"Urodzę się dopiero jako prawdziwa ja. Jako moja własna osoba. Jako ja wodna i naziemna. Ludzka i zwierzęca, kwiatowa i perłowa. Urodzę się od nowa" – mówi jedna z osób dramatu. "W spektaklu równoległe historie postaci zbiegają się w pewne wspólne wspomnienie, tworząc zwierciadło, w którym choć niektórzy byli katami, a inni ofiarami - dostrzegają teraz podobne odbicia. Doskwiera im to samo poczucie odrzucenia, lęk i samotność. Paralelne narracje budują mikrokosmos, w którym panuje tęsknota za krainą, w której można kochać kogo się chce, w której jest się kochanym, bezinteresownie. Czy – jak Syrena, ta kraina jest jeszcze możliwa do zobaczenia?". [Zuzanna Bojda] Scenariusz oparty jest na wątkach opowiadania Syrena ze zbioru opowiadań Ministerstwo moralnej paniki Amandy Lee Koe. "Singapurska autorka łamie społeczne tabu, przekracza literackie normy, żeby – koniec końców – napisać o tym, co w życiu najważniejsze. O miłości(ach): tych zapomnianych, przegranych, nieakceptowanych. Niewidzialnych granicach między nami, które boimy się przekraczać. Społecznych problemach, o których nadal można mówić głośno tylko w formie literackiej zabawy". [Wydawnictwo Tajfuny]