Tytuł „Kar nawał” narodził się z prostej gry słownej. To, co było zabawą, nagle zyskuje znamiona plagi. Życie w świecie pełnym szybkich zwrotów akcji sprawia, że śnimy o spodziewanych katastrofach, żeby się na nie przygotować. Staramy się nadążyć za korowodem coraz to nowych traum: śmierci na COVID, odbierania kobietom praw, stref wolnych od LGBT+, ludzi zamarzających w lasach na granicy, a od niedawna: ginących w wojnie w Ukrainie. Nieustannie oswajamy rzeczywistość, w której – mimo wewnętrznego sprzeciwu – musimy nauczyć się żyć. Wspólnie wychodzimy na ulice. Pamiętamy pokojowe protesty, wypełnione muzyką i nadzieją. Pamiętamy te, na których krzyczeliśmy „wypie*dalać!”. Potrzeba bycia w tłumie, bycia razem w publicznej przestrzeni, towarzyszy nam od wieków. W średniowieczu karnawał był czasem wielkiej zabawy przed zbliżającym się postem. Dzisiaj granice sacrum i profanum uległy zamazaniu. Wielką zabawę od wielkiej rozróby dzieli jedno hasło nieopatrznie rzucone w tłum. „Kar nawał” to danse macabre do transowej muzyki elektronicznej. Przez soczewkę czterech postaci i ich czterech perspektyw przygląda się sytuacjom utraty życia. Postaci wyjęte z karnawałowych korowodów czy obrazów Bruegela śpiewają covery największych przebojów i próbują bawić się w tym „świecie na opak”. „Kar nawał” to mierzenie się ze lękami dotyczącymi życia, śmierci i przemocy w świecie, który zagwarantować może jedynie wieczną niepewność. W świecie, który odkąd istnieje niesprawiedliwie kogoś więzi który deportuje który skazuje na śmierć który odbiera obywatelom poczucie sprawczości który zakazuje zgromadzeń który nie pozwala się bawić bawmy się! Formuła duetu twórczego wyniknęła z potrzeby nazwania naszej współpracy, która wymyka się klasycznej kategoryzacji ról i podziałowi obowiązków towarzyszących procesowi powstawania spektaklu na poziomie konceptu, pracy z aktorem, tworzenia tekstu, decyzji estetycznych, zarządzania i organizacji. W polskich instytucjach teatralnych, w których spektakle są tworzone przez reżyserów_ki, duety twórcze mają szanse zaprezentowania nowej formy działania: kolektywnej pracy na wszystkich płaszczyznach, braku hierarchiczności, wymiany myśli skutkującej dziełem powstającym w nieustannym dialogu. Taka formuła prowokuje też do zwrócenia uwagi na to, jak wielopłaszczyznowy jest teatr, w którym praca z aktorem, tekst, muzyka, kostium, projekcje i scenografia wzajemnie pracują jako jeden organizm. – Duet twórczy – tłumaczy Makowskx – oddaje sposób funkcjonowania autorów_ek, którzy w instytucji kultury, jaką jest teatr, chcą tworzyć sztukę w sposób niehierarchiczny. W Kar nawale celowo ograniczamy do minimum zużycie plastiku i tworzyw sztucznych, z których produkowane są materiały scenograficzne i kostiumowe. W zgodzie z ideą less waste przetwarzamy elementy przeznaczone do utylizacji po spektaklach, które zeszły z afisza. Spektakl realizowany w ramach projektu „Nowy i Młodzi”. W spektaklu wykorzystywane jest światło stroboskopowe.