Wojtkowi Ziemilskiemu rozgłos przyniósł spektakl-wykład zatytułowany „Mała narracja” opowiadający o jego dziadku, Wojciechu Dzieduszyckim, i o kontrowersjach wokół ujawnienia jego współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa przez IPN. „Oda do radości” to trzeci, po „Małej narracji” (2010) i „Come together” (2017) spektakl Ziemilskiego w Studio. Ten ceniony reżyser, autor i twórca instalacji performatywnych, w których ważną rolę odgrywa konceptualne myślenie, namysł nad językiem, wspólnotą i sceniczną fikcją, w najnowszym spektaklu powraca do tematu dziedzictwa. Mam kuzynkę. Nazywa się Anna Dzieduszycka. Jest daleką krewną i nie znam jej dobrze. Podobno była u nas w domu, kiedy byłem mały. Anna jest aktorką – grała w kilku spektaklach na polskich scenach (m.in. w Teatrze Powszechnym), a jej rolę w krótkometrażowej Sukience (2020) wyróżniono nagrodą dla najlepszej aktorki na festiwalu na Rhode Island. Film jest na nominowany do Oscara. Kojarzę jej rodziców: ojciec jest religijnym tradycjonalistą, a matka – ateistką i racjonalistką. Opisując to wszystko, myślę o problemie, z którym od dawna się mierzę: to dziedzictwo. Dziedziczenie przedmiotów, nosów, rąk, cech, wartości. To problem szlachetnych rysów i zachowań, dobrych i złych domów. Chciałbym, żeby Anna o tym opowiedziała. Anna jest osobą niskorosłą. Choć sama nie cierpi tego określenia. Samą siebie określa jako karlica. Będzie to spektakl o tym, co nas wiąże, co otrzymujemy w spadku, z czego się wyzwalamy, a co w nas tkwi. O wzorcach – urody, zachowania, “kultury osobistej”. O budowaniu swojego świata. W jej opowieści Annie towarzyszyć będzie trójka aktorów Studio. Wszyscy czworo specjalnie do tego spektaklu zrobili sobie dokładne badania genetyczne.