Formalne, ruchowe poszukiwania twórców odnoszą się do teorii Ervinga Goffmana, nawiązującej do siatki jawnych i ukrytych reguł kierujących zachowaniem ludzi w obrębie różnych sytuacji. Kontakt „twarzą w twarz” to rodzaj przedstawienia, w którym rozmówcy odgrywają swoje role w celu wywarcia odpowiedniego wrażenia na drugiej osobie. Publicznie prezentują tylko jedną jaźń, czyli „fronton”, za nią skrywa się druga - „kulisy”. Goffmanowskie „fasady”, czyli powierzchowność, sposób bycia, przyjmują różne formy, podporządkowane celowi, który uczestnik spotkania chce osiągnąć. Formy zastygają, kostnieją... powstają skorupy ulepione z oczekiwań, tendencji i mód. Wyćwiczone pozy, nieszczere emocje budują codzienność, „naturalny” styl bycia, który krzepnie, twardnieje. Gdy pęknie widać, co jest pod spodem.... Twórcy spektaklu krążąc wokół tematu sami próbują zerwać z charakterystyczną dla nich formą ruchową. Poszukując rozwiązań choreograficznych idą pod prąd, rezygnują z języka, do którego przyzwyczaili siebie i widzów. W warstwie wizualnej architektura obrazu i plastyka kadru, tak charakterystyczne dla Eryka Makohona, i tym razem odgrywają dużą rolę.