Lata dwudzieste w historii Europy – dzisiaj, sto lat temu, dwieście – to zawsze był trudny czas. Co człowiek miał sto lat temu do dyspozycji? Modlitwę, alkohol, przemoc. Dwieście lat temu można sobie było pogadać do strumienia. A dziś? Dziś jesteśmy zeroemisyjni, samowystarczalni i zrównoważeni. Kim my w ogóle jesteśmy? Co moglibyśmy zaoferować? Coś podnosimy, coś przenosimy. Coś poprawiamy. Fakt, że ruch jest najważniejszy: byle nie leżeć w łóżku, nie zaciągać rolet. Strumień nie stoi w miejscu. Koło młyńskie nigdy się nie zatrzymuje; porusza się nawet kamień. Czy to jest moja droga? Trawa jest mokra i bujna. Fakt, że wzbiera we mnie ochota, by tarzać się w tej zielonej toni, żywić się wyłącznie zapachem. Fakt, że wszystko mnie pociąga i przejmuje drżeniem. Fakt, że postępuję z moim sercem jak z chorym dzieckiem i na wszystko mu pozwalam. Radość. Wstręt. Strach. Zaskoczenie. Złość. Kocha, czy nie kocha? Kocham, czy nie kocham? Kto? Kogo? Co? Czy z wzajemnością? „Kocha, nie kocha” to czarna komedia o młodości, emocjach, uzależnieniach, kryzysie tożsamości, kryzysie relacji i kryzysie klimatycznym. To także opowieść o muzyce i jej interpretatorach; o dźwięku i ludzkim głosie – dzikim zwierzęciu, które trzeba okiełznać. Spektakl zainspirowany cyklem pieśni Franciszka Schuberta do tekstów Wilhelma Müllera „Piękna Młynarka” przenosi widza w sielski krajobraz rzecznego młyna. Młody czeladnik trafia tu, podążając za strumieniem, by poznać Piękną Młynarzównę. Dwieście lat temu młyn jawił się jako idealna sceneria, by umieścić w niej akcję śpiewogry o miłości i namiętności. A dziś? Czy wartki nurt wody jest niewyczerpanym źródłem energii, czy raczej przekleństwem niepowstrzymanego żywiołu, który niszczy wszystko? Młynarczyk nie ten sam, co kiedyś, Młynarzówna inna. A może to tylko nam się śni?