Tworzyli w różnych epokach, siłą rzeczy ich spojrzenie na muzykę i dobór środków wyrazu były odmienne. Łączy ich talent, nieprzeciętna wrażliwość i stylistyczna wirtuozeria. Moniuszko i Lutosławski, bo to o nich mowa, będą bohaterami kolejnego koncertu w ramach cyklu Opera w Auli UAM. Zapraszamy na wieczór z muzyką polską! Stanisław Moniuszko Litanie ostrobramskie na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę Wilno przygarnęło Moniuszkę, początkującego kompozytora, absolwenta studiów muzycznych w Berlinie, na długie 18 lat. Młody Stanisław wraz z żoną zamieszkali w domu rodziców i z trudem wiązali koniec z końcem. Kompozytor imał się różnych zajęć, utyskując z humorem nad niedostatecznymi umiejętności muzyków, z którymi przyszło mu współpracować. Wśród wielości zajęć, które wykonywał, znalazła się i praca organisty u świętych Janów – jak nazywają wilnianie kościół pw. św. Jana Ewangelisty i Jan Chrzciciela. Mimo organistowskiego fachu, Moniuszko rzadko komponował dzieła religijne. Litanie ostrobramskie uważane są za jeden z najlepszych w jego dorobku utworów tego typu. Sam kompozytor za najbardziej udaną uznawał III Litanię, którą w czasie pobytu w Paryżu zadedykował koledze po fachu – Gioacchinowi Rossiniemu. Rossini pisał w podziękowaniu: Panie i kolego kochany, (…) mogę ci tu wyrazić szczere moje powinszowanie z powodu dzieła, które godnością stylu i religijną prostotą winno zyskać świetne powodzenie. Witold Lutosławski Mała suita (1950)na kameralną obsadę, powstała na zamówienie Polskiego Radia. Lutosławski, za namową Grzegorza Fitelberga, opracował ten utwór na orkiestrę symfoniczną. W Małej suicie znajdziemy bogactwo folkloru Rzeszowszczyzny – podczas koncertu usłyszmy Piosenkę (trzecią część Suity), kantylenową melodię lasowiacką. Interludium na orkiestrę (1989) kompozytor zadedykował Paulowi Sacherowi, dyrygentowi i mecenasowi sztuki. Utwór pomyślany został jako centralna część quasi-tryptyku, otwarcie którego miała stanowić Partita na skrzypce i orkiestrę, a zamknięcie – Łańcuch II. Kompozytor zaakceptował możliwość wykonania tych utworów jako trzech odrębnych kompozycji oraz jako cykl z własną dramaturgią. W obu odsłonach Interludium zachwyca.Lacrimosa na sopran, chór i orkiestrę powstała w 1937 roku jako część Requiem, które miało być pracą dyplomową Witolda Lutosławskiego. Kompozytor szybko porzucił ten pomysł i z dwóch pozostałych fragmentów (Requiem Aeternam i Lacrimosa), czas wojny przetrwała tylko Lacrimosa. Brzmieniowo utwór wywołuje skojarzenia z późniejszą twórczością Szymanowskiego (Stabat Mater), można również dostrzec wpływy francuskie (Requiem Faurégo). PROGRAM: Stanisław Moniuszko I Litania F-dur Witold Lutosławski Mała suita na orkiestrę symfoniczną, cz. 3 Pieśń Stanisław Moniuszko II Litania F-dur Witold Lutosławski Interludium na orkiestrę Stanisław Moniuszko III Litania e-moll Witold Lutosławski Lacrimosa na sopran, chór i orkiestrę Stanisław Moniuszko IV Litania C-dur Dyrekcja Teatru zastrzega możliwość zmian w repertuarze, obsadach, terminach i formie wydarzenia.