Pompa funebris

Pompa Funebris to spektakl zainspirowany sarmacko populistycznymi rytuałami śmierci z przełomu XVII i XVIII wieku. Twórcy konfrontują widza z pasywnym światem pozbawionym przeszłości, gdzie osobiste mitologie są przetwarzane w mikro ceremonie i pseudo manifestacje. To swoiste danse macabre, zamknięte w ciągle wirującym kręgu brudu, oczyszczenia, winy i wybaczenia.

Recenzje:

Luiza Nowak

„Wyobcowanie, samotność, zatracenie się w tańcu, próba zapomnienia, szaleństwo, śmierć, przemijanie, codzienność, bierność, smutek. W spektaklu Pompa funebris znajdziemy wiele trudnych stanów i emocji. Odniesień jest w nim mnóstwo. Podczas przedstawienia jesteśmy świadkami zarówno walki z samotnością, jak i próby zapomnienia, pogrążania się w nihilizmie. Tym samym widz otrzymuje od twórców emocjonalną łamigłówkę, którą każdy może odczytać na swój własny sposób. Wszystko zaś łączy się w konwencji tytułowych pompa funebris, czyli sarmackich obrzędów pogrzebowych”.

całość: http://centrumsztukitanca.eu/recenzja-spektaklu-pompa-funebris-luiza-nowak/

Maciej Tomaszewski

„Pompa funebris w reżyserii duetu Pol/Żakowski jest pewnym przełomem w karierze warszawskich twórców. Nie jest to kolejny spektakl teatru ruchu – jak dotychczasowe produkcje duetu – ani próba zmierzenia się z teatrem słowa. To przedstawienie igrające z przyzwyczajeniami widza i nie dające się łatwo zaszufladkować. Niejednoznaczność formy jest jednocześnie wyzwaniem, któremu trzeba stawić czoła i od którego niestety można się również odbić. Nie każdy bowiem odnajdzie się w tym oceanie niedopowiedzeń, ale będą z pewnością tacy, którzy potraktują go jako interpretacyjną ucztę.Inspiracją dla twórców była tytułowa pompa funebris. Zamiast skupić się jednak tylko na uteatralizowanej realizacji aktu pogrzebowego, artyści przeprowadzają nas przez historię czterech postaci, których „biografie” stają się z jednej strony tłem dla odbywającego się pod koniec rytuału, a z drugiej – dają się czytać w znacznie szerszym kontekście”.

całość: http://www.taniecpolska.pl/krytyka/595#_edn1

Dominik Gac

„Pompa funebris Stowarzyszenia Sztuka Nowa w reż. Kasi Pol i Dawida Żakowskiego to wymagający, chwilami olśniewający spektakl teatru tańca. I choć nie pada w nim ani jedno słowo, to twórcy zdołali nasycić go mnogością znaczeń. Inspirowany sarmackimi zwyczajami pogrzebowymi, przerodził się w katalog współczesnych samopożegnań. To także namysł nad formami wiary adekwatnymi dla zsekularyzowanej rzeczywistości. A przy okazji również dowód na rosnącą siłę tańca w przestrzeni teatru offowego, co podkreślają także wyniki drugiego konkursu „The Best OFF”, w którym przedstawienie zdobyło nagrodę”.Źródło: http://www.teatr-pismo.pl/przeglad/2447/najlepszy,_najlepsza,_najlepsi_w_sezonie_2018/2019/

Na scenie występuje Magdalena Dębicka, Vera Popova, Borys Jaźnicki, Dawid Żakowski.

Czas trwania: 60 minut
Źródło zdjęcia: Pat Mic