Myszki, w 2018 przechodziły plastikowe krzeselka w 2022 NIE. Pozdrawiam, P.

Ciekawy wizualnie, zaskakujący.

1. Pomysł z mikrofonami, kamerzystą i "mikrofoniarzem" zasłaniającyii widzom spektakl mocno chybiony. Nie mówiąc, że części tekstu nie słychać. Wystarczyło aktorom dać mikroporty. 2. Z jakiego powodu telebim wisi za reflektorem - niewiele widać? 3. Telebim może oglądać tylko ta część widowni, której i tak nie zasłaniają widoku pracownicy obsługi sprzętu. Czemu, jeżeli ma wisieć, nie wisi z boku widowni?

Ciekawy i nowoczesny. Nie dla każdego, ale warty uwagi.

Sorki. Wejściówkę oddałam synowi ze względu na pilny wyjazd. Wiem, ze sie podobała sztuka. Syn 40/letni kawaler dlatego ,,pornografia,, nie robi juz na nim wrażenia (cokolwiek to znaczy)😊🤗

taki trochę Warlikowski a trochę Lupa

Nowość w Studio i klika dni po premierze - dwugłos środowiska teatralnego dot. spektaklu. Niewątpliwie jest to sztuka, która wymaga dużo od widza, stąd nie polecam jej osobom, które chcą doświadczyć czegoś łatwo przyswajalnego. Należy docenić duże zaangażowanie aktorów oraz formułę przedstawienia fabuły powieści przez reżyserkę, szczególnie uchwycenia strumienia świadomości. Korczakowska stosuje mnóstwo ciekawych metod - od uzyskania kontaktu z widzem lokując scenę na środku widowni, przez pomieszanie czasoprzestrzeni, a tym samym osadzenie sztuki w bliżej nieokreślonym czasie, aż po duży nacisk na elastyczność i kondycję fizyczno-ruchową aktorów, charakteryzację oraz - odzwierciedlającą ówczesny Berlin i zamieszkujący go lumpenproletariat - scenografię. Niestety muszę przyznać, że wpisuję się w negatywny odbiór sztuki w ramach wspomnianego dwugłosu środowiska. Przede wszystkim z uwagi na niespójność niektórych scen (oczywiście po uwzględnieniu faktu, że w samej powieści często zmieniana jest czasoprzestrzeń), bardzo duże skomponowanie różnych środków artystycznego wyrazu (od scenografii do zachowania aktorów), które stają się męczące po blisko 4h sztuki. Może, gdyby była krótsza, byłaby ciekawsza, niestety pod koniec - już wcale nie zaskakuje, a wręcz nuży. Przyznana ocena nie jest dezaprobatą dla takiej formy teatru, jednakże jest próbą wyśrodkowania tego, co chciała przekazać reżyserka (bardzo doceniam nawiązanie do problemów dzisiejszych czasów), a tym, co z tego powstało. Na pochwałę zasługuje gra Bartosza Porczyka, Marcina Bosaka oraz występujących gościnnie Haliny Rasiakównej i Tomasza Wygody.

Świetne aktorstwo i show. Za cicho wszyscy mówili, słabo było słychać. Zbyt skomplikowana narracja oraz za długie przedstawienie - 4h! Wyszliśmy w po pierwszej przerwie

Bez ladu I skladu nawet przy duzej otwartosci na wspolczesna forme teatralna