Mateusz Smoliński
27 oddanych głosów
Wiek: 29 lat
więcej
Często występuje w:
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Powrót Tamary
Cezary Tomaszewski wraca do jednego z najbardziej legendarnych przedstawień w historii Teatru Studio, wystawionej oryginalnie w 1990 roku „Tamary”. I odnajduje jej mroczną tajemnicę, ukrytą pod powierzchnią atrakcyjnej fabuły opowieść o narodzinach faszyzmu.
Rok 1919. Gabriele D’Annunzio wraz z weteranami pierwszej wojny światowej zajmuje Rijekę i na niewiele ponad rok powołuje niezależną Regencję Carnaro. Ten gest jest odpowiedzią na niezrealizowane aspiracje Włochów tego regionu, którzy wpuszczają poetę-żołnierza do miasta i nazywają go swoim Il Comendante. Wolne miasto Fiume staje się państwem, którego konstytucja zakłada organizację życia społecznego przez muzykę, dni rozpoczynają się odczytami poezji z balkonu, mieszkańcy sami siebie nazywają piratami, a co za tym idzie w modę wchodzą czarne koszule z trupimi czaszkami.
Rok 1927. Polska malarka Tamara Łempicka odwiedza D’Annunzia w jego posiadłości – Vittoriale degli Italiani – podarowanej mu przez Benito Mussoliniego. Prowadzący namiętną korespondencję z Tamarą poeta liczy na bliższe spotkanie. Jak dokumentuje jednak jedna z wielu kochanek Il Comendante – Aelis Mazoyer, Łempicka nie ulega zalotom artysty.
Rok 1990. W warszawskim teatrze Studio Waldemar Dąbrowski produkuje, a Maciej Wojtyszko reżyseruje pierwszy prawdziwie „kapitalistyczny” spektakl w Polsce. „Tamara” na podstawie dramatu Johna Krizanca staje się wydarzeniem dla aspirujących do miana elity mieszkańców Warszawy. Spektakl przyciąga swoją nieoczywistą formą – grany jest w całym teatrze, a widzowie mogą śledzić wybraną postać i jej losy. W ramach spektaklu przewidziana jest kolacja organizowana przez hotel Holiday Inn. Odbija się to na cenach biletów – gdyby spektakl odbywał się dziś, trzeba by było zapłacić za niego około 400 zł. W przedstawieniu kwestie dotyczące sentymentu, jakim bohaterowie obdarzają czasy Regencji Carnaro, a także wątki dotyczące rodzącego się faszyzmu włoskiego ustępują wątkom obyczajowym i sensacyjnym.
Rok 2020. Sto lat po zajęciu Rijeki i trzydzieści po premierze „Tamary”. W teatrze Studio powstaje spektakl w reżyserii Cezarego Tomaszewskiego opierający się na fenomenie przedstawienia z 1990 roku i wydobywający z niego zaniechane wątki. Młody faszyzm lat 20. sąsiaduje tu bezpośrednio z młodym kapitalizmem lat 90.
więcej
Szczegóły
Raj. Potop
W imponującej swoim rozmachem Trylogii klimatycznej Thomas Köck łączy dramat rodzinny ze sztuką historyczną, a thriller polityczny z tomikiem poezji. Trylogia to złowieszczy potop rzeczy, niosący za sobą wyrzucone na brzeg skrawki sensów, fragmenty obrazów, zdegradowane biografie, losy ofiar, pojęcia i definicje. Trylogia to transhistoryczna symfonia, w której toną wszelkie granice gatunkowe.
W pierwszej części Trylogii zatytułowanej Raj. Potop, która posłuży jako punkt wyjścia do spektaklu w Teatrze Studio, przesuwamy się po dwóch liniach akcji wiodących wzdłuż historii wyzysku. Śledzimy finansowy upadek rodziny okresu transformacji, skupiony wokół losów pewnej tancerki pracującej na śmieciówkach, oraz jej ojca, bankrutującego właściciela warsztatu samochodowego. Następnie przenosimy się w XIX wiek – do Manaus w Brazylii, w sam środek mrocznych czasów boomu kauczukowego. Poznajemy baronów gumowych, którzy prawo do istnienia natury przeciwstawiają naturalnym prawom rynku. Walczy z nimi architekt Felix Nachtigal, który w dżungli ma zbudować operę. Niełatwo jednak u Köcka odróżnić fakt od fake’u. Wprawdzie kolonizatorzy noszą szykowny tweed, ale jednocześnie robią sobie późnokapitalistyczne selfie.
Trylogia ma wymiar prawdziwie kosmologiczny i apokaliptyczny – zarówno w sensie uniwersalnym, jak i indywidualnym. W Raju. Potopie jesteśmy świadkami gorzkiego końca rodziny nuklearnej oraz porażki idealisty Nachtigala. Wszyscy są tutaj ofiarami, to jedynie pionki w sztuce o katastrofie ekonomicznej i ekologicznej, której prawdziwym bohaterem jest niewidzialna ręka rynku.
W Trylogii klimatycznej Thomas Köck odsłania, wręcz po szekspirowsku, procesy historyczne, bez zatracenia ludzkiej, jednostkowej perspektywy. Bada granice zarówno naszej cywilizacji, jak i samego teatru jako medium.
więcej
Szczegóły
Oda do radości
Wojtkowi Ziemilskiemu rozgłos przyniósł spektakl-wykład zatytułowany „Mała narracja” opowiadający o jego dziadku, Wojciechu Dzieduszyckim, i o kontrowersjach wokół ujawnienia jego współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa przez IPN. „Oda do radości” to trzeci, po „Małej narracji” (2010) i „Come together” (2017) spektakl Ziemilskiego w Studio. Ten ceniony reżyser, autor i twórca instalacji performatywnych, w których ważną rolę odgrywa konceptualne myślenie, namysł nad językiem, wspólnotą i sceniczną fikcją, w najnowszym spektaklu powraca do tematu dziedzictwa.
Mam kuzynkę. Nazywa się Anna Dzieduszycka. Jest daleką krewną i nie znam jej dobrze. Podobno była u nas w domu, kiedy byłem mały. Anna jest aktorką – grała w kilku spektaklach na polskich scenach (m.in. w Teatrze Powszechnym), a jej rolę w krótkometrażowej Sukience (2020) wyróżniono nagrodą dla najlepszej aktorki na festiwalu na Rhode Island. Film jest na nominowany do Oscara.
Kojarzę jej rodziców: ojciec jest religijnym tradycjonalistą, a matka – ateistką i racjonalistką.
Opisując to wszystko, myślę o problemie, z którym od dawna się mierzę: to dziedzictwo. Dziedziczenie przedmiotów, nosów, rąk, cech, wartości. To problem szlachetnych rysów i zachowań, dobrych i złych domów.
Chciałbym, żeby Anna o tym opowiedziała.
Anna jest osobą niskorosłą. Choć sama nie cierpi tego określenia. Samą siebie określa jako karlica.
Będzie to spektakl o tym, co nas wiąże, co otrzymujemy w spadku, z czego się wyzwalamy, a co w nas tkwi. O wzorcach – urody, zachowania, “kultury osobistej”. O budowaniu swojego świata.
W jej opowieści Annie towarzyszyć będzie trójka aktorów Studio.
Wszyscy czworo specjalnie do tego spektaklu zrobili sobie dokładne badania genetyczne.
więcej
Szczegóły
Serotonina
Najnowsza, bestsellerowa powieść Michela Houellebecqa po raz pierwszy na scenie; gorzka wizja rozpadu zachodniej kultury w reżyserii Pawła Miskiewicza. W głównej roli gościnnie Marcin Czarnik.
więcej
Szczegóły
Panie władzo to są tylko tańce
Spektakl Anki Herbut i Marty Ziółek na podstawie książki „To jest wojna” Klementyny Suchanow eksploruje relację między tańcem, władzą a protestem. Do udziału w spektaklu twórczynie zaprosiły Martę Malikowską, tancerzy Wojtka Grudzińskiego, Oskara Malinowskiego, Anię Kuszarecką, Olgę Briks, Michała Przybyłę, voguerkę Magdę Marcinkowską (Madlen Revlon), krumpera Dominika Kinczela (Rowdy Zonta) oraz aktorów Joannę Niemirską i Mateusza Smolińskiego. Premiera spektaklu (sierpień 2021) była jednym z głośniejszych wydarzeń projektu Plac Defilad 2021.
więcej
Szczegóły
Romeo i Julia
Romeo i Julia mają po kilkanaście lat, żyją w Warszawie w 2019 roku, zajmują się zabawą, miłością, niechęcią do rodziców.
Michał Zadara inscenizuje Romea i Julię, zderzając kanoniczny dramat z dzisiejszymi realiami. Nie przepisuje jednak sztuki Shakespeare’a, nie dodaje do niej swoich tekstów: dąży do maksymalnej wierności wobec oryginału. Główne role w spektaklu gra dwójka młodych aktorów: Julia Leszkiewicz i Julian Zbudniewek. Oboje są w wieku tytułowych postaci. Pozwala to uchwycić główny zamysł Shakespeare’a: pokazać, że świat kreowany na scenie przedstawiany jest z perspektywy nastolatków, którzy nie podporządkowali się jeszcze regułom świata dorosłych.
Romeo nie rozstaje się ze swoją deskorolką. W jaki sposób temat jazdy na deskorolce łączy się tematem miłości? Reżyser tłumaczy: − Podczas jazdy na deskorolce rzecz polega na tym, by znaleźć się w momencie równowagi między lotem a upadaniem − kiedy człowiek już się nie wznosi, a jeszcze nie upada. W tej króciutkiej chwili nieważkości można wykonywać triki − zadomawiając się tam, gdzie człowiek na co dzień nie ma prawa przebywać. Jest się na granicy dwóch przeciwstawnych sił i „ja” człowieka właściwie znika, bo to punkt niemożliwy. W codziennym życiu boimy się tego momentu, kiedy zasady zwykłego poruszania się są nagle zawieszone, na przykład gdy upadamy lub autobus gwałtownie zahamuje. Gdy człowiek jest zakochany, właściwie znika: traci poczucie swojego „ja” i musi, by ta miłość trwała, nauczyć się wszystkiego od nowa.
więcej
Szczegóły
Miasto białych kart
Druga po ŁAKNĄĆ premiera cyklu Daniel Buren i młodzi reżyserzy
Miasto białych kart to political fiction w orwellowskim stylu. Saramago pokazuje, jak demokracja w płynny i niemal niezauważalny sposób potrafi przekształcić się w totalitaryzm. Świat Saramago to model rzeczywistej demokracji, w której obywatel staje się maszynką do wypełniania obowiązku wyborczego – skreślania raz na kilka lat nazwisk na karcie do głosowania. Demokracja stopniowo przestaje być gwarantem obywatelskiej wolności, kontroli nad rządem czy nawet prawem do podejmowania faktycznie wolnych wyborów. Rucińska przygotowuje aktualny spektakl, który będzie studium opresyjności władzy i najciemniejszych stron ludzkiej natury, a także wnikliwym spojrzeniem na społeczną naturę człowieka i jego zdolność do nieustannych zmian.
Ewa Rucińska jest absolwentką wydziału aktorstwa dramatycznego w Cours Florent i INALCO w Paryżu, studentką wydziału reżyserii krakowskiej AST. Laureatką nagrody Jacques 2013 za najlepszy debiut reżyserski oraz nagrody P'tit Molière, a także nagrody ZAiKS-u na 7. Forum Młodej Reżyserii. W Polsce współpracuje m.in. z Operą Narodową w Warszawie jako asystentka Mariusza Trelińskiego. W lutym 2018 zadebiutowała spektaklem Świętoszek w Teatrze Żeromskiego w Kielcach.
Daniel Buren i młodzi reżyserzy
W tym sezonie realizacji idei „teatrugalerii" podjął się Daniel Buren - jeden z najwybitniejszych światowych artystów współczesnych i teoretyków sztuki. Obiekt-scenografia Burena jest punktem wyjścia do pracy trzech młodych reżyserów: Radosława Maciąga, Ewy Rucińskiej oraz Grzegorza Jaremki. Pierwsza premiera (Sarah Kane ŁAKNĄĆ) odbyła się 12 października 2018 r. w reż. R. Maciąga.
więcej
Szczegóły
Łaknąć
Łaknąć to przedostatni z dramatów angielskiej dramatopisarki. Napisany pod pseudonimem Marie Kalvedon, pochodzącym od miejsca dorastania samej Kane, czyli Kelvedon Hatch. Sztukę zadedykowała Markowi Ravenhillowi. W porównaniu z wcześniejszymi tekstami tworzonymi w nurcie „nowego brutalizmu”, w Łaknąć po raz pierwszy zastosowała poetycki strumień świadomości, rozpisany na cztery postaci: A, B, C i M. Przyjęty przez nią pseudonim pozwolił uniknąć dyskusji dotyczących zmiany środków artystycznych, gdyż Kane była kojarzona z burzliwymi debatami wokół nowej poetyki teatralnej. Szczególnie zależało jej, aby uwaga odbiorców skupiła się na samym tekście.
Tym, co bez wątpienia łączy czysto poetycki tekst Łaknąć Sarah Kane (Crave) z instalacją In Situ Daniela Burena jest jedno słowo - eksperyment. Towarzyszy mu określenie kolejne - radykalny, ponieważ wydarza się na przecięciu zupełnie różnych światów. Abstrakcyjna instalacja, stanowiąca punkt wyjścia dla rozpatrywania przestrzeni scenicznej, zgodnie z postulatami Burena, nie posiada żadnej konkretnej wymowy czy jasnego przeznaczenia. To kontekst, jaki mogą nadać jej działania sceniczne, chwilowo czyni ją obiektem „tu i teraz”. Twórcy spektaklu zdecydowali się sięgnąć po równie niejednoznaczny, nie dający żadnych wskazówek realizatorskich, stojący w zupełnej opozycji do dramatu klasycznego tekst. Poemat jest próbą uchwycenia różnych rejestrów ludzkiej emocjonalności. Ten strumień świadomości skomponowany na cztery głosy instalacja In Situ materializuje w przestrzeni. Poetyckość, ulotność i bezbronność - to słowa dopełniające, które podkreślają wagę subiektywnego doświadczenia odbiorców dla całości wydarzenia.
To dzieło intertekstualne, nawiązuje choćby do Ziemi Jałowej T.S. Eliota czy cytatów z Biblii, zawiera także liczne wątki autobiograficzne. Kane określała dramat jako eksperyment z formą, językiem, rytmem i muzyką, pisząc, że „poezja jest językiem dla siebie samej”.
Radosław B. Maciąg – Student IV roku Wydziału Reżyserii Dramatu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. W 2015 roku jego inscenizacja Końcówki Samuela Becketta została zakwalifikowana do 5. edycji Forum Młodej Reżyserii. Założyciel i prezes fundacji Post Artem, wspierającej i promującej sztukę niezależną, lider grupy artystycznej o tej samej nazwie.
więcej
Szczegóły
On
„On” to zrealizowany na podstawie Witkacowskich „Onych” monodram, którego twórcy podjęli próbę zredefiniowania pojęć fundamentalnych dla świata sztuki konceptualnej. Efektem poszukiwań jest spójna kreacja „post-artysty” - kolekcjonera-konceptualisty, utożsamiającego artyzm z aktami skrajnego poświęcenia dla idei sensu largo. Niemal niezmieniony tekst oryginału w zderzeniu z bezlitosnymi realiami współczesnego świata na nowo wytrąca ze strefy komfortu, zmuszając do refleksji nad granicami artystycznego wyrazu.
więcej
Szczegóły
Kartoteka rozrzucona
Tekst kanoniczny. Jego kanoniczność zaklęta jest w wiecznie otwartej formie. Kartoteka Różewicza funduje widzowi jakże znany obraz pokoju Bohatera, przez który „przechodzi ulica“ przepełniona głosami. Te głosy są rozszczepione i zwielokrotnione. Obraz tego doświadczenia jest doświadczeniem rozbitego zwierciadła, czyli obrazu świata i historii, której nie da się scalić. To doświadczenie jest strukturą Różewiczowskiej Kartoteki. Na tym polega jej otwarta forma. Nie jest, albo nie musi być biografią tylko jednego pokolenia, jej potencjał jest uniwersalny. To forma, która zawsze zwrócona jest ku przyszłości.
Koprodukcja z Centrum Myśli Jana Pawła II w ramach festiwalu NOWE EPIFANIE 2018.
więcej
Szczegóły
