ibera zobaczymy dużą część zespołu artystycznego Teatru Polskiego we Wrocławiu, trzech tancerzy, a główną rolę Randle’a Patricka McMurphy’ego zagra gościnnie Piotr Łukaszczyk.

więcej

Kolacja dla głupca

Kilku panów z towarzystwa, w szytych na miarę garniturach, pewnych siebie, majętnych lubi się zabawić… Cudzym kosztem. Cyklicznie urządzają sobie kolacje, na które zapraszają gorszego sortu - ich zdaniem - przedstawicieli społeczeństwa. I o takiej kolacji opowiada Kolacja dla głupca Francisa Vebera. Ta kolacja to tak naprawdę konkurs: wygrywa go ten z dżentelmenów, który przyprowadzi najgłupszego nowego gościa, takiego, co mówi zabawnie, nożem i widelcem się poprawnie posługiwać nie potrafi... I zabawa trwa, ale nadchodzi dzień, w którym w wyniku kilku nieprzewidzianych sytuacji to moralnie wątpliwe przedsięwzięcie wymyka się spod kontroli: kolacja, wśród gości gorszego sortu - pracownik Urzędu Skarbowego i zapalony konstruktor budowli z zapałek, którego porzuciła żona. Wymarzony wprost obiekt do drwin i szyderstw. A tu nagle okazuje się, że rzeczywistość potrafi każdemu spłatać niezły dowcip i ofiarą absolutnie nieoczekiwanych komplikacji pada jeden z panów w garniturze na miarę.

Kolacja dla głupca znakomicie pokazuje, jak łatwo jest pomylić głupotę z piękną odmiennością. A podsumowaniem winien być cytat z Gogola: „Z kogo się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie!”.

więcej

Zemsta

„Jeśli nie chcesz mojej zguby, krokodyla daj mi luby!” i równie słynne: „Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba…” i jeszcze „Wdzięczność ludzi, wielkość świata - Każdy siebie ma na względzie, A drugiego za narzędzie, Póki dobre – cacko, złoto; jak zepsute, ruszaj w błoto”. Cytaty, które weszły do języka codziennego, doskonale opisując doskonałości i niedoskonałości również współczesnego świata… Również, bowiem pochodzą z powstałej w latach trzydziestych XIX wieku Zemsty Aleksandra Fredry – genialnego pochyleniem się nad ludzkimi wadami… Jak toczą się losy Cześnika, Rejenta, Podstoliny, Papkina, Wacława i pięknej Klary – wie to każdy z nas. Wiemy też, że wszystkie komplikacje dobrze się kończą. I to, co wiemy, pozwala z tym głębszym wtopieniem się w dzieło Fredry cieszyć się Zemstą. Jej wielogatunkowym komizmem, niezwykle różnorodnymi bohaterami, majątkowo-miłosnym skomplikowaniem wreszcie… A także klasycznym, tradycyjnym podejściem do przeniesienia dzieła Fredry na scenę. – Duch Aleksandra Fredry unosił się nad nami przez cały czas powstawania naszego przedstawienia – mówią reżyserujący Zemstę Paweł Okoński.

I to na scenie widać.

więcej

Jest tak, jak wam się wydaje!

Sugerowany wiek widzów: 15+

Przedstawienie powstałe w ramach międzynarodowego projektu „Including Minority – włączyć mniejszość”, realizowanego i finansowanego z Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego (MF EOG) 2014–2021 oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Projekt przygotowany w partnerstwie z norweskim niezależnym teatrem Company B. Valiente. Punktem wyjścia dla dwóch premier scenicznych we Wrocławiu i w Oslo jest klasyczny dramat Luigiego Pirandella Tak jest, jak się państwu zdaje. Na podstawie badań społecznych przeprowadzonych w Norwegii i Polsce powstały dwa warianty scenariusza ukazujące relacje mniejszości ukraińskiej w Polsce i polskiej w Norwegii ze społecznościami lokalnymi. Spektakl wrocławski wyreżyserował Gianluca Iumiento, a norweski powstaje pod nadzorem Marcelino Martina Valiente.

W przedstawieniu z Wrocławia akcja sztuki rozgrywa się w niedalekiej przyszłości w społeczeństwie pozornie faszystowskim, ale bez konkretnych odniesień do jakiegokolwiek dzisiejszego miejsca, w małym miasteczku w słowiańskim kraju owładniętym wojną z tyranem-najeźdźcą. Z jednej strony jest to konfrontacja mieszkańców małej społeczności z obcymi uciekinierami wojennymi z sąsiedniego kraju; z drugiej – próba znalezienia dyplomatycznego rozwiązania konfliktu. Zainspirowany Dogville Larsa von Triera i Opowieścią podręcznej Margaret Atwood spektakl tworzy dystopijne dochodzenie w sprawie populizmu, prowincjonalizmu i zbiorowego strachu przed wszystkim, co inne. Mamy do czynienia ze sztuką hybrydową, która łączy różne style teatralne, począwszy od hiperrealistycznego, a skończywszy na absurdalnym i abstrakcyjnym. W obsadzie poza aktorami Teatru Polskiego we Wrocławiu (będącymi tu mieszkańcami miasteczka) znalazło się gościnnie czworo Ukraińców.

więcej

Ksiądz Marek

„Ksiądz Marek" Juliusza Słowackiego to wielki teatr wojny – każdej wojny. Przestrzeń spektaklu to miasto niekończących się walk, miasto przywodzące na myśl zarówno współczesne Aleppo, jak i ruiny, w których toczyły się historyczne zmagania XX wieku. Ukazane przez autora w poetyckiej wizji o wielkiej sile obrazu piekło wojny jest bezwzględne, pełne podłości i zdrad, okrucieństwa i szaleńczych ambicji. Niemożliwa do spełnienia namiętność Judyty i Kosakowskiego ulega zniszczeniu w ogniu nierozstrzygalnego konfliktu.

Jak w tym świecie zaburzonych wartości jawi się postać Księdza Marka? Pytania są tu fundamentalne – czy Calderonowski Książę Niezłomny w habicie dokonuje ofiary ze swojego życia, aby nadać sens zmaganiom ludzi, uwiarygodnić je wobec historii? Staje się prorokiem, kierowanym wolą Opatrzności? A może ma w sobie niebezpieczny fanatyzm ortodoksyjnego przywódcy? Czy pragnie ich uwznioślić, podnieść z błota i krwi, swoim poświęceniem ukształtować do wymiaru obrońców Ojczyzny? Postać tytułowego bohatera wzorowana została na karmelicie Marku Jandołowiczu, charyzmatycznym, natchnionym proroku.

Inscenizacja mieści się w nurcie reinterpretacji klasyki, który dochowuje wierności myśli autora, szukając zarazem nowoczesnej formy ekspresji scenicznej. Przedstawienie rozgrywające się w bezpośrednim kontakcie z widzem, w konfiguracji przestrzeni znoszącej dystans, nasycone otaczającymi widownię obrazami oraz z budującą napięcia w sposób zbliżony do narracji epickiej muzyką, zyskuje wymiar metaforyczny, a jednocześnie, mimo uwspółcześnienia, staje się areną spotkania skrajnie różnych osobowości, dorównujących swą siłą innym postaciom z kanonu romantycznych bohaterów.

W dramacie mistycznym Juliusza Słowackiego nie sposób szukać jednoznacznych odpowiedzi, lecz należy postawić najważniejsze pytanie, czy w strasznych czasach przesileń historii da się ocalić człowieczeństwo. I czy ofiara Księdza Marka ma sens w wymiarach współczesności?

więcej

Nic nie gra

Nic nie gra czyli The Play That Goes Wrong - dwóch Henrych - Lewisa i Shieldsa, i Jonathana Sawyera – jest pokazem tego, jak pięknie się coś może nie udać. Oto zespół amatorski z Politechniki pod wodzą Reżysera wystawia sztukę w stylu Agathy Christie: dwór angielski, zamordowany Lord, jego Narzeczona, Brat Narzeczonej, Kamerdyner, Brat Lorda i Ogrodnik Artur i – postać oczywiście najważniejsza – Inspektor. A za kulisami – do czasu! - Inspicjentka … Lord zamordowany, podejrzani – praktycznie wszyscy… Aktorzy - amatorzy zaś nie bardzo sobie ze scenicznym napięciem radzą, tekst ucieka, Lord Nieboszczyk się kręci, nosze rozpadają… Drzwi nokautują Narzeczoną, Inspicjentka ja zastępuje, ale dopiero wtedy, gdy przestaje zastępować półkę znad kominka… Winda się zacina, Pies, który miał grać Psa, znika… Mimo tych wszystkich wpadek opowieść o morderstwie w wyższych angielskich sferach wciąż się toczy. Nic nie gra to wielki przebój, uznany za najlepszą komedię na londyńskim West Endzie, otrzymał też prestiżową nagrodę Laurence Olivier Award. To zobowiązuje, ale i daje gwarancję znakomitej zabawy.
Sztuka „The Play That Goes Wrong” została uznana za najlepszą komedię na londyńskim West Endzie, otrzymała prestiżową nagrodę Laurence Olivier Award.

więcej

Kaligula

Spektakl dla widzów dorosłych.

To nie jest klasyczna interpretacja wybitnego dramatu Alberta Camusa. Na scenie nie pojawia się antyczna cepelia. Przedstawienie Roberta Czechowskiego to pretekst, żeby spojrzeć na świat oczami młodego, współczesnego chłopaka, nadwrażliwca, granego równocześnie przez dwóch aktorów. Cesarz Kaligula znika po śmierci siostry, a zarazem kazirodczej ukochanej Drusilli. Wraca po trzech dniach odmieniony i rozpoczyna absurdalne, pozbawione logiki rządy oparte na terrorze i okrucieństwie, co nie spotyka się z aprobatą patrycjuszy, którzy zawiązują spisek przeciw nieobliczalnemu władcy. Cesarz jest postawiony wobec fundamentalnych pytań: dlaczego ludzie cierpią, czy istnieje Bóg, jaki jest sens życia? Wszystko jest subiektywną narracją młodego chłopaka. W widowiskowej inscenizacji ważna rola przypada tancerzom – niemym odpowiednikom myśli Kaliguli.

więcej

Kordian, czyli panoptikum strachów polskich

Nasz Kordian to buntownik, zapaleniec, marzyciel. Walczy ze swoją niemocą, panicznie poszukuje sensu i celu życia. Przechodzi różne kręgi swojego „piekła”, aby oczyścić się ze złych emocji i nabrać sił do duchowej przemiany. Kordian to człowiek ziemi i nieba zarazem, idealista i poeta, naprawiacz zagubionych idei i zwichrowanej historii.
Budzimy się przy nim odmienieni. Rozpoznajemy w jego osobowości nasze pragnienia i myśli, które kiedyś były naszą własnością, a teraz rozpłynęły się gdzieś, zawieruszyły. W losie Kordiana wszystko mamy zapisane: naszą miłość i naszą wiarę, tęsknotę i wyobraźnię, rozdarcie i niespełnienie, wolę czynu i akty zwątpienia.
W spektaklu mamy dwie postacie Kordiana: Starego i Młodego. Obaj dopełniają się, chcąc być cząstkami jednego życia. Obaj podejmują szaloną wędrówkę do kresu swojej świadomości, aby oczyścić się ze swoich utajonych lęków, strachów i złych przeczuć.

więcej

Mayday

Jedna z najlepszych na świecie komedii. Historia londyńskiego taksówkarza bigamisty, któremu przez lata udaje się bezkolizyjnie lawirować między dwiema kochającymi go żonami. Na skutek wypadku ulicznego jego tajemnica wychodzi na jaw, wywołując lawinę komplikacji. Bohater miota się, usiłując ukryć podwójne życie przed małżonkami, mediami i policją. Znakomity komizm sytuacji fabularnych i języka sprawia, że Mayday od ponad 28 lat rozśmiesza do łez wrocławską publiczność.

więcej

Szalone nożyczki

Paula Pörtnera „Szalone nożyczki" to wielki przebój komediowej wrocławskiej sceny: po raz pierwszy pojawił się na niej 5 maja roku 2002. Oto elegancki zakład fryzjerski o nazwie Szalone nożyczki, w którym króluje mistrz na mistrze - Antoni Wzięty. Zakład cieszy się ogromnym powodzeniem, zawsze pełen klientów, rozmów, drobnych flirtów... Jednak nic nie jest doskonałe: Toni swoje jakże modne królestwo wynajmuje od mieszkającej nad salonem wielkiej gwiazdy, pianistki Izabeli Richter, której częsta i głośna gra powoduje momentami nieco nerwową atmosferę w akustycznym wnętrzu salonu fryzjerskiego. Ale to drobiazg, w sumie wszystko gra - i fortepian, i szczęk fryzjerskich nożyczek, aż do chwili, gdy mistrzyni klawiatury zostaje zamordowana! Podejrzenie pada na Tonia, na cały personel, na klientów Szalonych nożyczek wreszcie. Wśród nich są dwaj policjanci, którzy natychmiast podejmują śledztwo. Starannie sprawę badają i okazuje się, że wszyscy mieli motyw, aby się pianistki pozbyć. Kto więc jest mordercą? To bardzo trudne pytanie… Detektywi na nie odpowiedzieć nie potrafią. A kto potrafi? To się dopiero okaże!

więcej