Grzegorz Artman
114 oddanych głosów
Data urodzenia:
05-04-1971 (51 lat)
więcej
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Strach zżerać duszę
„Szczęście nie zawsze jest radosne” – to motto filmu o historii miłosnej młodego imigranta i starszej sprzątaczki, który w latach siedemdziesiątych wywołał zamęt w Niemczech. W Polsce XXI wieku szczęście, dobrobyt i spokój cały czas stanowią synonim godnego życia, ale rzadko zadajemy sobie pytanie: czyim kosztem jest nam dobrze i wygodnie?
„Strach zżerać duszę” to tragikomiczna opowieść o społeczeństwie, które tak dobrze czuje się we własnym, zamkniętym gronie, że za wszelką cenę usunie z horyzontu wszystkich, którzy nie wpisują się w jednolity krajobraz. To także portret naszych uprzedzeń, które bywają kuriozalne i śmieszne, przesadzone i absurdalne. Być może w chwili, w której śmiejemy się ze społecznych tabu, śmiejemy się tak naprawdę z nas samych – i być może ten śmiech bywa oczyszczający.
więcej
Szczegóły
Przedwiośnie
Wydanie „Przedwiośnia” w 1924 roku wywołało burzę różnorodnych komentarzy. Pisarza oskarżano o promowanie bolszewizmu i pornografię. Na kolejne dekady książka stała się dla pokoleń punktem odniesienia powracającym w wielu dyskusjach. Szczególnie po 1989 roku wielokroć powracało marzenie dotyczące nowego „Przedwiośnia”.
Po prawie stu latach wracamy do tej powieści ze ścisłego kanonu polskiej literatury, by przyjrzeć się postawionym przez Żeromskiego pytaniom o sprawiedliwość społeczną, o Polskę obywatelską, a przede wszystkim o marzenia dotyczące nowej, lepszej rzeczywistości. Robimy to ze świadomością, że burzliwe losy Cezarego Baryki nie mogą odzwierciedlać drogi czy wyzwań współczesnych młodych aktywistów, ale mogą stać się dla nas wstępem do dyskusji o wciąż trwających pęknięciach w polskim społeczeństwie, wojnie polsko-polskiej i ogromnym rozczarowaniu kształtem obecnej rzeczywistości, na którym żeruje prawicowy populizm.
Proponujemy widzom rodzaj nowej, krytycznej lektury, do której zaprosiliśmy nie tylko aktorów, ale też młodych aktywistów i intelektualistów.
***
UWAGA: w spektaklu wykorzystywane są wideo z efektem stroboskopowym oraz dym sceniczny.
więcej
Szczegóły
Martwa natura
„Martwa natura” to zbiór elegii, które pozwalają nam nie tyle przepracować stratę, ile uświadomić sobie, co niesie ze sobą świadomość braku i nieobecności. Być może świat, który znamy, zaczyna odchodzić w niepamięć, ale stworzenie nowego porządku – społecznego, instytucjonalnego, artystycznego
– będzie trudne do przeprowadzenia, jeśli nie będziemy wiedzieć, z kim i z czym musimy się pożegnać.
W czasach pandemii wiele wyobrażeń i przekonań na temat sztuki ulega rozpadowi. Jednak niektóre z nich mogą się umocnić – tak jak przeświadczenie, że sztuka służy nam do budowania więzi i sojuszy, sieci porozumienia i wsparcia. Joseph Beuys – aktywista i niepokorny artysta, nieugięty rzecznik troski o środowisko naturalne – stanowi punkt wyjścia dla wędrówki po tych terytoriach sztuki, które są podejrzewane o właściwości terapeutyczne. Być może nadszedł czas, żeby spróbować zachwiać starymi podziałami między sztuką a społeczeństwem, sztuką a nie-sztuką, sztuką a naturą. Być może sztuka mogłaby pomóc nam zastąpić poprzednie nawyki brakiem przyzwyczajeń i otwartością na zmianę.
więcej
Szczegóły
Kuroń. Pasja według św. Jacka | #WspieramKulture
Link do bezpłatnej transmisji znajdziesz na stronie internetowej Teatru Powszechnego: KLIKNIJ TUTAJ
Jacek Kuroń – legendarna postać opozycji i współtwórca polskiej transformacji – zyskuje nowe życie w sztuce Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk. Spektakl w reżyserii Pawła Łysaka nie jest jednak hagiografią, ale próbą zmierzenia się z dziedzictwem działacza, którego wpływ na polską politykę i życie publiczne wciąż pozostaje niedoceniony.
„Pasja świętego Jacka” to powieść, która nie została napisana i której brak odczuwalny jest w czasach politycznej niestabilności i konfuzji. Fakty, mity i wspomnienia dotyczące Kuronia zostają zestawione z pytaniem o manipulację słowami i sposobem opowiadania o naszej wspólnej (także całkiem niedawnej) historii. „Kuroń. Pasja według św. Jacka” pozwala nam odbyć wędrówkę po świecie rządzonym przez ideały i zadać pytanie o cenę, którą Jacek Kuroń zapłacił, walcząc o ich zachowanie.
EDUKACJA:
Zapraszamy do skorzystania z warsztatów online. Zajęcia w szczególności skierowane są do uczniów szkół średnich, skupione będą na zebraniu refleksji po obejrzanym przedstawieniu i krótkich działaniach twórczych związanych z tematyką spektaklu. Spotkanie będzie odbywało się poprzez platformę Zoom.us w zarezerwowanym wcześniej terminie. Zgłoszenia: n.grzedzinska@powszechny.com.
więcej
Szczegóły
Boska komedia
Medytacja teatralna inspirowana średniowiecznym poematem włoskiego pisarza i filozofa Dantego Alighieri.
„Boska komedia” jest niewyczerpanym źródłem opowieści, przesłania i nauki. Jej bohaterowie, należący do minionych epok, przemawiają do współczesnych pragnieniem wiedzy, lękami, ale przede wszystkim pożądaniem wyniesienia się ku boskiemu pięknu. Opisana wierszem wędrówka przez Piekło, Czyściec i Raj to poemat naszych korzeni, naszej wiary, opera człowieka poszukującego miłości, prawdziwego sensu życia.
więcej
Szczegóły
Capri - wyspa uciekinierów
Zapowiedź reżysera, Krystiana Lupy:
Imperator Tyberiusz, Jezus Chrystus...
Jean Luc Godard, Fritz Lang, Brigitte Bardot – Le mépris. Tu Jean Luc Godard kazał w swoim filmie „Pogarda” kręcić sceny ze swojej upartej wizji Odysei, na tarasie Casa Malaparte miał Odyseusz w ostatnim ujęciu filmu zobaczyć ojczystą Itakę. Ponieważ jednak śmierć producenta przerwała tę podróż, podróż Odyseusza, podróż Fritza Langa, podróż Jean Luc Godarda – Odys zostaje w tym domu razem z filmową ekipą...
Tu, w pomieszaniu, w syntezie czasów, spotykają się wszyscy...
Wyspa i dom na wyspie. Azyl, schronienie. Uciekamy przed monstrum Europy. Przed państwem, przed religią, przed dyktaturą, przed demokracją, przed Potworem Homo Christianis, przed wojną...
Dom Malapartego, Villa Tiberius, Casa san Michele...
Na zewnątrz trwa nieokreślona wojna, nie wiadomo, czy to jest pierwsza, druga, czy trzecia wojna światowa wynikła z szaleństwa współczesnego człowieka, pychy twórców polityczno-społecznych ustrojów, marzycieli LUDZKIEGO RAJU, FILOZOFUJĄCYCH ZBRODNIARZY I FANTASTÓW, narkomanów władzy.... Reformatorów kultury, i tak dalej...
Ten dom jest więzieniem...
Ten dom jest schronem...
Ten dom jest Archetypem DOMU.
TEN DOM JEST TAJEMNICĄ.
Ten dom jest jaskinią artysty...
TEN DOM JEST MIEJSCEM SEANSU SPIRYTYSTYCZNEGO, SPOTKANIA UPIORÓW...
TEN DOM JEST MIEJSCEM SEANSU SPIRYTYSTYCZNEGO MARZYCIELI NOWEGO CZŁOWIEKA...
***
Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych
więcej
Szczegóły
Capri - wyspa uciekinierów
Zapowiedź reżysera, Krystiana Lupy:
Imperator Tyberiusz, Jezus Chrystus...
Jean Luc Godard, Fritz Lang, Brigitte Bardot – Le mépris. Tu Jean Luc Godard kazał w swoim filmie „Pogarda” kręcić sceny ze swojej upartej wizji Odysei, na tarasie Casa Malaparte miał Odyseusz w ostatnim ujęciu filmu zobaczyć ojczystą Itakę. Ponieważ jednak śmierć producenta przerwała tę podróż, podróż Odyseusza, podróż Fritza Langa, podróż Jean Luc Godarda – Odys zostaje w tym domu razem z filmową ekipą...
Tu, w pomieszaniu, w syntezie czasów, spotykają się wszyscy...
Wyspa i dom na wyspie. Azyl, schronienie. Uciekamy przed monstrum Europy. Przed państwem, przed religią, przed dyktaturą, przed demokracją, przed Potworem Homo Christianis, przed wojną...
Dom Malapartego, Villa Tiberius, Casa san Michele...
Na zewnątrz trwa nieokreślona wojna, nie wiadomo, czy to jest pierwsza, druga, czy trzecia wojna światowa wynikła z szaleństwa współczesnego człowieka, pychy twórców polityczno-społecznych ustrojów, marzycieli LUDZKIEGO RAJU, FILOZOFUJĄCYCH ZBRODNIARZY I FANTASTÓW, narkomanów władzy.... Reformatorów kultury, i tak dalej...
Ten dom jest więzieniem...
Ten dom jest schronem...
Ten dom jest Archetypem DOMU.
TEN DOM JEST TAJEMNICĄ.
Ten dom jest jaskinią artysty...
TEN DOM JEST MIEJSCEM SEANSU SPIRYTYSTYCZNEGO, SPOTKANIA UPIORÓW...
TEN DOM JEST MIEJSCEM SEANSU SPIRYTYSTYCZNEGO MARZYCIELI NOWEGO CZŁOWIEKA...
***
Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych
więcej
Szczegóły
Neron2
„Neron (…) bardzo się troszczył o lud, musiał mu dostarczać rozrywki i dlatego urządził największe święto starożytności. Jak opowiada piękną prozą Tacyt, cesarz otworzył swoje ogrody na przyjęcie. Każdy, kto był kimś, przybył na ucztę: senatorowie, arystokracja, kronikarze przekazujący sobie plotki towarzyskie - cały wielki świat. Neron miał jednak kłopot: nie wiedział jak oświetlić tak ogromną przestrzeń, rozległe ogrody. Przyszedł mu do głowy pomysł: kazał sprowadzić przestępców i spalić ich, żeby zapewnić światło. (..). Dla mnie w tym wszystkim nie jest interesujący Neron, tylko jego goście. Kim byli zaproszeni przez Nerona ludzie?” (Martín Caparrós „Głód”, tłum. Marta Szafrańska-Brandt).
Ponad dwa tysiące lat temu moralność judeochrześcijańska mieszkała w katakumbach, był to inny świat: bez tabu i poczucia winy, jednak zachowujący hierarchie, wierzenia i obrzędy. Neron jako władca absolutny i jako absolutny artysta, miał totalną kontrolę nad nastrojem, charakterem i dynamiką ucztowania. Nie miał umiaru, jego występy trwały nawet dwanaście godzin, a apetyt był wciąż niezaspokojony, dbał o to, by rozkosze trwały jak najdłużej, dlatego ucztującym zawsze zapewniano m.in. dostęp do womitoriów oraz innych form relaksu i oczyszczenia.
Twórcy spektaklu zainspirowani współczesnymi technikami sprawowania władzy, podejmują próbę rekonstrukcji jednej z legendarnych uczt Nerona. Poprzez przywołanie najważniejszych dla niego wydarzeń i osób, Neron spróbuje znieść granicę między sztuką i byciem, aktorem i widzem, widowiskiem i spotkaniem.
Spektakl przeznaczony wyłącznie dla widzów dorosłych. Znajdują się w nim sceny odwołujące się do seksu i przemocy, które mimo ironii i dosadnego humoru mogą budzić kontrowersje.
więcej
Szczegóły
Gniew
Ciało przygotowuje się do ataku. Pobudzają się odpowiednie ośrodki w mózgu, serce zaczyna bić szybciej, zredukowane jest odczuwanie bólu. Zwiększa się refleks i pocą się ręce. Jako emocja aktywna, gniew wyzwala się w momencie, gdy ktoś próbuje przekroczyć lub naruszyć należące do nas terytorium.
Wychodząc od indywidualnych doświadczeń trójki aktorów Teatru Powszechnego oraz czwórki chłopców w wieku 12-15 lat, chcemy, z ich udziałem, zastanowić się, jak wyrażany jest gniew. Połączenie dorastających chłopców i dorosłych mężczyzn daje możliwość pracy nad kategorią gniewu jako dynamiczną, zmieniającą się wraz z wiekiem i doświadczeniem życiowym, emocją. Interesuje nas zarządzanie afektem w symbolicznej i ponadjednostkowej sferze: kto jest „strażnikiem” wyrażania gniewu? W jaki sposób się go tłamsi oraz w jakim stopniu można świadomie nim dysponować?
Zdecydowanie nie przypisując a priori gniewu mężczyznom, chcemy przyjrzeć się samej męskości – jak jest wytwarzana i odmieniana poprzez obowiązujące, chciane lub nie, wzorce oraz fantazje i sentymenty na jej temat. Fantazja o byciu mężczyzną, o byciu chłopcem, sentyment o chłopcu uwięzionym w mężczyźnie i mężczyźnie w chłopcu. Co właściwie łączy mężczyzn, których dzielą pokolenia? Jakie relacje mogą się wytworzyć w takim zestawieniu?
* Podczas spektaklu wykorzystywany jest efekt stroboskopowy (światło pulsujące z dużą częstotliwością). Osoby wrażliwe na ten rodzaj oświetlenia prosimy o zachowanie szczególnej ostrożności.
więcej
Szczegóły
Neron
„Neron (…) bardzo się troszczył o lud, musiał mu dostarczać rozrywki i dlatego urządził największe święto starożytności. Jak opowiada piękną prozą Tacyt, cesarz otworzył swoje ogrody na przyjęcie. Każdy, kto był kimś, przybył na ucztę: senatorowie, arystokracja, kronikarze przekazujący sobie plotki towarzyskie - cały wielki świat. Neron miał jednak kłopot: nie wiedział jak oświetlić tak ogromną przestrzeń, rozległe ogrody. Przyszedł mu do głowy pomysł: kazał sprowadzić przestępców i spalić ich, żeby zapewnić światło. (..). Dla mnie w tym wszystkim nie jest interesujący Neron, tylko jego goście. Kim byli zaproszeni przez Nerona ludzie?” (Martín Caparrós „Głód”, tłum. Marta Szafrańska-Brandt).
Ponad dwa tysiące lat temu moralność judeochrześcijańska mieszkała w katakumbach, był to inny świat: bez tabu i poczucia winy, jednak zachowujący hierarchie, wierzenia i obrzędy. Neron jako władca absolutny i jako absolutny artysta, miał totalną kontrolę nad nastrojem, charakterem i dynamiką ucztowania. Nie miał umiaru, jego występy trwały nawet dwanaście godzin, a apetyt był wciąż niezaspokojony, dbał o to, by rozkosze trwały jak najdłużej, dlatego ucztującym zawsze zapewniano m.in. dostęp do womitoriów oraz innych form relaksu i oczyszczenia.
Twórcy spektaklu zainspirowani współczesnymi technikami sprawowania władzy, podejmują próbę rekonstrukcji jednej z legendarnych uczt Nerona. Poprzez przywołanie najważniejszych dla niego wydarzeń i osób, Neron spróbuje znieść granicę między sztuką i byciem, aktorem i widzem, widowiskiem i spotkaniem.
więcej
Szczegóły
Mefisto
„Polityka nigdy mnie nie obchodziła, wiec czemu teraz miałbym się nią interesować? Jedyną formą wolności jest dla mnie teatr. Jestem aktorem: chodzę do teatru, gram swoje role i wracam do domu. To wszystko” - mówi Hendrik Höfgen, bohater książki Klausa Manna i filmu Istvána Szabó, na wieść o dojściu Hitlera do władzy. Historia aktora-kameleona, gładko wchodzącego w alianse z każdą kolejną władzą, niepokojąco łatwo nabiera aktualności w innych czasach. Film Istvána Szabó z 1981 roku odbierany był jako głos w sprawie ówczesnych reżimów wschodniej Europy.
Premiera Mefista zrealizowana w Teatrze Powszechnym w 1983 roku wyrastała z doświadczenia stanu wojennego i postaw artystów wobec władz PRL-u. Mefisto w 2017 roku powstaje w teatrze obrzucanym racami przez narodowców, piętnowanym z kościelnych ambon i mównic sejmowych; w teatrze, przed którym staje policja żeby zapewnić bezpieczeństwo. W kraju, w którym decyzja o występie w mediach publicznych jest obciążona dylematami, jakie dotąd znaliśmy tylko z historii.
„Bez paniki. Zachowajmy trzeźwy umysł…” – komentuje Höfgen lęki przyjaciół opozycjonistów. Czy wszyscy jesteśmy albo w każdej chwili możemy stać się Höfgenami? Gdzie kończy się kompromis, a zaczyna oportunizm? Czy wyznaczanie tej granicy nie służy utwierdzaniu się w poczuciu moralnej wyższości? A może jest próbą zachowania resztek przyzwoitości? Kto jest lub chce być Wallenrodem, a kto niezłomnym? I jakie trupy trzymają w szafie dzisiejsi samozwańczy nonkonformiści?
Spektakl dla widzów od 18. roku życia
więcej
Szczegóły
Chłopi
Z monumentalnej powieści Władysława Reymonta Krzysztof Garbaczewski wyławia treści ekologiczne i emancypacyjne; śledzi związki człowieka ze światem przyrody, definiuje na swój własny sposób potrzebę i sens pracy. W wielopoziomowej inscenizacji konfrontuje idee pisarza z tymi współczesnymi, tworząc świat istot będących po części ludźmi, zwierzętami i robotami, które poszukują celu własnej egzystencji. Świat „Chłopów” Garbaczewskiego to także arena działania performerskiego, na której rozgrywają się dramaty społeczności funkcjonującej często w oparciu o przemoc wobec kobiet i relacje wykluczenia.
Uhonorowana w 1924 roku Nagrodą Nobla powieść przedstawia życie fikcyjnej wsi Lipce z końca XIX wieku. Czytana zwykle jako etnograficzny zapis przeszłości, dzisiaj na powrót odsłania swoją mitotwórczą potęgę i kreacyjną moc języka. Korzenie polskiej mentalności, jak opisuje to historyk Andrzej Leder, wywodzą się z folwarcznej relacji „tego, kto po bat sięga i tego, czyj grzbiet pod bat się pochyla”, a nawet sięgają jeszcze dalej – w głąb ludzkiego ducha, którego sens odnaleźć można w podporządkowaniu się odwiecznemu cyklowi natury.
Spektakl dla widzów od 16. roku życia.
więcej
Szczegóły
Mewa
W dramacie Czechowa grupa artystów spędza wakacje na prowincji, przenosząc tam swoje frustracje, miłości, pracę oraz pragnienie sławy i spełnienia. Wirusem sztuki zarażeni są tu wszyscy: wybitna aktorka Arkadina, jej syn Konstantin, pragnący pozostać niezależnym artystą; młodszy kochanek Trigorin, odnoszący sukcesy pisarz, ale też młoda Nina, rozpaczliwie pragnąca zostać aktorką, duszący się na wsi lekarz, ubogi wiejski nauczyciel, marząca by zostać muzą jakiegoś artysty Masza, czy umierająca siostra Arkadiny, wciąż żałująca, że nie została choćby najmarniejszą pisarką.
Czytana współcześnie „Mewa” ukazuje bolesną analizę postaw artystów; staje się opowieścią o zgnuśniałych elitach, których dawne idee ugrzęzły w wygodzie i konformizmie. Mówi o tym jak dawni buntownicy sprzedają swoje ideały i stają się zadowolonymi z siebie kabotynami; o tym jak artyści oderwani od reszty społeczeństwa stają się zapatrzoną w siebie elitą, która ze wszystkich sił broni własnej pozycji i nie widzi nadchodzącego schyłku.
Spektakl dla widzów dorosłych.
więcej
Szczegóły
Kuroń. Pasja według św. Jacka
Jacek Kuroń – legendarna postać opozycji i współtwórca polskiej transformacji – zyskuje nowe życie w sztuce Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk. Spektakl w reżyserii Pawła Łysaka nie jest jednak hagiografią, ale próbą zmierzenia się z dziedzictwem działacza, którego wpływ na polską politykę i życie publiczne wciąż pozostaje niedoceniony.
„Pasja świętego Jacka” to powieść, która nie została napisana i której brak odczuwalny jest w czasach politycznej niestabilności i konfuzji. Fakty, mity i wspomnienia dotyczące Kuronia zostają zestawione z pytaniem o manipulację słowami i sposobem opowiadania o naszej wspólnej (także całkiem niedawnej) historii. „Kuroń. Pasja według św. Jacka” pozwala nam odbyć wędrówkę po świecie rządzonym przez ideały i zadać pytanie o cenę, którą Jacek Kuroń zapłacił, walcząc o ich zachowanie.
* Ze względu na charakter spektaklu spóźnieni widzowie nie będą mogli być wpuszczeni na widownię.
więcej
Szczegóły
Praskie Si-Fi
Nie tak dawno, dawno temu i w nie tak odległej galaktyce, tuż obok... Na planecie bazarów, kapliczek, metra, stadionu, teatru…
Czas zmian. Czas chaosu. Czas realizacji śmiałych wizji, podszytych bezsiłą pytań. Rewitalizacja postępuje, fasady kamienic nabierają świeżości, a pan Józek się wyprowadza.
Zanim Praga przeniesie się do przyszłości – zanim odbędzie się Wielka Reanimacja/Reaktywacja/Rewizja/Retusz – jest jeszcze czas, by zapytać o koszty ponoszone w imię „lepszego jutra”. Teraźniejszość jest niepewna. Przeszłość jest falsyfikowana. Przyszłość jest źródłem lęku, wszystko może się zdarzyć. Tymczasem już dzisiaj, jak mówi jedna z praskich kioskarek: „Praga to jest jedno wielkie science-fiction”.
Czemu i komu służy teatr w miejscu takim, jak Praga? Pełni wątpliwości, natrętnie szukając odpowiedzi na pytanie, co robić (i czy w ogóle robić), artyści praskiego Teatru Powszechnego zastanawiają się nad losem Pragi, możliwymi scenariuszami rewitalizacji oraz własnym udziałem w zachodzących procesach gentryfikacyjnych.
Spektakl skonstruowany na podstawie rozmów z mieszkańcami Pragi oraz aktorami Teatru Powszechnego, z elementami science-fiction i wishful thinking.
No jasne. Lepiej zbudować Muzeum-Krematorium i Teatr-Akwarium. I niech hipsterka sobie jeździ wokół teatru z doniczkami. Ufoludki z lewego brzegu robią desant. Rozdają pędzle dzieciom i kowadła rzemieślnikom. Jak szlachetnie.
* Podczas spektaklu wykorzystywany jest efekt stroboskopowy (światło pulsujące z dużą częstotliwością). Osoby wrażliwe na ten rodzaj oświetlenia prosimy o zachowanie szczególnej ostrożności.
więcej
Szczegóły
Cbapka ( Swarka)
Co tak naprawdę wydarzyło się na Wołyniu i w Galicji Południowo-Wschodniej w 1943 roku?
Wyobrażenia tamtych tragicznych wydarzeń bywają skrajnie różne, są zależne od wyznawanych poglądów, narodowości, historii przodków. Zostały zawłaszczone przez emocje i polityczne dyskursy.
W spektaklu Сварка (swarka) opieramy się na dokumentalnym materiale zebranym przez nas w Polsce i na Ukrainie. Próbujemy spojrzeć na tamte wydarzenia z jak najszerszej perspektywy. Oddajemy głos świadkom czystki etnicznej. Wysłuchujemy historii o przekraczaniu granic człowieczeństwa, które nie mogą zostać właściwie opowiedziane, gdyż do ich opisania brakuje języka.
Po obu stronach granicy wielokrotnie mówiono nam, że aby się pojednać, trzeba głośno wypowiedzieć prawdę: co wydarzyło się między Polakami a Ukraińcami w 1943 roku. Po obu stronach granicy tych prawd jest wiele. Francuski filozof i historyk sztuki George Didi-Huberman stwierdza, że rzeczywistość jest „niemożliwa”. Istnieje i przejawia się tylko pod postacią „kawałków”, strzępów, rzeczy częściowych. Szukamy więc klucza do zrozumienia tragicznej przeszłości w strzępach wspomnień.
więcej
Szczegóły
