„Podobno zapamiętujemy tylko dobre rzeczy. Ile było tych dobrych dni? Kiedy się chciało żyć, kiedy się człowiek uśmiechał? Kiedy mu coś wychodziło, kiedy wszystko się układało?” – pyta bohaterka grana przez Agnieszkę Przepiórską, aktorkę znaną łaźniowej publiczności m.in. ze spektaklu „Ginczanka. Przepis na prostotę życia”. „Nazywam się Anna Walentynowicz” to opowieść o robotnicy Stoczni Gdańskiej, współzałożycielce Wolnych Związków Zawodowych, która uczestniczyła w najważniejszych wydarzeniach w powojennej Polsce. Urodziła się w małej, ukraińskiej wiosce. Z powodu biedy w wieku dwunastu lat musiała iść na służbę do pobliskiego majątku. W 1950 r. związała swoje życie ze Stocznią Gdańską, najpierw jako spawaczka, potem suwnicowa. Poznała Lecha Wałęsę, Edwarda Gierka, Jana Pawła II i George’a Busha. Była więziona, zwalniana i inwigilowana. Dla wielu, stała się legendą, bohaterką Sierpnia 80, inicjatorką Solidarności. Magazyn „Time” nazwał ją „matką polskiej niepodległości” i nadał tytuł Kobiety Roku 1980. Mówiono o niej „niezłomna”, „uparta” i „ambitna”. Podziwiano ją i piętnowano. Przez całe życie zmagała się z osamotnieniem, skrywając przed światem wiele tajemnic. Dlaczego zataiła prawdziwą metrykę i zmieniła wyznanie? Co przeżyła w czasie wojny? Z czym się musiała mierzyć jako samotna matka w komunistycznych realiach? Kogo kochała? Komu ufała? O czym marzyła? I wreszcie, jaki był najszczęśliwszy dzień w jej życiu?