Karolina Kraczkowska podejmuje choreograficzny dialog z kategorią wzniosłości. Odnosi się do terminu wysublimowania jako do zjawiska wywołującego jednoczesne i osobliwe poczucie znajomości i nieznajomości. Interesuje ją praca wychodząca poza własną indywidualność oraz moment rozpadu wszystkich systemów semiotycznych porządkujących nasz odbiór rzeczywistości. Poszukuje kontaktu z tym co zagraża i destabilizuje integralność podmiotu. Chce wydobyć również kontrast pomiędzy kategorią piękna a wysublimowania. Ta pierwsza zachwyca, ta druga dotyka; czasem towarzyszy jej lęk i melancholia. To mroczna radość wywołująca niejednoznacznie uczucia fascynacji i odrazy.

Karolina Kraczkowska jest tancerką, performerką, choreografką, absolwentką Instytutu Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego oraz programu Dance in Performance w Laban Center w Londynie. Członkinią Polskiego Teatru Tańca w latach 2004-2007. Jako freelancerka brała udział w produkcjach m.in. Jasmin Vardimon, Fin Walker, Michaela Keegan-Dolan, Kirstine Kyhl Andersen, Christopha Winklera, Riccardo Buscarini, Leili Mcmillan, Janiny Rajakangas, Uli Sickle, Martena Spangberga i Tino Sehgala. Obecnie związana z warszawskim środowiskiem eksperymentujących choreografów, reżyserów i dramaturgów m.in. Pawłem Sakowiczem („Masakra” i „Drama”), Ramoną Nagabczyńską („Silenzio!”, „Anonimowi performerzy, "Kocham balet"), Anną Smolar, Anką Herbut, Martą Malikowską i Agatą Siniarską, Renatą Piotrowską, Magdą Ptasznik. Stypendystka programu Danceweb w 2016 roku, którego mentorem był Tino Sehgal i Louise Hojer. Równocześnie rozwija swoje zainteresowania w obszarze choreografii, realizując autorskie prace solowe. m.in. na rezydencji Chez Bushwick w Nowym Yorku w 2016, w ramach programu performatywnego w Zachęcie (SPA, 2017, Plac Małachowskiego, 2018), Solo Projekt Plus 2018 w Starym Browarze oraz w ramach stypendium kulturalnego miasta Lublin (2019 pokaz pracy w procesie w Wawerskim Centrum Kultury). W pracach tych pogłębia swoją praktykę ruchową i choreograficzną, eksplorując możliwości transformacji ciała, zmiany własnej tożsamości, opierającej się na percepcji ciała jako metaforze, instrumencie, narzędziu, ucieleśnieniu animującego go podmiotu, komunikujące wewnętrzną myśl, uczucia i afekty. Ciało postrzegane jako produktywne i kreatywne, widziane nie jako stały niezmienny byt, ale jako seria procesów ciągłego stawania się, konstytuowania, integracji, multiplikacji, dążące do zwiększania swojej potencjalności.