„W telewizji ludzie głównie wspominali. Te wspomnienia o cudzych wspomnieniach są do dziś jednymi z moich największych przeżyć”. Mateusz Górniak, Trash Story Spektakl o normalności i wspomnieniach; o normalności wspomnień, a może o wspomnieniu normalności? Jego przestrzenią jest sentyment, pejzaż pamięci i post-pamięci, atmosfera dzieciństwa pokolenia wchodzącego dziś w dorosłość, z wpisaną weń melodyjną frazą „życie, życie jest nowelą”, poświatą telewizyjnych ekranów i brzydotą przedmieść, gdzie wieś przechodziła w sypialnię aglomeracji – „osrane, przedsiębiorcze miasteczko”. Tu za wysokimi płotami ujadały rasowe psy, zapracowani przedsiębiorcy rozpalali grille, a młodzież odbierała praktyczne katolickie wychowanie od pamiętających wojnę dziadków – ot, norma. A jeśli jesteś tym, co pamiętasz? To, co zwykłe i oswojone, staje się moralnym niepokojem. Jak rozliczyć sprawy, które nie sprostały próbie czasu? Drobiazgi z meblowej sieciówki jeden po drugim rozbijają się o ścianę śmietnika. Zostaje miazga. Kilka rozdeptanych borówek amerykańskich. W ramach projektu Nowi i Młodzi – błyskotliwy manifest pokolenia. Bez zadęcia, balastu powagi i przekonania o nieomylności. Z czułością dla wspomnień.