Robert Wasiewicz
218 oddanych głosów
Wiek: 33 lat
więcej
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Bowie w Warszawie
Najnowszy, napisany na zaproszenie STUDIO dramat Doroty Masłowskiej to wielowątkowa opowieść o Warszawie lat 70., wstrząśniętej pogłoskami o grasującym dusicielu. Realia gierkowskiej dekady poznajemy przede wszystkim za pomocą perspektyw mieszkanek odbudowanego z bólu miasta, zatrwożonych sprawą Dusidamka z Mokotowa. Ta zdaje się jednak tylko pretekstem do ukazania ich niewypowiedzianych i niewysłuchanych sekretów, dramatów i traum. Podejmując formę kryminału milicyjnego ze wszystkimi jej absurdami, Masłowska kreśli fantazyjny i barokowy świat “ery atomowej”, pełen incydentów codzienności, przemocy i marzeń. Przez ten peerelowski krajobraz, nasycony niepodrabialnym i żywym językiem autorki, przejdzie pewnego dnia nikt inny jak David Bowie.
Prapremiera „Bowiego w Warszawie” to sceniczny kryminał w reżyserii Marcina Libera. Osnuty wokół legendarnej wizyty artysty spektakl jest odą do miłości, szczególnie tej niespełnionej i nierozkwitłej. O takiej Warszawie jeszcze nie słyszeliście.
Sztuka ukaże się w formie książkowej nakładem Wydawnictwa Literackiego na początku 2022 roku. Ilustracje do książki przygotowuje ceniony artysta Mariusz Wilczyński, autor uhonorowanego wieloma nagrodami filmu animowanego „Zabij to i wyjedź z tego miasta”.
więcej
Szczegóły
Krasz
KRASZ na motywach powieści J.G. Ballarda i na podstawie improwizacji aktorów.
Po niemal pięćdziesięciu latach od wydania “Kraksy” warto spojrzeć na tę kultową i kontrowersyjną powieść, jak na przenikliwą i spełnioną wizję świata, w którym żyjemy. Dzieło Ballarda, osławione ekranizacją Davida Cronenberga, jest dystopią, umyślnie operującą pornograficznym językiem i surrealistyczną poetyką, w celu analizy tego, jak używamy siebie nawzajem. Twórców spektaklu nie interesuje moralizowanie, ani “krew, nasienie i płyn chłodzący”, których pełen jest język Ballarda, ale ukryte pod tym wszystkim historie fascynujących postaci, wyobcowanych, mylących fikcję z rzeczywistością.
Punktem wyjścia dla spektaklu jest rozpoznanie Ballarda, że kraksa to metafora życia w społeczeństwie. Inspirowane powieścią postaci poszukują doświadczeń, które nimi wstrząsną, desperacko szukają czegoś realnego w świecie wszechobecnych mediów. Są to Catherine i James, małżeństwo narcyzów pragnących coś poczuć, nadwrażliwa i zestresowana lekarka Helen oraz kaskader Seagrave. Projekcje ich lęków i ukrytych perwersji poznajemy poprzez wyobrażoną przestrzeń, nazywaną w spektaklu Laboratorium “Krasz”. W tym stanie umysłu najlepiej odnajduje się Vaughan, pirat drogowy i antychryst. Jest autorem tajemniczego projektu, którego celem jest między innymi wyzwolenie ludzkości z permanentnej wojny domowej, podtrzymywanej przez rządy i technologiczne korporacje.
Krasz to groteska sceniczna rozgrywająca się w bliskiej przyszłości. Przedstawieniu Natalii Korczakowskiej towarzyszy pytanie o źródła przemocy, o to dlaczego ludzie używają i niszczą siebie nawzajem oraz wreszcie, co jest im potrzebne, aby odzyskać dostęp do swoich emocji, wyobraźni i ciał. Warstwę dźwiękową do spektaklu ułożył Jacek Sienkiewicz, ceniony autor muzyki eksperymentalnej i klubowej. Na scenie zobaczyć będzie można także kostiumy Marka Adamskiego, wyjątkową serię zdjęć Ady Zielińskiej i pracę z ciałem wywodzącą się z tradycji voguingu, zaproponowaną zespołowi STUDIO przez Bożnę Wydrowską, artystkę i promotorkę kultury ballroom.
O autorze powieści
James Graham Ballard (ur. 15 listopada 1930 w Szanghaju, zm. 19 kwietnia 2009) w Londynie) to brytyjski powieściopisarz, nowelista i eseista. Do jego najbardziej znanych utworów należy zaliczyć “The Atrocity Exhibition”, “Kraksę” (“Crash”) oraz autobiografię “Imperium Słońca” (“Empire of the Sun”), którą na wielki ekran przeniósł Steven Spielberg. Z doświadczenia wojny (przeżył japońską okupację Szanghaju), wyniósł brak zaufania do rzeczywistości, sceptycznie i przenikliwie odnosząc się do konsumpcji, wygody i rozwoju technologicznego w drugiej części XX wieku.
Powieści Ballarda są niewyczerpanym źródłem inspiracji dla popkultury, sztuk wizualnych i muzyki. Warto wymienić tu piosenki nagrywane między innymi przez Joy Division, The Normal, Grace Jones i The Buggles. W 2010 roku w galerii Gagosian w Londynie zorganizowano wystawę, dla której punktem odniesienia była “Kraksa”, a w 2015 Ben Wheatley wyreżyserował oparty na “Wieżowcu” Ballarda dystopijny film science-fiction zatytułowany “High-Rise”.
więcej
Szczegóły
Koniec z Eddym
Spektakl inspirowany debiutancką powieścią młodej gwiazdy literatury francuskiej Edouarda Louisa; autobiograficzna opowieść o trudnym procesie coming outu i porzucaniu własnej tożsamości klasowej. Reżyseruje Anna Smolar.
więcej
Szczegóły
Berlin Alexanderplatz
Spektakl okrzyknięty przez krytyków jednym z najważniejszych wydarzeń sezonu 2016/17. Berlin Alexanderplatz w reżyserii Natalii Korczakowskiej to dzieło wyjątkowe - imponujące swoim rozmachem, znakomitymi kreacjami aktorskimi, warstwą wizualną i dźwiękową.
Adaptacja jednej z najgłośniejszych niemieckich powieści lat 20, porównywanej do Ulissesa Jamesa Joyce’a. Alfred Döblin stworzył wielowymiarowy portret międzywojennego Berlina, na który składają się różne punkty widzenia, m.in. fragmenty artykułów prasowych, sprawozdania sądowe, mity greckie, popularne piosenki, treść miejskich afiszy, efekty dźwiękowe i cytaty z innych utworów.
Jest to obraz chaosu wielkiego europejskiego miasta XX wieku, w którym dojrzewał współczesny nacjonalizm i faszyzm. Obraz ten w niepokojący sposób przypomina dzisiejszy świat, który rehabilituje myślenie skrajnie prawicowe. Dla reżyserki Natalii Korczakowskiej, Berlin to przede wszystkim stan umysłu, przestrzeń wolności i awangardy, zagrożona przez pospolite ruszenie moralistów (tak zwanych „porządnych” ludzi) i fanatyków władzy nad ludem. W takim Berlinie rozgrywa się przypowieść o Frankciszku Biberkopfie robotniku, alfonsie i mordercy, któremu dane jest przeżyć wewnętrzną przemianę, poprzez odrzucenie, a następnie zintegrowanie odkrytego w sobie zła.
Spektakl przeznaczony dla widzów pełnoletnich.
więcej
Szczegóły
Serotonina
Najnowsza, bestsellerowa powieść Michela Houellebecqa po raz pierwszy na scenie; gorzka wizja rozpadu zachodniej kultury w reżyserii Pawła Miskiewicza. W głównej roli gościnnie Marcin Czarnik.
więcej
Szczegóły
Metafizyka dwugłowego cielęcia
"Wybrałam Metafizykę dwugłowego cielęcia jako podstawowy tekst, ponieważ doświadczenie bezkresnej i dzikiej kalifornijskiej natury jest bliskie doświadczeniu tropikalnej podróży, którą Witkacy odbył z Bronisławem Malinowskim przed napisaniem tej sztuki. To historia podróży neurotycznego chłopca i jego rodziny z Nowej Gwinei przez Sydney na pustynię, która odczytywana w otoczeniu kalifornijskiej Doliny Śmierci, staje się czymś realnym, w zasięgu ręki. Witkacy, wychowany w Tatrach, wierzył, że natura może być źródłem doświadczenia metafizycznego, dzięki któremu współczesny człowiek ma szansę ochronić swoją indywidualność przed bezduszną maszyną społeczną zachodniej cywilizacji. Podróż Karmazyniella to też podróż w głąb siebie, a intensywne kolory tropikalnych kwiatów, martwa, czarna otchłań nocy na pustyni, żar wstającego nad nią czerwonego słońca to jej przejawy. Aldous Huxley w kultowym tekście Drzwi percepcji opisuje doświadczenie otwarcia umysłu po zażyciu meskaliny (wyciągu z pustynnych kaktusów). Pod jego wpływem Huxley zrozumiał, jak ograniczony i bezbronny jest tak zwany „cywilizowany” człowiek, który jest podporządkowany temu, co racjonalne, patrzy tylko przed siebie i jest „pozbawiony pleców”, czyli wymiaru metafizycznego właśnie. Taki człowiek staje się automatem, trybem w systemie. W zderzeniu z tym, co niewytłumaczalne, zaczynając od jego własnej egzystencji, skazany jest na depresję i klęskę. Jego chorobą jest obojętność. Ona jest dla mnie zarazą Kala-Azar ze sztuki Witkacego, która wyniszcza zachodnią cywilizację." - Natalia Korczakowska
Wybrane dramaty Witkacego opisujące doświadczenie człowieka w zderzeniu z naturą, siłą wyższą, świetnie wpisują się w kulturalną tkankę Kalifornii, gdzie przyroda jest ważnym elementem życia i metafizycznego doświadczenia człowieka. Projekt ten łączy estetykę Witkacego z tym co najlepsze w hollywoodzkim, artystycznym kinie będącym od zawsze w bliskim związku z naturą. W celu zapewnienia dobrej recepcji spektaklu wśród publiczności amerykańskiej, dostrojenia języka i oddania kontekstu kulturowego, klimatu i charakteru twórczości Witkacego, w warstwie literackiej wykorzystane zostaną wybitne tłumaczenia autorstwa Daniela Geroulda, uhonorowanego licznymi nagrodami za całokształt działalności przekładowej i naukowej.
więcej
Szczegóły
Przemiany
Trwają próby do nowego spektaklu Michała Borczucha, inspirowanego ponadczasowymi „Przemianami” Owidiusza. Spektakl powstaje w koprodukcji STUDIO z Teatrem Polskim w Bydgoszczy oraz Festiwalem Mała Boska Komedia w Krakowie i Teatrem Łaźnia Nowa.
Oprócz zawodowych aktorów i aktorek wystąpią w nim nastoletnie osoby. Ich wspólna droga rozpoczyna się spotkaniami i warsztatami prowadzonymi zdalnie w ramach pracowni Open Studios w czerwcu, a zakończy spektaklem na deskach teatru we wrześniu 2021 roku.
więcej
Szczegóły
"Berlin Alexanderplatz" | Studio online| #WspieramKulture
Link do bezpłatnej transmisji znajdziesz na facebooku Teatru Studio: KLIKNIJ TUTAJ
Spektakl okrzyknięty przez krytyków jednym z najważniejszych wydarzeń sezonu 2016/17. Berlin Alexanderplatz w reżyserii Natalii Korczakowskiej to dzieło wyjątkowe - imponujące swoim rozmachem, znakomitymi kreacjami aktorskimi, warstwą wizualną i dźwiękową.
Adaptacja jednej z najgłośniejszych niemieckich powieści lat 20, porównywanej do Ulissesa Jamesa Joyce’a. Alfred Döblin stworzył wielowymiarowy portret międzywojennego Berlina, na który składają się różne punkty widzenia, m.in. fragmenty artykułów prasowych, sprawozdania sądowe, mity greckie, popularne piosenki, treść miejskich afiszy, efekty dźwiękowe i cytaty z innych utworów.
Jest to obraz chaosu wielkiego europejskiego miasta XX wieku, w którym dojrzewał współczesny nacjonalizm i faszyzm. Obraz ten w niepokojący sposób przypomina dzisiejszy świat, który rehabilituje myślenie skrajnie prawicowe. Dla reżyserki Natalii Korczakowskiej, Berlin to przede wszystkim stan umysłu, przestrzeń wolności i awangardy, zagrożona przez pospolite ruszenie moralistów (tak zwanych „porządnych” ludzi) i fanatyków władzy nad ludem. W takim Berlinie rozgrywa się przypowieść o Frankciszku Biberkopfie robotniku, alfonsie i mordercy, któremu dane jest przeżyć wewnętrzną przemianę, poprzez odrzucenie, a następnie zintegrowanie odkrytego w sobie zła.
Spektakl przeznaczony dla widzów pełnoletnich.
więcej
Szczegóły
Złota skała. Opowieść o Robercie Brylewskim
Mógł być gwiazdą, ale nie był – wybór czy przypadek?
Mógł zarabiać wielkie pieniądze, ale ledwie wiązał koniec z końcem – wybór czy przypadek?
Mógł znaleźć spokojną przestrzeń poza systemem, którego nienawidził, ale wciąż działał na jego granicach.
Robert Brylewski był jedną z najważniejszych postaci polskiej kultury ostatniego półwiecza. Jako lider Kryzysu, Brygady Kryzys, Armii, Izraela tworzył muzykę, która w przejmujący sposób rejestrowała swoją współczesność. Zawsze aktualna, umiejętnie łapała ducha czasów. Zarazem sztuka Brylewskiego była marzeniem o innym, lepszym świecie. O Złotej Skale, na którą można uciec ze złego Babilonu.
Przedstawienie o Brylewskim reżyseruje Grzegorz Laszuk, lider legendarnej Komuny Warszawa, niegdyś zdeklarowany anarchista, dzisiaj artysta-społecznik, który coraz odważniej dokonuje gorzkiego rozliczenia ze swoimi niegdysiejszymi ideałami. Opowieść o ojcu chrzestnym polskiego punka staje się dla Laszuka okazją do postawienia elementarnych pytań o własne życiowe wybory. – Zawsze dobrze spojrzeć wstecz, by rozpoznać przeznaczenie, które sami sobie wybieramy – mówi reżyser.
W spektaklu przypominane są najważniejsze piosenki Brylewskiego, od „Telewizji” i „Mam dość” po „To, co czujesz”. Na scenie obok aktorów Teatru Studio pojawiają się ważni muzycy współczesnej warszawskiej alternatywy, dowodzeni przez Bartka Tycińskiego, współtwórcę słynnych Mitch & Mitch.
Oto prawdziwe punky reggae party z egzystencjalnym namysłem w tle.
więcej
Szczegóły
Romeo i Julia
Romeo i Julia mają po kilkanaście lat, żyją w Warszawie w 2019 roku, zajmują się zabawą, miłością, niechęcią do rodziców.
Michał Zadara inscenizuje Romea i Julię, zderzając kanoniczny dramat z dzisiejszymi realiami. Nie przepisuje jednak sztuki Shakespeare’a, nie dodaje do niej swoich tekstów: dąży do maksymalnej wierności wobec oryginału. Główne role w spektaklu gra dwójka młodych aktorów: Julia Leszkiewicz i Julian Zbudniewek. Oboje są w wieku tytułowych postaci. Pozwala to uchwycić główny zamysł Shakespeare’a: pokazać, że świat kreowany na scenie przedstawiany jest z perspektywy nastolatków, którzy nie podporządkowali się jeszcze regułom świata dorosłych.
Romeo nie rozstaje się ze swoją deskorolką. W jaki sposób temat jazdy na deskorolce łączy się tematem miłości? Reżyser tłumaczy: − Podczas jazdy na deskorolce rzecz polega na tym, by znaleźć się w momencie równowagi między lotem a upadaniem − kiedy człowiek już się nie wznosi, a jeszcze nie upada. W tej króciutkiej chwili nieważkości można wykonywać triki − zadomawiając się tam, gdzie człowiek na co dzień nie ma prawa przebywać. Jest się na granicy dwóch przeciwstawnych sił i „ja” człowieka właściwie znika, bo to punkt niemożliwy. W codziennym życiu boimy się tego momentu, kiedy zasady zwykłego poruszania się są nagle zawieszone, na przykład gdy upadamy lub autobus gwałtownie zahamuje. Gdy człowiek jest zakochany, właściwie znika: traci poczucie swojego „ja” i musi, by ta miłość trwała, nauczyć się wszystkiego od nowa.
więcej
Szczegóły
Pożar w burdelu - Zwierzoczłekoupiory
Przedstawiciele mniejszości narodowych, seksualnych i religijnych z całej Europy przyjeżdżają do Warszawy na Paradę Równości, której patronuje prezydent Hanna Gronkiewicz-Waltz. HGW na koniec kadencji wreszcie dołącza do Parady, tańczy na platformie żegnając się ze stolicą przemówieniem na Placu Defilad. Kiedy uczestnicy Parady zostają zaatakowani przez szczury, gnieżdżące się na patelni przy metrze centrum – pod Pałacem Kultury wybucha panika. Zarząd Pałacu, przedstawiciele metra i policji tworzą specjalny oddział deratyzatorów, którego celem jest likwidacja siedliska gryzoni.
HGW staje na czele oddziału i rusza w ostatnią podróż do wnętrza miasta – w podziemia Pałacu Kultury, zamieszkałe przez istoty, o których nie śniło się developerom i budowniczym metra. Żądne krwi zwierzoczłekoupiory ścigają HGW w labiryncie podziemnych korytarzy, podczas gdy na powierzchni władzę nad Paradą Równości przejmuje wskrzeszony Towarzysz Wiesław. HGW udaje się znaleźć wyjście z podziemnego tunelu, który prowadzi do szafy w mieszkaniu Tadeusza Konwickiego.
Teatralny Instytut Pamięci Narodowej w ramach programu „100 wskrzeszeń na stulecie Polski” zaprasza na musical biograficzny inspirowany twórczością i biografią Tadeusza Konwickiego - warszawskiego maga, przewodnika po miejskim labiryncie i poetę Pałacu Kultury.
Jaka jest rola literatury w przeładowanym informacjami świecie? Co zamieszkuje podziemia Pałacu? Czego boi się Warszawa?
więcej
Szczegóły
Żaby
Autorski spektakl Michała Borczucha oparty na fragmentach komedii greckich Arystofanesa (Żaby, Chmury, Ptaki), powieści Krzysztofa Niemczyka „Kurtyzana i pisklęta” oraz aktorskich improwizacji. Próba spojrzenia na nasze korzenie, na dziedzictwo greckie. Dwie kluczowe dla twórców idee to piękno i dobro rozumiane jako jedno słowo Kalokagathia.
Słowo wyrażające koncepcję kompletnej osobowości człowieka, który rodzi się nieprzystosowany do życia i który, musi się nauczyć życia. Nieodłącznym elementem życia jest seksualność i intymność w relacji z drugim człowiekiem. Relacje te przedstawione są z perspektywy hetero- i homoseksualizmu. Przefiltrowany przez współczesną wrażliwość (klasyczne teksty zderzone z doświadczeniami własnymi aktorów i materiałami dokumentalnego researchu) obraz cywilizacji, seksualności i kultury antycznej.
więcej
Szczegóły
Biesy
Po adaptacji Berlin Alexanderplatz Natalia Korczakowska znów sięga po wielką literaturę, klasykę powieści społecznej.
Niebezpiecznie aktualną. Jakiekolwiek jest imię Idola - Lenin, Stalin, Hitler, Mao - tyran to zawsze karykatura zdewaluowanego Ojca. Absurdalni bojownicy rzucają się w wir masakry, by samemu pozostać przy życiu - tak mnożą się zbrodnie będące ojcobójstwami. Strażnicy ze stalinowskich łagrów, oprawcy Szoa, czerwoni gwardziści Mao, z błogosławieństwem swoich Partii mordują nie tylko własnych królów, ale również własne rodziny - bredzą o nowych początkach. Biesy, demony chcą zaszczepić w naszych głowach myśl, że zabójstwo przestało być zabójstwem i że jesteśmy wolni, aż po upojenie zabijania siebie i innych. To lekcja totalitaryzmu i nauka nieszczęścia.
Spektakl przeznaczony dla pełnoletnich widzów.
więcej
Szczegóły
PIXO
PIXO to przestrzeń zawieszona między realnością i wirtualnością. Znana ze „Zrób siebie” ekipa awatarów - Angel Dust, Beauty, Coco, Lordi, Glow, High Speed i szansonistka - tym razem udaje się w podróż do miejskiego podziemia, betonowej dżungli.
Zmagając się ze sławą, widzialnością i głodem adrenaliny, każde z nich wchodzi w proces transformacji ciała i wizerunku. Jak postacie z filmów science fiction.
PIXO to ruchowa opowieść o rozpadzie, gniewie i spektakularnej kaligrafii ciała.
PIXO. Rozbijać. Detonować. Wysadzać. Burzyć.
===================================
27, 28, 29 października 2017,
godz. 20.00
====================================
Spektakl współfinansowany przez Urząd m.st. Warszawy oraz dobrych ludzi, którzy zrzucili się na to na:
https://polakpotrafi.pl/projekt/komu-nam
DORZUĆCIE SIĘ I WY!
więcej
Szczegóły
Narkotyki
Duchową przygodę należy rozważać bez związku z rozkoszą, gdyż kusi ona właśnie świadomość wyższą i subtelniej rozwiniętą. W gruncie rzeczy wszelka rozkosz ma charakter duchowy; tam znajduje się niewyczerpalne źródło, organizujące jako żądza, której nic nie zaspokoi. Ernst Jünger
„Narkotyki” Witkacego to pozycja przewrotna. Publicystyka pisana przez kontrowersyjnego artystę w okresie, kiedy czuł się odrzucony, nierozumiany przez krytykę oraz czytelników miała prowokować publiczność, oczyścić pisarza z niepochlebnych opinii i ukazać Witkacego w nowej roli - artysty zaangażowanego. Zaangażowanego w sprawy doczesne, w przekazywanie konkretnego doświadczenia i wiedzy, pouczającego - nie tylko dlaczego nie zażywać substancji odurzających, ale, w „Appendixie”, jak golić się, czy leczyć hemoroidy - oraz wskazującego remedia, jak w dołączonych do tomu „Niemytych duszach”, na paskudne psychiczne i duchowe przywary pobratymców. Oto więc literacka hybryda: poradnik i kompendium, zjadliwa krytyka społeczna obfitująca w wątki autobiograficzne, próba opisania społecznego tabu z zawartym wewnątrz programem naprawczym i mini-wykładem parapsychologicznym.
Te gesty pisarza wskazują nam kierunek teatralnych poszukiwań. Krajobraz używek i narkotyków zmienił się znacząco, choć główne substancje bywają takie same, to występuje obok nich całe mnóstwo nowych środków. Od legalnych farmaceutyków regulujących nastrój, po dopalacze i narkotyki eksperymentalne, które jeszcze nie zdążyły znaleźć się na liście zakazanych substancji. Tabu z nimi związane wymaga innej optyki, by oświetlić zaułki społecznej hipokryzji, która uznaje, że skoro sprawa jest regulowana prawnie, to problemu praktycznie nie ma. Tym czasem nasza praca, gospodarka, myśli, emocje tworzone są przez napędzane teiną, kofeiną, cukrem, tytoniem i alkoholem mózgi, a kto wie, czy nie jeszcze czymś znacznie bardziej wyginającym karty umysłowych klaserów.
Tak, dyskusja o tym, jak traktujemy środki odurzające, to dyskusja o stanie świadomości społeczeństwa, dojrzałości jego struktur oraz o tym, czym są dla nas relacje z własną Tajemnicą Istnienia oraz Tajemnicą Innego. Korzystając z tekstów dramatycznych Witkacego, jego listów i publicystyki, przyglądamy się jak figura skandalisty i eksperymentatora może dziś wypełnić zadany jej przez autora cel: na nowo, na własnych warunkach nawiązać dialog ze społeczeństwem, rozbić przezroczyste gabloty hipokryzji, doświadczyć innych sposobów odczuwania, zajrzeć w delikatną tkankę naszych relacji, tych relacji, które były obsesją Witkiewicza, relacji z rodzicami, kochankami, grupami społecznymi, ze sztuką i polityką.
więcej
Szczegóły
Meblościanka
"Wyposzczone duchy gwiazd nawiedzają Polskę w poszukiwaniu resztek sławy. Stawiają czoła samotności i wreszcie odnajdują swoją przyziemność. Wszystkie sprawy, które bagatelizowali za życia teraz wracają ze zdwojoną siłą. Co zostało zaniedbane musi zostać opowiedziane. Pogubione duchy, rozwibrowane, na nowo w ciałach oddają się fizyczności, ale czy znajdą spokój czy jedyne co spotka i będzie w stanie je wysłuchać w polskim domu to meblościanka?"
MEBLOŚCIANKA to surrealistyczna opowieść o duchach uwięzionych "gdzieś pomiędzy". O duchach które poszukują spokoju, rozwiązania i odpowiedzi. Jak tytułowy mebel, spektakl zawiera wiele półek – a na każdej inny problem. Sięgając po jeden z nich poruszamy następny, a z półki obok spadają już dwa kolejne.
Podejmując dialog o współczesnych problemach, zestawiamy ze sobą znaki przeszłości i teraźniejszości. Trzymane w jednej szafce stają się przedmiotem kłótni, nieporozumień, ukazują nowe oblicza podejmowanych tematów. PIOSENKARKA, PIROMAN, WRÓŻKA, PISARKA, CZAS oraz MEBLOŚCIANKA próbują „rozliczyć się” z tożsamością i stereotypami. Symultaniczne sytuacje, niejednoznaczne dialogi i topniejący lód pod stopami opowiadane za pomocą ciała, ruchu, słowa i emocji to MEBLOŚCIANKA współczesnego świata.
Reżyseria: Błażej Peszek
Tekst: Paulina Danecka, Tomasz Jękot
Muzyka: Michał Paduch
więcej
Szczegóły
Wyzwolenie
„Tak upływa nam życie nasze. Synowie nasi zburzą, co my zbudujemy. Burzymy, co zbudowali ojcowie nasi” – pisał Stanisław Wyspiański.
Rodacy La la land Poland! Czas Wyzwolin się zbliża! Czy to, czego potrzebujemy, to rzeczywiście zemsta? Nowy narodowy dramat pt. "Najnowsze Wyzwolenie", w skrócie "Wyzwolenie", na podstawie arcydzieł mistrzów pióra Stanisława Wyspiańskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza aka Witkacego, opowiada o życiu mieszkańców San Escobar, a szczególnie o perypetiach mentalnych jednego z nich w wielu osobach obecnego wybrańca - Florestana Wężymorda aka Konrada.
Spektakl ten realizowany jest przez znakomity zespół aktorów Teatru Studio. To pewne, choć niejednokroć zadajesz sobie to słuszne pytanie, jaki to ma związek z moim życiem, z moją pracą lub czymkolwiek innym, choćby nieokreślonym pierwiastkiem, który łączy nas z ludźmi bliskimi (co to jest, co każe mi wypisywać te wszystkie wiadomości do ciebie, listy, słowa rzucane w wir historii, Ola?).
Dlaczego my, obywatele!, mieszkańcy tej z puzzli mapy się nienawidzimy, kiedy powinniśmy jedynie kochać nasze kobiety i naszych mężczyzn, nasze dzieci, bracia i siostry! Pozdrowić sąsiadów, przejechać przez miasto niezatrute smogiem i pyłem, i mgłą znad bagnisk i trzęsawisk marginesu myśli, jak jakaś potworna anomalia odstająca od reszty alabastrowego landszaftu San Escobar (JP2 pisał o patriotyzmie realizującym się wystarczająco w samej miłości do krajobrazu, po cóż coś więcej).
Nasze rany są głębokie, ponieważ czujemy głęboko. Ale te namiętności muszą nas kierować ku dobru wspólnemu. Godność pracy musi zostać przywrócona! Godność instytucji i kultury! Sztuki! Wyspiański, którego ingerencje w architekturę narodowych marzeń uśpionych na Wawelu miały rozmach i kolorystykę, Hans Frank czy różni inni uzurpatorzy nie mieli już tego co on gestu, nie mają, posiądą? Czy pragną? Wyspiański słowo sztuka pisał przez wielkie S! Też chciałbym, żeby San Escobar było nową Grecją, z Akropolem, documenta, Exarchią zamiast Żoliborza i drzewkami oliwnymi. To raczej urozmaicanie krajobrazu nas łączy, a dzieli niepotrzebna frustracja i brak edukacji, a zatem brak radości, jaką daje wolność, wszelka wolność.
Wyzwolin pragniesz? Po co ci ten mesjanistyczny sadyzm? Na żer? Na żer? Na żer? Myślisz, że dzisiejszego wieczoru harpia czy sęp nie rozszarpie ci wątroby? Ból przemijania jest do złagodzenia, życie może być do wytrzymania, jeżeli odpowiedzialnie realizujesz swoje marzenia, sport, muzyka, turystyka. Ludzie zadowoleni z dobrze wykonanej roboty, to jest widok! Zjednoczeni w rytuale, który natychmiast przynosi ulgę i wolę, by budować i burzyć, burzyć i budować. Znajdź dla siebie sens! No może jak masz alergię na kota, to jest rzeczywiście problem, współczuję, ale może choć jakiś inny zwierz lub rośliny, ej, rośliny są extra! Nie jedz mięsa, wiadomo. Wiem, wiem, jest dużo problemów, ale tym tu poruszanym jest Śmierć i Zmierzch, seks i śmierć, Śmierć, śmierć. A daj spokój, haruję 24h, jestem wypruty, szef w pracy nigdy nie zapytał mnie o zdanie.
Przychodzę was wyzwolić? Nie! Ogłosić! Jesteście wolni. Nie wracajmy tam. Patrz przed siebie i nie pisz wiadomości, jak prowadzisz, Ola, proszę.
Spektakl jest koprodukcją Festiwalu Nowe Epifanie / Gorzkie Żale 2017.
więcej
Szczegóły
Zrób siebie
ZRÓB SIEBIE zaczyna się od treningu, nakazu i cielesnej rzeźby. Obiektem eksperymentu jest grupa 5 performerek i performerów, którzy na czas performansu przybierają imiona: High Speed, Coco, Lordi, Glow oraz Beauty. Moderatorką i przewodniczką po tym doświadczeniu jest Marta Ziółek jako Angel Dust. Znajdujemy się gdzieś między siłownią, imprezą techno a korporacyjnym kościołem mindfulness.
ZRÓB SIEBIE to utopia, wytwarzająca własny styl, język oraz seksualność. Proces ciągłego przekształcania tożsamości, która nigdy nie osiąga ostatecznego kształtu. To rodzaj tripu, który ciało zamienia w maszynę. Indywidualne cielesne monologi przenikają się tu z hybrydowym treningiem grupowym i transową praktyką złożoną z rave, jogi kundalini, latino flow i dancehallu.
ZRÓB SIEBIE to gang, który do muzyki Lutto Lento bezustannie stwarza się i transformuje.
więcej
Szczegóły
Wściekłość
„Gniew będziecie wykrzykiwać to w jedną, to w drugą stronę, niezależnie od tego, jakiego sortu jesteście i jacy wściekli jesteście”.
Elfriede Jelinek zaczyna pisać Wściekłość po zamachu w redakcji pisma „Charlie Hebdo” oraz po zabiciu czterech klientów sklepu z żywnością koszerną. Tym, którym mówi we Wściekłości jest indywidualny głos, najczęściej jednak jest to „my”, które płynnie przechodzi ze strony ofiar na stronę bojowników.
„Zabijcie wszystkich, którzy nie są wami! To raczej proste przesłanie. Ludzie je słyszą i słuchają, a potem nie ma wyjścia, bo jest za późno. Rzeźnia ruszyła. Podniosła się wrzawa, podniosły się krzyki, reszta już się nie podniesie”.
Stajemy się ofiarami narcystycznego, oślepiającego gniewu samozwańczych bojowników, którzy głoszą, że ich los jest losem świata. Osieroceni po wielokroć – przez ojca, matkę, ojczyznę, własność i kierunek – osierocają innych. Dlatego też ciągle zmienia się i zlewa perspektywa mówiących: zorkiestrowana wściekłość, która likwiduje wszelkie wątpliwości i wszelki bezwład, stwarzając pewność i reguły gry. Pewne jest, że Jelinek napisała sztukę, która stała się smutną prognozą rzeczywistości, która trwa. „Mogłabym pisać Wściekłość w nieskończoność” - mówi Jelinek.
Spektakl dla widzów dorosłych.
więcej
Szczegóły
Ripley pod ziemią
Historia jednego z najsłynniejszych bohaterów amerykańskiego kryminału. Autorka Ripliady Patricia Highsmith stworzyła fascynującą postać zręcznego manipulatora i mordercy, który niczym aktor z łatwością żongluje tożsamościami, by ukryć swoje zbrodnie. Trzymająca w napięciu i pełna zwrotów akcji fabuła wprowadza w świat highlife’u, wypełnionego ekskluzywnymi podróżami po Europie, towarzyskimi spotkaniami i rozmowami o współczesnej sztuce. Świat, w którym obraca się Tom Ripley, przypomina teatralny spektakl, w którym wszystko zostało wystawione na pokaz.
Najciekawsze jednak jest to, co kryje się za jego kulisami. Po oddaleniu od siebie wszelkich podejrzeń związanych ze śmiercią Dickiego Greenleafa Tom Ripley wiedzie beztroskie życie w luksusowej willi pod Paryżem u boku pięknej żony Heloise. Co pewien czas świadczy również drobne usługi przemytnicze oraz wspiera działalność spółki Derwatt Ltd. zajmującej się m.in. fałszowaniem obrazów nieżyjącego malarza. Jego spokój burzy pojawienie się pewnego amerykańskiego konesera sztuki, który podejrzewa, że posiadany przez niego „Derwatt” nie jest autentyczny. Jak daleko posunie się Tom Ripley, aby ocalić firmę przed zdemaskowaniem? Czy tym razem również uda mu się uniknąć odpowiedzialności? Właścicielem praw scenicznych jest spółka Diogenes Verlag z Zurychu.
Tekst polski utworu autorstwa Patricii Highsmith pt. *Ripley pod ziemią* Oficyna Literacka Noir Sur Blanc.
Spektakl przeznaczony dla widzów pełnoletnich.
więcej
Szczegóły
Wyznawca
Amerykański Żyd, Danny Burros powiedział w 1965 r., w wywiadzie dla New York Timesa, że odrzucił religię przodków i stanął na czele neonazistowskiej bojówki z nienawiści do własnego narodu i do okrutnego Boga Biblii, który nakazał Abrahamowi zabrać syna na górę Moria, aby ofiarować go na całopalenie.
Danny uzasadniał swoją postawę niezgodą na bezbronność, wpisaną w zasady judaizmu. Jego dalsze życie było próbą zmierzenia się z biblijnym Abrahamem, aby odnaleźć własną tożsamość, próbą rozpaczliwą i zakończoną samobójstwem. Natalia Korczakowska zainspirowała się dwoma skrajnie heterogenicznymi tekstami kultury: współczesną narracją o kontrowersyjnym wyborze moralnym tego Żyda, który stał się antysemitą (bohatera znanego filmu Henry'ego Beana The Beliver z 2001 r.) oraz staropolskim dialogiem pasyjnym O ofiarowaniu Izaaka. Unikalną wartością tego spektaklu, którego tematem jest dylemat wolności i wiary, to instalacja muzyczna współczesnego niemieckiego artysty Aloisa Spätha.
Dosadny język ulic Nowego Jorku kontrastuje tu z poetyką religijnego misterium, wiara biblijna z radykalnym nihilizmem, amerykański styl narracji filmowej z żarliwym lamentem polskiej XVI-wiecznej pobożności pasyjnej, zakorzenionej w Nowym Testamencie. Już w Liście do Rzymian św. Paweł – dawny uczeń rabina Gamaliela oraz zapalony prześladowca chrześcijan, który po nawróceniu stał się Apostołem i pierwszym teologiem Kościoła – nazywa Abrahama ojcem naszej wiary (zob. Rz 4). A w Ewangelii Janowej sam Chrystus mówi: „Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień — ujrzał go i ucieszył się” (J 8,56). Dlatego w tradycji chrześcijańskiej historia Abrahama jest uznawana za zapowiedź ofiary, jaką Bóg Ojciec złożył ze swego Syna na krzyżu.
więcej
Szczegóły
