Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie. Debiutowała znakomitą rolą Colombiny przygotowaną według kanonów włoskiej komedii dell'arte w „Łgarzu” Goldoniego w reżyserii Giovanniego Pampiglione na scenie Starego Teatru, z którym jest związana nierozerwalnie do dziś. Pełna temperamentu, z odwagą podejmująca trudne wyzwania, zaskakująca w doborze środków wyrazu, znakomita wokalnie, oryginalność interpretacji łączy z doskonałym warsztatem, dyscypliną formalną, głębią psychologiczną. Współpracowała z Zygmuntem Hübnerem, Andrzejem Wajdą, Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim i wreszcie Krystianem Lupą. To w realizowanych przez niego spektaklach stworzyła postaci, które zapadły głęboko w pamięć widzów, takie jak: Zofia i Siwersen w „Maltem” Rilke’go, Matylda i Erna w „Lunatykach” Brocha, Ninoczka w „Braciach Karamazow” Dostojewskiego, Praskowia Fiodorowna i Bufetowa w „Mistrzu i Małgorzacie” Bułhakowa, Cień i Wariatka z szufladą w „Zaratustrze” wg Nietzschego oraz intrygująca, egzaltowana Ultra w „Factory 2” – rozsadzającej ramy teatru, zbiorowej fantazji zainspirowanej twórczością Andy’ego Warhola. Krytycy podsumowujący sezon w miesięczniku „Teatr” zwracali uwagę na talent Urszuli Kiebzak i wymieniali wykreowaną przez nią Ultrę jako jedną z istotniejszych postaci tego spektaklu: „działającą, wchodzącą w interakcje, powołującą wielowymiarowe emocjonalne napięcia”. W spektaklu „Tęsknota za Frisco”, opartym na tekstach Juliana Tuwima, pokazała swoje możliwości wokalne. Aktorka odnajduje się także w rolach komicznych – jej „impertynencko bezczelna, acz inteligentna pokojówka” Doryna (tak scharakteryzowała tę postać Anna R. Burzyńska) w „Tartuffie” to prawdziwa perełka. W „Dwunastu stacjach” Różyckiego jako wyciągnięta z lamusa Ciotka i (po)ważny Kierowca Autobusu dowiodła, że potrafi inteligentnie, bez zbędnej szarży rozbawić widzów do łez. Wielowarstwowe aktorstwo psychologiczne w wymiarze bardzo współczesnym pokazała w inscenizacjach Pawła Miśkiewicza: mówiąca głosem autorki – Ella, filozofka w „Niewinie” Dei Loher, postać, która daleko wykracza poza sceniczny obyczajowy realizm, czy Żona Mężczyzny W Obrazie w „Przedtem/potem” Schimmelpfenniga. Jako Masza w „Mewie” wg Czechowa wyraziście naszkicowała znudzoną kobietę, pogrążoną w rutynie, a mimo wszystko oczekującą na zmianę. O postaci odosobnionej w zakładzie psychiatrycznym żony architekta Zaręby, którą stworzyła w „Sprawie Gorgonowej” Jolanty Janiczak w reżyserii Wiktora Rubina Gabriela Cagiel napisała: „To kobiety w tej opowieści są fascynujące. Elżbiecie Matce Zamkniętej Janiczak daje pole do zaistnienia nie tylko przez wydrążony w ścianie otwór (Urszula Kiebzak w tej roli magnetyzuje)”.