Ewelina Żak
132 oddanych głosów
Data urodzenia:
17-01-1977 (45 lat)
Absolwentka Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej w Warszawie. Współpracowała m.in.
z warszawskimi: Teatrem Dramatycznym, Teatrem La M. ort i Teatrem KOŁO. Od 2008 roku pracuje na deskach Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu, gdzie zadebiutowała w spektaklu „Nelly” w reżyserii Natalii Korczakowskiej.
więcej
Często występuje w:
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Bowie w Warszawie
Najnowszy, napisany na zaproszenie STUDIO dramat Doroty Masłowskiej to wielowątkowa opowieść o Warszawie lat 70., wstrząśniętej pogłoskami o grasującym dusicielu. Realia gierkowskiej dekady poznajemy przede wszystkim za pomocą perspektyw mieszkanek odbudowanego z bólu miasta, zatrwożonych sprawą Dusidamka z Mokotowa. Ta zdaje się jednak tylko pretekstem do ukazania ich niewypowiedzianych i niewysłuchanych sekretów, dramatów i traum. Podejmując formę kryminału milicyjnego ze wszystkimi jej absurdami, Masłowska kreśli fantazyjny i barokowy świat “ery atomowej”, pełen incydentów codzienności, przemocy i marzeń. Przez ten peerelowski krajobraz, nasycony niepodrabialnym i żywym językiem autorki, przejdzie pewnego dnia nikt inny jak David Bowie.
Prapremiera „Bowiego w Warszawie” to sceniczny kryminał w reżyserii Marcina Libera. Osnuty wokół legendarnej wizyty artysty spektakl jest odą do miłości, szczególnie tej niespełnionej i nierozkwitłej. O takiej Warszawie jeszcze nie słyszeliście.
Sztuka ukaże się w formie książkowej nakładem Wydawnictwa Literackiego na początku 2022 roku. Ilustracje do książki przygotowuje ceniony artysta Mariusz Wilczyński, autor uhonorowanego wieloma nagrodami filmu animowanego „Zabij to i wyjedź z tego miasta”.
więcej
Szczegóły
Wyspa Jadłonomia
„Wyspa Jadłonomia” to kulinarno-podróżniczo-kryminalno-rewolucyjny spektakl dla dzieci i młodzieży inspirowany „Jadłonomią” – cyklem popularnych książek kucharskich Marty Dymek oraz propagowaną przez autorkę filozofią roślinnego gotowania. To przedstawienie, które zachęca do zielonego aktywizmu w obszarze własnego talerza i własnego świata.
Bohaterką przygodowo-sensacyjnej opowieści, czerpiącej z tradycji japońskich filmów anime, jest dziewczynka M., która mierzy się z groźnym potworem, czernią, która zagraża całemu światu, zwłaszcza zaś dorosłym. Gdy potwór pojawia się w życiu bohaterki, nic nie pozostaje takie jak było. Stawką staje się życie i zdrowie najbliższych. Czy dziewczynka znajdzie tajemną recepturę uzdrowienia świata? Kogo spotka na Wyspie, na którą porwie ją tajemnicza siła? I czy uda jej się wrócić do domu? Jak skończy się spotkanie z Wiedźmą Jadłonomią, siłą, która wie wszystko? Czy dziewczynka zechce być bohaterką idei zielonej rewolucji? A jeśli tak, to czy inni ludzie pomogą jej uzdrowić świat, dokonać zmiany za pomocą łyżki, widelca, listy zakupów i przeformułowania filozofii życia? Są takie chwile, kiedy niebezpieczeństwo, które grozi najbliższym, każe przedefiniować myślenie o rzeczywistości. W awangardzie zielonej rewolucji twórcy spektaklu widzą dzieci i młodych ludzi, którzy dorastają właśnie do odpowiedzialności, od której uchylili się ich rodzice.
„Wyspa Jadłonomia” to spektakl o zmianie myślenia. Ale ponieważ samo myślenie nie wystarczy również o potrzebie działania. Pełne humoru i grozy, zwrotów akcji i gorzkiego śmiechu przedstawienie, zaprasza do świata, w którym z dziećmi i młodzieżą rozmawia się poważnie, bez udawania, że świat jest lepszy niż jest. Komiksowa opowieść o małej rewolucjonistce zachęca do wspólnej refleksji dzieci i dorosłych – refleksji o tym, co można zrobić na co dzień, by żyć zdrowiej, odpowiedzialniej i z myślą o lepszej przyszłości planety, ludzi i nie-ludzkich istot. Spektakl o odpowiedzialnym jedzeniu stawia widzów przed wspólnym wyzwaniem troski o świat, który wymaga leczenia i natychmiastowej interwencji ekologicznej, etycznej, a również kulinarnej.
„Wyspa Jadłonomia” to kolejne przedstawienie realizowane przez Macieja Podstawnego i Dorotę Kowalkowską z myślą o wzmacnianiu dziecięcej i nastoletniej sprawczości oraz potrzebie międzypokoleniowej edukacji przez teatr. Poprzednie spektakle zrealizowane przez ten zespół, „Greta i Ostatni Wieloryb” czy „Królowa Śniegu”, zyskały uznanie widzów i wiele nagród związanych ze sztuką dla młodzieży. Tym razem duet twórców zaprosił do współpracy nad scenariuszem dramatopisarza Jana Czaplińskiego. Wśród inspiracji można wymienić oczywiście i przede wszystkim serię „Jadłonomia” Marty Dymek, ale również „Alicję w Krainie Czarów”, „Spirited Away”, czy „W krainie bogów” Hayao Miyazakiego.
Spektakl dedykowany dla dzieci od 10 roku życia.
więcej
Szczegóły
Krasz
KRASZ na motywach powieści J.G. Ballarda i na podstawie improwizacji aktorów.
Po niemal pięćdziesięciu latach od wydania “Kraksy” warto spojrzeć na tę kultową i kontrowersyjną powieść, jak na przenikliwą i spełnioną wizję świata, w którym żyjemy. Dzieło Ballarda, osławione ekranizacją Davida Cronenberga, jest dystopią, umyślnie operującą pornograficznym językiem i surrealistyczną poetyką, w celu analizy tego, jak używamy siebie nawzajem. Twórców spektaklu nie interesuje moralizowanie, ani “krew, nasienie i płyn chłodzący”, których pełen jest język Ballarda, ale ukryte pod tym wszystkim historie fascynujących postaci, wyobcowanych, mylących fikcję z rzeczywistością.
Punktem wyjścia dla spektaklu jest rozpoznanie Ballarda, że kraksa to metafora życia w społeczeństwie. Inspirowane powieścią postaci poszukują doświadczeń, które nimi wstrząsną, desperacko szukają czegoś realnego w świecie wszechobecnych mediów. Są to Catherine i James, małżeństwo narcyzów pragnących coś poczuć, nadwrażliwa i zestresowana lekarka Helen oraz kaskader Seagrave. Projekcje ich lęków i ukrytych perwersji poznajemy poprzez wyobrażoną przestrzeń, nazywaną w spektaklu Laboratorium “Krasz”. W tym stanie umysłu najlepiej odnajduje się Vaughan, pirat drogowy i antychryst. Jest autorem tajemniczego projektu, którego celem jest między innymi wyzwolenie ludzkości z permanentnej wojny domowej, podtrzymywanej przez rządy i technologiczne korporacje.
Krasz to groteska sceniczna rozgrywająca się w bliskiej przyszłości. Przedstawieniu Natalii Korczakowskiej towarzyszy pytanie o źródła przemocy, o to dlaczego ludzie używają i niszczą siebie nawzajem oraz wreszcie, co jest im potrzebne, aby odzyskać dostęp do swoich emocji, wyobraźni i ciał. Warstwę dźwiękową do spektaklu ułożył Jacek Sienkiewicz, ceniony autor muzyki eksperymentalnej i klubowej. Na scenie zobaczyć będzie można także kostiumy Marka Adamskiego, wyjątkową serię zdjęć Ady Zielińskiej i pracę z ciałem wywodzącą się z tradycji voguingu, zaproponowaną zespołowi STUDIO przez Bożnę Wydrowską, artystkę i promotorkę kultury ballroom.
O autorze powieści
James Graham Ballard (ur. 15 listopada 1930 w Szanghaju, zm. 19 kwietnia 2009) w Londynie) to brytyjski powieściopisarz, nowelista i eseista. Do jego najbardziej znanych utworów należy zaliczyć “The Atrocity Exhibition”, “Kraksę” (“Crash”) oraz autobiografię “Imperium Słońca” (“Empire of the Sun”), którą na wielki ekran przeniósł Steven Spielberg. Z doświadczenia wojny (przeżył japońską okupację Szanghaju), wyniósł brak zaufania do rzeczywistości, sceptycznie i przenikliwie odnosząc się do konsumpcji, wygody i rozwoju technologicznego w drugiej części XX wieku.
Powieści Ballarda są niewyczerpanym źródłem inspiracji dla popkultury, sztuk wizualnych i muzyki. Warto wymienić tu piosenki nagrywane między innymi przez Joy Division, The Normal, Grace Jones i The Buggles. W 2010 roku w galerii Gagosian w Londynie zorganizowano wystawę, dla której punktem odniesienia była “Kraksa”, a w 2015 Ben Wheatley wyreżyserował oparty na “Wieżowcu” Ballarda dystopijny film science-fiction zatytułowany “High-Rise”.
więcej
Szczegóły
Raj. Potop
W imponującej swoim rozmachem Trylogii klimatycznej Thomas Köck łączy dramat rodzinny ze sztuką historyczną, a thriller polityczny z tomikiem poezji. Trylogia to złowieszczy potop rzeczy, niosący za sobą wyrzucone na brzeg skrawki sensów, fragmenty obrazów, zdegradowane biografie, losy ofiar, pojęcia i definicje. Trylogia to transhistoryczna symfonia, w której toną wszelkie granice gatunkowe.
W pierwszej części Trylogii zatytułowanej Raj. Potop, która posłuży jako punkt wyjścia do spektaklu w Teatrze Studio, przesuwamy się po dwóch liniach akcji wiodących wzdłuż historii wyzysku. Śledzimy finansowy upadek rodziny okresu transformacji, skupiony wokół losów pewnej tancerki pracującej na śmieciówkach, oraz jej ojca, bankrutującego właściciela warsztatu samochodowego. Następnie przenosimy się w XIX wiek – do Manaus w Brazylii, w sam środek mrocznych czasów boomu kauczukowego. Poznajemy baronów gumowych, którzy prawo do istnienia natury przeciwstawiają naturalnym prawom rynku. Walczy z nimi architekt Felix Nachtigal, który w dżungli ma zbudować operę. Niełatwo jednak u Köcka odróżnić fakt od fake’u. Wprawdzie kolonizatorzy noszą szykowny tweed, ale jednocześnie robią sobie późnokapitalistyczne selfie.
Trylogia ma wymiar prawdziwie kosmologiczny i apokaliptyczny – zarówno w sensie uniwersalnym, jak i indywidualnym. W Raju. Potopie jesteśmy świadkami gorzkiego końca rodziny nuklearnej oraz porażki idealisty Nachtigala. Wszyscy są tutaj ofiarami, to jedynie pionki w sztuce o katastrofie ekonomicznej i ekologicznej, której prawdziwym bohaterem jest niewidzialna ręka rynku.
W Trylogii klimatycznej Thomas Köck odsłania, wręcz po szekspirowsku, procesy historyczne, bez zatracenia ludzkiej, jednostkowej perspektywy. Bada granice zarówno naszej cywilizacji, jak i samego teatru jako medium.
więcej
Szczegóły
Koniec z Eddym
Spektakl inspirowany debiutancką powieścią młodej gwiazdy literatury francuskiej Edouarda Louisa; autobiograficzna opowieść o trudnym procesie coming outu i porzucaniu własnej tożsamości klasowej. Reżyseruje Anna Smolar.
więcej
Szczegóły
Berlin Alexanderplatz
Spektakl okrzyknięty przez krytyków jednym z najważniejszych wydarzeń sezonu 2016/17. Berlin Alexanderplatz w reżyserii Natalii Korczakowskiej to dzieło wyjątkowe - imponujące swoim rozmachem, znakomitymi kreacjami aktorskimi, warstwą wizualną i dźwiękową.
Adaptacja jednej z najgłośniejszych niemieckich powieści lat 20, porównywanej do Ulissesa Jamesa Joyce’a. Alfred Döblin stworzył wielowymiarowy portret międzywojennego Berlina, na który składają się różne punkty widzenia, m.in. fragmenty artykułów prasowych, sprawozdania sądowe, mity greckie, popularne piosenki, treść miejskich afiszy, efekty dźwiękowe i cytaty z innych utworów.
Jest to obraz chaosu wielkiego europejskiego miasta XX wieku, w którym dojrzewał współczesny nacjonalizm i faszyzm. Obraz ten w niepokojący sposób przypomina dzisiejszy świat, który rehabilituje myślenie skrajnie prawicowe. Dla reżyserki Natalii Korczakowskiej, Berlin to przede wszystkim stan umysłu, przestrzeń wolności i awangardy, zagrożona przez pospolite ruszenie moralistów (tak zwanych „porządnych” ludzi) i fanatyków władzy nad ludem. W takim Berlinie rozgrywa się przypowieść o Frankciszku Biberkopfie robotniku, alfonsie i mordercy, któremu dane jest przeżyć wewnętrzną przemianę, poprzez odrzucenie, a następnie zintegrowanie odkrytego w sobie zła.
Spektakl przeznaczony dla widzów pełnoletnich.
więcej
Szczegóły
Metafizyka dwugłowego cielęcia
"Wybrałam Metafizykę dwugłowego cielęcia jako podstawowy tekst, ponieważ doświadczenie bezkresnej i dzikiej kalifornijskiej natury jest bliskie doświadczeniu tropikalnej podróży, którą Witkacy odbył z Bronisławem Malinowskim przed napisaniem tej sztuki. To historia podróży neurotycznego chłopca i jego rodziny z Nowej Gwinei przez Sydney na pustynię, która odczytywana w otoczeniu kalifornijskiej Doliny Śmierci, staje się czymś realnym, w zasięgu ręki. Witkacy, wychowany w Tatrach, wierzył, że natura może być źródłem doświadczenia metafizycznego, dzięki któremu współczesny człowiek ma szansę ochronić swoją indywidualność przed bezduszną maszyną społeczną zachodniej cywilizacji. Podróż Karmazyniella to też podróż w głąb siebie, a intensywne kolory tropikalnych kwiatów, martwa, czarna otchłań nocy na pustyni, żar wstającego nad nią czerwonego słońca to jej przejawy. Aldous Huxley w kultowym tekście Drzwi percepcji opisuje doświadczenie otwarcia umysłu po zażyciu meskaliny (wyciągu z pustynnych kaktusów). Pod jego wpływem Huxley zrozumiał, jak ograniczony i bezbronny jest tak zwany „cywilizowany” człowiek, który jest podporządkowany temu, co racjonalne, patrzy tylko przed siebie i jest „pozbawiony pleców”, czyli wymiaru metafizycznego właśnie. Taki człowiek staje się automatem, trybem w systemie. W zderzeniu z tym, co niewytłumaczalne, zaczynając od jego własnej egzystencji, skazany jest na depresję i klęskę. Jego chorobą jest obojętność. Ona jest dla mnie zarazą Kala-Azar ze sztuki Witkacego, która wyniszcza zachodnią cywilizację." - Natalia Korczakowska
Wybrane dramaty Witkacego opisujące doświadczenie człowieka w zderzeniu z naturą, siłą wyższą, świetnie wpisują się w kulturalną tkankę Kalifornii, gdzie przyroda jest ważnym elementem życia i metafizycznego doświadczenia człowieka. Projekt ten łączy estetykę Witkacego z tym co najlepsze w hollywoodzkim, artystycznym kinie będącym od zawsze w bliskim związku z naturą. W celu zapewnienia dobrej recepcji spektaklu wśród publiczności amerykańskiej, dostrojenia języka i oddania kontekstu kulturowego, klimatu i charakteru twórczości Witkacego, w warstwie literackiej wykorzystane zostaną wybitne tłumaczenia autorstwa Daniela Geroulda, uhonorowanego licznymi nagrodami za całokształt działalności przekładowej i naukowej.
więcej
Szczegóły
Przemiany
Trwają próby do nowego spektaklu Michała Borczucha, inspirowanego ponadczasowymi „Przemianami” Owidiusza. Spektakl powstaje w koprodukcji STUDIO z Teatrem Polskim w Bydgoszczy oraz Festiwalem Mała Boska Komedia w Krakowie i Teatrem Łaźnia Nowa.
Oprócz zawodowych aktorów i aktorek wystąpią w nim nastoletnie osoby. Ich wspólna droga rozpoczyna się spotkaniami i warsztatami prowadzonymi zdalnie w ramach pracowni Open Studios w czerwcu, a zakończy spektaklem na deskach teatru we wrześniu 2021 roku.
więcej
Szczegóły
"Berlin Alexanderplatz" | Studio online| #WspieramKulture
Link do bezpłatnej transmisji znajdziesz na facebooku Teatru Studio: KLIKNIJ TUTAJ
Spektakl okrzyknięty przez krytyków jednym z najważniejszych wydarzeń sezonu 2016/17. Berlin Alexanderplatz w reżyserii Natalii Korczakowskiej to dzieło wyjątkowe - imponujące swoim rozmachem, znakomitymi kreacjami aktorskimi, warstwą wizualną i dźwiękową.
Adaptacja jednej z najgłośniejszych niemieckich powieści lat 20, porównywanej do Ulissesa Jamesa Joyce’a. Alfred Döblin stworzył wielowymiarowy portret międzywojennego Berlina, na który składają się różne punkty widzenia, m.in. fragmenty artykułów prasowych, sprawozdania sądowe, mity greckie, popularne piosenki, treść miejskich afiszy, efekty dźwiękowe i cytaty z innych utworów.
Jest to obraz chaosu wielkiego europejskiego miasta XX wieku, w którym dojrzewał współczesny nacjonalizm i faszyzm. Obraz ten w niepokojący sposób przypomina dzisiejszy świat, który rehabilituje myślenie skrajnie prawicowe. Dla reżyserki Natalii Korczakowskiej, Berlin to przede wszystkim stan umysłu, przestrzeń wolności i awangardy, zagrożona przez pospolite ruszenie moralistów (tak zwanych „porządnych” ludzi) i fanatyków władzy nad ludem. W takim Berlinie rozgrywa się przypowieść o Frankciszku Biberkopfie robotniku, alfonsie i mordercy, któremu dane jest przeżyć wewnętrzną przemianę, poprzez odrzucenie, a następnie zintegrowanie odkrytego w sobie zła.
Spektakl przeznaczony dla widzów pełnoletnich.
więcej
Szczegóły
Chroma
W 1986 roku Derek Jarman, jeden z najwybitniejszych brytyjskich reżyserów filmowych, autor „Jubileuszu”, „Caravaggia” czy „Edwarda II”, dowiaduje się, że jest HIV-pozytywny. W efekcie powikłań zaczyna tracić wzrok, nie zaprzestaje jednak pracy.
Tworzy awangardowy film „Blue” (ekran wypełniony w całości błękitem, który jest ostatnim kolorem rozpoznawanym przez twórcę) i pisze esej „Chroma. Księga kolorów”. To poetycki zapis procesu umierania, ale też polityczna teoria i historia barw.
Dziś, w dobie gorących debat, w których kolory stają się nośnikiem sporów i wartości, intuicje Jarmana stają się wyjątkowo aktualne.
Twórcy przedstawienia nie poprzestają jednak na doraźnych skojarzeniach: − W „Chromie” pociąga nas przede wszystkim problem utraty wzroku i (nie)widzenia. Jesteśmy przemęczeni nadmiarem obrazów, nie chcemy już widzieć. Chcemy wziąć urlop od rzeczywistości, wkroczyć w pustkę, zanurzyć się w błękit.
„Chroma” to kosmiczna podróż w poszukiwaniu utopii. W jej trakcie testujemy eskapistyczne strategie. Sięgamy do science fiction, fantazjując o możliwych przyszłościach. Przywołujemy musical, kreując niemożliwe alternatywne światy. Poszukujemy doświadczeń poza obrazem, zwracając się w stronę dotyku i intymności. Zanurzając się w kolor, odkrywamy chromoseksualność. Nie chcemy opowiadać o heroicznym poszukiwaniu wolności, tylko desperackiej potrzebie odpoczynku. Wciąż stawiamy sobie to samo pytanie: jak choć na chwilę przestać widzieć to, co dzieje się dookoła?
więcej
Szczegóły
Złota skała. Opowieść o Robercie Brylewskim
Mógł być gwiazdą, ale nie był – wybór czy przypadek?
Mógł zarabiać wielkie pieniądze, ale ledwie wiązał koniec z końcem – wybór czy przypadek?
Mógł znaleźć spokojną przestrzeń poza systemem, którego nienawidził, ale wciąż działał na jego granicach.
Robert Brylewski był jedną z najważniejszych postaci polskiej kultury ostatniego półwiecza. Jako lider Kryzysu, Brygady Kryzys, Armii, Izraela tworzył muzykę, która w przejmujący sposób rejestrowała swoją współczesność. Zawsze aktualna, umiejętnie łapała ducha czasów. Zarazem sztuka Brylewskiego była marzeniem o innym, lepszym świecie. O Złotej Skale, na którą można uciec ze złego Babilonu.
Przedstawienie o Brylewskim reżyseruje Grzegorz Laszuk, lider legendarnej Komuny Warszawa, niegdyś zdeklarowany anarchista, dzisiaj artysta-społecznik, który coraz odważniej dokonuje gorzkiego rozliczenia ze swoimi niegdysiejszymi ideałami. Opowieść o ojcu chrzestnym polskiego punka staje się dla Laszuka okazją do postawienia elementarnych pytań o własne życiowe wybory. – Zawsze dobrze spojrzeć wstecz, by rozpoznać przeznaczenie, które sami sobie wybieramy – mówi reżyser.
W spektaklu przypominane są najważniejsze piosenki Brylewskiego, od „Telewizji” i „Mam dość” po „To, co czujesz”. Na scenie obok aktorów Teatru Studio pojawiają się ważni muzycy współczesnej warszawskiej alternatywy, dowodzeni przez Bartka Tycińskiego, współtwórcę słynnych Mitch & Mitch.
Oto prawdziwe punky reggae party z egzystencjalnym namysłem w tle.
więcej
Szczegóły
Pożar w burdelu - Zwierzoczłekoupiory
Przedstawiciele mniejszości narodowych, seksualnych i religijnych z całej Europy przyjeżdżają do Warszawy na Paradę Równości, której patronuje prezydent Hanna Gronkiewicz-Waltz. HGW na koniec kadencji wreszcie dołącza do Parady, tańczy na platformie żegnając się ze stolicą przemówieniem na Placu Defilad. Kiedy uczestnicy Parady zostają zaatakowani przez szczury, gnieżdżące się na patelni przy metrze centrum – pod Pałacem Kultury wybucha panika. Zarząd Pałacu, przedstawiciele metra i policji tworzą specjalny oddział deratyzatorów, którego celem jest likwidacja siedliska gryzoni.
HGW staje na czele oddziału i rusza w ostatnią podróż do wnętrza miasta – w podziemia Pałacu Kultury, zamieszkałe przez istoty, o których nie śniło się developerom i budowniczym metra. Żądne krwi zwierzoczłekoupiory ścigają HGW w labiryncie podziemnych korytarzy, podczas gdy na powierzchni władzę nad Paradą Równości przejmuje wskrzeszony Towarzysz Wiesław. HGW udaje się znaleźć wyjście z podziemnego tunelu, który prowadzi do szafy w mieszkaniu Tadeusza Konwickiego.
Teatralny Instytut Pamięci Narodowej w ramach programu „100 wskrzeszeń na stulecie Polski” zaprasza na musical biograficzny inspirowany twórczością i biografią Tadeusza Konwickiego - warszawskiego maga, przewodnika po miejskim labiryncie i poetę Pałacu Kultury.
Jaka jest rola literatury w przeładowanym informacjami świecie? Co zamieszkuje podziemia Pałacu? Czego boi się Warszawa?
więcej
Szczegóły
Żaby
Autorski spektakl Michała Borczucha oparty na fragmentach komedii greckich Arystofanesa (Żaby, Chmury, Ptaki), powieści Krzysztofa Niemczyka „Kurtyzana i pisklęta” oraz aktorskich improwizacji. Próba spojrzenia na nasze korzenie, na dziedzictwo greckie. Dwie kluczowe dla twórców idee to piękno i dobro rozumiane jako jedno słowo Kalokagathia.
Słowo wyrażające koncepcję kompletnej osobowości człowieka, który rodzi się nieprzystosowany do życia i który, musi się nauczyć życia. Nieodłącznym elementem życia jest seksualność i intymność w relacji z drugim człowiekiem. Relacje te przedstawione są z perspektywy hetero- i homoseksualizmu. Przefiltrowany przez współczesną wrażliwość (klasyczne teksty zderzone z doświadczeniami własnymi aktorów i materiałami dokumentalnego researchu) obraz cywilizacji, seksualności i kultury antycznej.
więcej
Szczegóły
Biesy
Po adaptacji Berlin Alexanderplatz Natalia Korczakowska znów sięga po wielką literaturę, klasykę powieści społecznej.
Niebezpiecznie aktualną. Jakiekolwiek jest imię Idola - Lenin, Stalin, Hitler, Mao - tyran to zawsze karykatura zdewaluowanego Ojca. Absurdalni bojownicy rzucają się w wir masakry, by samemu pozostać przy życiu - tak mnożą się zbrodnie będące ojcobójstwami. Strażnicy ze stalinowskich łagrów, oprawcy Szoa, czerwoni gwardziści Mao, z błogosławieństwem swoich Partii mordują nie tylko własnych królów, ale również własne rodziny - bredzą o nowych początkach. Biesy, demony chcą zaszczepić w naszych głowach myśl, że zabójstwo przestało być zabójstwem i że jesteśmy wolni, aż po upojenie zabijania siebie i innych. To lekcja totalitaryzmu i nauka nieszczęścia.
Spektakl przeznaczony dla pełnoletnich widzów.
więcej
Szczegóły
Narkotyki
Duchową przygodę należy rozważać bez związku z rozkoszą, gdyż kusi ona właśnie świadomość wyższą i subtelniej rozwiniętą. W gruncie rzeczy wszelka rozkosz ma charakter duchowy; tam znajduje się niewyczerpalne źródło, organizujące jako żądza, której nic nie zaspokoi. Ernst Jünger
„Narkotyki” Witkacego to pozycja przewrotna. Publicystyka pisana przez kontrowersyjnego artystę w okresie, kiedy czuł się odrzucony, nierozumiany przez krytykę oraz czytelników miała prowokować publiczność, oczyścić pisarza z niepochlebnych opinii i ukazać Witkacego w nowej roli - artysty zaangażowanego. Zaangażowanego w sprawy doczesne, w przekazywanie konkretnego doświadczenia i wiedzy, pouczającego - nie tylko dlaczego nie zażywać substancji odurzających, ale, w „Appendixie”, jak golić się, czy leczyć hemoroidy - oraz wskazującego remedia, jak w dołączonych do tomu „Niemytych duszach”, na paskudne psychiczne i duchowe przywary pobratymców. Oto więc literacka hybryda: poradnik i kompendium, zjadliwa krytyka społeczna obfitująca w wątki autobiograficzne, próba opisania społecznego tabu z zawartym wewnątrz programem naprawczym i mini-wykładem parapsychologicznym.
Te gesty pisarza wskazują nam kierunek teatralnych poszukiwań. Krajobraz używek i narkotyków zmienił się znacząco, choć główne substancje bywają takie same, to występuje obok nich całe mnóstwo nowych środków. Od legalnych farmaceutyków regulujących nastrój, po dopalacze i narkotyki eksperymentalne, które jeszcze nie zdążyły znaleźć się na liście zakazanych substancji. Tabu z nimi związane wymaga innej optyki, by oświetlić zaułki społecznej hipokryzji, która uznaje, że skoro sprawa jest regulowana prawnie, to problemu praktycznie nie ma. Tym czasem nasza praca, gospodarka, myśli, emocje tworzone są przez napędzane teiną, kofeiną, cukrem, tytoniem i alkoholem mózgi, a kto wie, czy nie jeszcze czymś znacznie bardziej wyginającym karty umysłowych klaserów.
Tak, dyskusja o tym, jak traktujemy środki odurzające, to dyskusja o stanie świadomości społeczeństwa, dojrzałości jego struktur oraz o tym, czym są dla nas relacje z własną Tajemnicą Istnienia oraz Tajemnicą Innego. Korzystając z tekstów dramatycznych Witkacego, jego listów i publicystyki, przyglądamy się jak figura skandalisty i eksperymentatora może dziś wypełnić zadany jej przez autora cel: na nowo, na własnych warunkach nawiązać dialog ze społeczeństwem, rozbić przezroczyste gabloty hipokryzji, doświadczyć innych sposobów odczuwania, zajrzeć w delikatną tkankę naszych relacji, tych relacji, które były obsesją Witkiewicza, relacji z rodzicami, kochankami, grupami społecznymi, ze sztuką i polityką.
więcej
Szczegóły
Dziewczynki
Dziewczynkę zazwyczaj definiuje się poprzez to, co wolno i czego nie wolno. Niby może zrobić wszystko, ale tak naprawdę po prostu nie warto przekraczać pewnych granic. Stereotypy wytworzone wokół ciała dziewczynki, postrzeganego jako to „słabsze” często blokują eksploracje ich ciał i ich emocji. Bo czy dziewczynka może się złościć, krzyczeć i sięgać po swoje?
Marzenie o oglądaniu czystej i niewinnej istoty, która jest nadal wolna od odpowiedzialności, bezpieczna i ufna to nieśmiertelna utopia. Potrzeba utrzymania tej figury stała się filarem bezpieczeństwa. Lubimy na nie patrzeć, lubimy je podziwiać. Lubimy wtłaczać je we wzorzec prawdziwego piękna. Bez taryfy ulgowej. Scenariusz na przyszłość to tylko i wyłącznie „kobieta”. „Księżniczki” często definiują to, co nie jest chłopięce – zawsze w takim zestawieniu – po prostu piękne tło. Pomysł na bycie kimś innym wydaje się bardzo ryzykowny.
Zawsze ktoś patrzy. A jakie jest jej spojrzenie? Czy rzeczywiście wstydzi się być oglądana, czy może po prostu jest łaskawa dla obserwatora? Jak budują siłę i gdzie ją ulokowuje? Kiedy ona powie dość, to wywoła lęk. Kiedy ona zaczyna krzyczeć, wywołuje trwogę. Kiedy ona przestanie być nią, stanie się bestią. Ten kto patrzy, boi się wzroku dziewczynki. Na podstawie wywiadów przeprowadzonymi z kilkunastoma dziewczynkami oraz materiałów wypracowanych w procesie prób z pięcioma z nich, tworzymy fantazje o byciu “dziewczynką”. Dorosły wkracza do tego świata na własną odpowiedzialność. Ta opowieść jest opowieścią dla dorosłych. Świat dziewczynek otwiera się tylko na moment.
więcej
Szczegóły
Wyzwolenie
„Tak upływa nam życie nasze. Synowie nasi zburzą, co my zbudujemy. Burzymy, co zbudowali ojcowie nasi” – pisał Stanisław Wyspiański.
Rodacy La la land Poland! Czas Wyzwolin się zbliża! Czy to, czego potrzebujemy, to rzeczywiście zemsta? Nowy narodowy dramat pt. "Najnowsze Wyzwolenie", w skrócie "Wyzwolenie", na podstawie arcydzieł mistrzów pióra Stanisława Wyspiańskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza aka Witkacego, opowiada o życiu mieszkańców San Escobar, a szczególnie o perypetiach mentalnych jednego z nich w wielu osobach obecnego wybrańca - Florestana Wężymorda aka Konrada.
Spektakl ten realizowany jest przez znakomity zespół aktorów Teatru Studio. To pewne, choć niejednokroć zadajesz sobie to słuszne pytanie, jaki to ma związek z moim życiem, z moją pracą lub czymkolwiek innym, choćby nieokreślonym pierwiastkiem, który łączy nas z ludźmi bliskimi (co to jest, co każe mi wypisywać te wszystkie wiadomości do ciebie, listy, słowa rzucane w wir historii, Ola?).
Dlaczego my, obywatele!, mieszkańcy tej z puzzli mapy się nienawidzimy, kiedy powinniśmy jedynie kochać nasze kobiety i naszych mężczyzn, nasze dzieci, bracia i siostry! Pozdrowić sąsiadów, przejechać przez miasto niezatrute smogiem i pyłem, i mgłą znad bagnisk i trzęsawisk marginesu myśli, jak jakaś potworna anomalia odstająca od reszty alabastrowego landszaftu San Escobar (JP2 pisał o patriotyzmie realizującym się wystarczająco w samej miłości do krajobrazu, po cóż coś więcej).
Nasze rany są głębokie, ponieważ czujemy głęboko. Ale te namiętności muszą nas kierować ku dobru wspólnemu. Godność pracy musi zostać przywrócona! Godność instytucji i kultury! Sztuki! Wyspiański, którego ingerencje w architekturę narodowych marzeń uśpionych na Wawelu miały rozmach i kolorystykę, Hans Frank czy różni inni uzurpatorzy nie mieli już tego co on gestu, nie mają, posiądą? Czy pragną? Wyspiański słowo sztuka pisał przez wielkie S! Też chciałbym, żeby San Escobar było nową Grecją, z Akropolem, documenta, Exarchią zamiast Żoliborza i drzewkami oliwnymi. To raczej urozmaicanie krajobrazu nas łączy, a dzieli niepotrzebna frustracja i brak edukacji, a zatem brak radości, jaką daje wolność, wszelka wolność.
Wyzwolin pragniesz? Po co ci ten mesjanistyczny sadyzm? Na żer? Na żer? Na żer? Myślisz, że dzisiejszego wieczoru harpia czy sęp nie rozszarpie ci wątroby? Ból przemijania jest do złagodzenia, życie może być do wytrzymania, jeżeli odpowiedzialnie realizujesz swoje marzenia, sport, muzyka, turystyka. Ludzie zadowoleni z dobrze wykonanej roboty, to jest widok! Zjednoczeni w rytuale, który natychmiast przynosi ulgę i wolę, by budować i burzyć, burzyć i budować. Znajdź dla siebie sens! No może jak masz alergię na kota, to jest rzeczywiście problem, współczuję, ale może choć jakiś inny zwierz lub rośliny, ej, rośliny są extra! Nie jedz mięsa, wiadomo. Wiem, wiem, jest dużo problemów, ale tym tu poruszanym jest Śmierć i Zmierzch, seks i śmierć, Śmierć, śmierć. A daj spokój, haruję 24h, jestem wypruty, szef w pracy nigdy nie zapytał mnie o zdanie.
Przychodzę was wyzwolić? Nie! Ogłosić! Jesteście wolni. Nie wracajmy tam. Patrz przed siebie i nie pisz wiadomości, jak prowadzisz, Ola, proszę.
Spektakl jest koprodukcją Festiwalu Nowe Epifanie / Gorzkie Żale 2017.
więcej
Szczegóły
Wszystko o mojej matce
"Wszystko o mojej matce" tytułem nawiązuje do filmu Almodovara, nie jest jednak jego teatralną adaptacją. To osobisty projekt Michała Borczucha i Krzysztofa Zarzeckiego inspirowany postaciami ich matek, które w roku 1986 i 1998 zmarły na raka. To przedstawienie dorosłych synów, półsierot, którzy mają do dyspozycji jedynie strzępy pamięci dziecka i nastolatka. Z pomocą zaproszonych do projektu aktorek i realizatorów chcą opowiedzieć o niemożliwej (bo zdeformowanej przez pamięć) historii odchodzenia matki lub nawet fascynacji jej chorobą, odbiorem choroby w kontekście przemian społeczno-politycznych w Polsce pod koniec lat 80. i 90.
więcej
Szczegóły
Apokalipsa
Między wściekłością i dumą Fallaci i uwiedzionym postacią innego Pasolinim rozciąga się przestrzeń przedstawienia.
Europę po dwóch wojnach światowych przenikają wciąż włókna i strzępy ideologii. Pier Paolo Pasolini udziela ostatniego wywiadu i w kilka godzin później ginie. Jego zmasakrowane ciało z plaży w Osti staje się ponurym prognostykiem dla Europy. Następnego dnia Oriana Fallaci pisze do niego list, ujawniając sekrety ich ambiwalentnej przyjaźni. U bram Włoch stoi obcy, by dołączyć do proletariackich mas...
Michał Borczuch powołuje do życia bohaterów tamtych wydarzeń, i ówczesne konflikty, które dzisiaj nabierają śmiertelnej wyrazistości. Osobiste przekleństwa Pasoliniego i Fallaci stają się pożywką dla upiornych współczesnych postaci.
Dobra córka i wyrodny syn starej dobrej Europy. Inspiracje przedstawienia Michała Borczucha tkwią w dwóch radykalnie wyrazistych a jednocześnie przeciwstawnych dyskursach traktujących o cywilizacji Zachodu i jej fantazmatycznym Innym – uosobionym w postaci wyznawcy Islamu, terrorysty, nielegalnego imigranta. Literacką inspirację dla scenariusza stanowią dwie postaci: ikona dwudziestowiecznego dziennikarstwa politycznego, Oriana Fallaci oraz reżyser, dramatopisarz i poeta, Pier Paolo Pasolini.
więcej
Szczegóły
Good Night Cowboy
„Good Night Cowboy” Julii Holewińskiej i Kuby Kowalskiego to współczesna opowieść o młodym mężczyźnie, który rusza w wielki świat i w poszukiwaniu własnej tożsamości, oddaje mu swoje ciało.
Historia prostytuującego się chłopaka staje się zwierciadłem całego społeczeństwa, panoramą obyczajów, ekonomicznych zależności
i emocjonalnych lęków. Bohater, wędrując po hotelowych pokojach, mieszkaniach klientów, kowbojskich preriach i najbardziej skrywanych meandrach duszy, musi odpowiedzieć na pytania: kim jest, gdzie się znajduje i dlaczego właśnie tam. Czy świat „wyzwolony” gwarantuje wolność?
Spektakl inspirowany następującymi filmami, książkami i płytami:
Gus Van Sant „Moje własne Idaho” i „I kowbojki mogą marzyć”, John Rechy „City of Night”, John Schlesinger „Nocny kowboj”, James Leo Herlihy „Nocny kowboj”, Duncan Tucker „Transamerica”, Gregg Araki „Mysterious Skin”, John Huston „Skłóceni z życiem”, Rosa von Praunheim „Chłopcy z Dworca ZOO”, Patti Smith „Horses”, Lou Reed „Transformer”.
więcej
Szczegóły
