Reżyseria: Éric Rohmer Rok: 1992 Gatunek: dramat obyczajowy Produkcja: Francja Obsada: Charlotte Véry, Frédéric van den Driessche, Michel Voletti Czas trwania: 1h 54min Félicie, jak przystało na bohaterkę Érica Rohmera, nie daje się łatwo zaszufladkować. Niewykształcona, popełniająca lapsus za lapsusem fryzjerka potrafi zawstydzić przenikliwością swych dużo bardziej oczytanych przyjaciół. Choć wydaje się krucha i przytłoczona codziennością, ma w sobie również wewnętrzną siłę, która pozwala wierzyć, że jej los wkrótce się odmieni. Nic dziwnego, że balansująca między dwiema skrajnościami dziewczyna zmaga się z uczuciowymi rozterkami i nie potrafi dokonać wyboru między pragmatycznym Maxencem, a przeintelektualizowanym Loikiem. Na tym i tak już skomplikowanym układzie swoje piętno odciska zresztą ktoś jeszcze. To poznany pięć lat wcześniej Charles, który po płomiennym wakacyjnym romansie, na skutek absurdalnego zbiegu okoliczności, stracił kontakt z Félicie. Wbrew zdrowemu rozsądkowi i regułom prawdopodobieństwa, dziewczyna – samotnie wychowująca ich wspólną córkę – wierzy, że mężczyzna jeszcze kiedyś pojawi się w jej życiu. Rohmer badawczo przygląda się bohaterce, nie chcą rozstrzygać, czy jej postawa stanowi wyraz odwagi czy desperacji. W jednym ze swych najbardziej niezwykłych filmów zadaje również pytanie, czy w szarym, grudniowym Paryżu, gdzieś pośród przedświątecznej krzątaniny, niespostrzeżenie może zdarzyć się cud?