Lidia Sadowa
475 oddanych głosów
Data urodzenia:
21-01-1985 (38 lat)
Aktorka ukończyła w 2008 r. warszawską Akademię Teatralną. Została wyróżniona dwiema nagrodami Akademii Teatralnej – jedną przyznaną dla wyróżniającego się studenta trzeciego roku, a drugą dla absolwenta posiadającego najlepsze osiągnięcia dwa lata po ukończeniu studiów.
Współpracowała z Teatrem Montownia i Teatrem Polonia w Warszawie, brała także udział w warsztatowych "Scenach z Szekspira" w reżyserii Piotra Cieplaka wystawianych podczas X Międzynarodowego Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku. Od 2011 r. jest w zespole Teatru Polskiego.
W 2008 r. za rolę Spiki hrabiny Tremendosa Lidia Sadowa otrzymała Nagrodę Aktorską oraz nagrodę dla aktora o "najbardziej organicznym ruchu scenicznym" na XXVI Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. W 2011 r. zdobyła nagrodę Feliksa Warszawskiego w kategorii początkującej aktorki, za role Violi i Sebastiana w "Wieczorze trzech króli" Shakespeare'a w reż. Dana Jemmetta.
Aktorka znana jest również ze swoich barwnych i charakterystycznych ról serialowych oraz filmowych. Usłyszeć ją można w spektaklach Teatru Polskiego Radia.
więcej
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
BERLIN BERLIN
Brawurowa komedia Patricka Haudecoera i - znanego z wystawianego u nas „Tańca Alabatrosa” i „Napisu”- Geralda Silbeyrasa
Berlin Wschodni odgradza od wolnego świata potężny i dobrze strzeżony mur graniczny. Emma i Ludwig podejmują pełną ryzyka próbę ucieczki na zachód. Emma dostaje pracę pielęgniarki matki Wenera w mieszkaniu, w którym jest tajne przejście na drugą stronę muru - wystarczy je udrożnić.
Plan wydaję się doskonały, ale jego realizacja staje się niezwykle skomplikowana: Werner okazuje się wysokim funkcjonariuszem policji politycznej Stasi, w dodatku zakochuje się w Emmie do szaleństwa, a w mieszkaniu roi się od szpiegów. Trudności gwałtownie się mnożą, akcja nabiera szalonego tempa, komedia zmienia się w farsę.
Sztuka zdobyła we Francji a 2022 r. dwie nagrody Moliera: za najlepszą komedię i rolę aktorską.
________________________________________________________________
Uprzejmie informujemy, że zgodnie z nowym ROZPORZĄDZENIEM RADY MINISTRÓW w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, zostały zniesione ograniczenia obowiązujące w instytucjach kultury, natomiast w związku z wciąż licznymi przypadkami zakażeń, zalecamy noszenie maseczek na terenie teatru.
więcej
Szczegóły
Zemsta
Hrabia Aleksander Fredro o Polaków życiu sąsiedzkim. Ile to już razy śmieliśmy się ze sporu o mur graniczny i fanfaronad Papkina? Ile wspaniałych i legendarnych kreacji aktorskich zyskaliśmy dzięki Zemście? To arcydzieło polskiej literatury to jednak nie tylko klasyka komedii – elementarz komizmu sytuacyjnego, przerysowanych postaci czy humoru słownego – ale również jeden z najbardziej krytycznych utworów o polskości, często w szyderczy i o dziwno wciąż aktualny sposób wyszydzający nasze narodowe przywary i słabostki. Utwór, którego ostrze zaczyna nam doskwierać, gdy mija już śmiech. Nasza Zemsta to próba dokonania współczesnej interpretacji tej romantycznej komedii, opowiadająca o konflikcie między Cześnikiem a Rejentem, ale jednocześnie wykpiwająca nas samych i czasy, w których żyjemy. Spektakl w absolutnie brawurowej obsadzie, w reżyserii znanego z ironii specjalisty od Gombrowicza, Waldemara Śmigasiewicza, wystawiany z okazji obchodów roku Aleksandra Fredry.
W spektaklu „Zemsta” rolą Rejenta swoje 40-lecie pracy artystycznej świętował Wiktor Zborowski.
więcej
Szczegóły
Okno na Parlament
Kolejna na scenie Och-Teatru - po naszych sukcesach z „Maydayem”, „Maydayem 2” i „Przedstawieniem świątecznym w szpitalu św. Andrzeja” - farsa arcymistrza gatunku Raya Cooneya, czwarty jego klasyk. Tym razem prawicowy parlamentarzysta wikła się w romans z sekretarką lewicy, podczas kiedy jego rząd przeżywa kryzys. Zaplątani w tę intrygę są pracownicy hotelu i zazdrośni współmałżonkowie. Piramidalne sytuacje i brawurowe zwroty akcji. Doborowa obsada i reżyseria Krystyny Jandy!
więcej
Szczegóły
Żołnierz królowej Madagaskaru
Saturnin Mazurkiewicz – stateczny mecenas z Radomia, wdowiec na wydaniu, założyciel i prezes Towarzystwa Krzewienia Dobrych Obyczajów i Walki z Zarazą Moralną oraz jego syn Kazio – początkujący dramaturg, afrykanista hobbysta ruszają w podróż do stolicy, gdzie teatrzyk Arkadia wystawia debiutancką sztukę Kazia pt. „Żołnierz królowej Madagaskaru”.
A tam… Warszawa międzywojenna, rozkoszna, szalona Warszawka, piękne panie i… teściowe, narzeczeni i mężowie, bale i skandale, kabarety, strusie pióra, kankan, koronki i wachlarze, Kamilla, Józia, Rózia, Fruzia…
Bój się Boga, Mazurkiewicz!
W nagraniu muzyki do spektaklu udział wzięła Orkiestra Sinfonia Viva.
Krzysztof Jasiński (ur. w 1943 r.) - aktor i reżyser. Absolwent wydziału aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie (1968 r.). Założyciel i wieloletni dyrektor krakowskiego Teatru STU, gdzie był współtwórcą spektakli okrzykniętych manifestem pokolenia: "Spadanie", "Sennik polski", "Exodus" oraz późniejszych: "Hamlet", "Wyzwolenie", "Biesy". W swoim dorobku reżyserskim ma m.in. opery Giuseppe Verdiego "Makbet" i "Rigoletto" w Teatrze Wielkim w Poznaniu; musical "Chicago" w Teatrze Komedia w Warszawie; widowiska telewizyjne i benefisy w krakowskim Teatrze STU.
W Teatrze Polskim wyreżyserował "Zemstę" Aleksandra Fredry (premiera w 2013 r.) oraz "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego (premiera w 2015 r.).
Spektakl realizowany jest w ramach obchodów stulecia odzyskania niepodległości.
więcej
Szczegóły
Mąż i żona
Zabawna i elegancka, ale zarazem groźna i drapieżna, słodka, ale zaprawiona goryczą erotyczna komedia pióra Aleksandra hrabiego Fredry.
Przenikliwość komediopisarza w podglądaniu ludzi będących w pogoni za rozkoszą nie ma sobie równych w literaturze. Z powodu „stępionego zmysłu moralnego” męża, żony, kochanka i pokojówki, którzy zdradzają się nawzajem we wszelkich możliwych konfiguracjach, wędrujemy wraz z nimi przez mistrzowsko i z ogromnym humorem oddane piekło, czyściec i raj spraw damsko-męskich. Nikt stąd nie wyjdzie wygrany, choć każdy będzie miał poczucie zwycięstwa w przynajmniej jednej bitwie. A może nie traktować tych zmagań w kategoriach walki na śmierć i życie? Może bez skrupułów żyć pełnią życia? Tylko – jakim kosztem?
więcej
Szczegóły
Czytamy w Polskim - Kuroniowie: miłość i bunt
„Kuroniowie: miłość i bunt” to scenariusz Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej, oparty na listach Gai i Jacka Kuroniów.
Opowiada o ostatnich tygodniach życia Gai Kuroń, z retrospekcjami ukazującymi biografię czołowego polskiego dysydenta i jego żony na tle dramatycznej historii PRL. Gaja Kuroń została internowana 15 grudnia 1981 r., dwa dni po tym jak zatrzymany został Jacek i ich, syn Maciej. Na wiosnę 1982 r. Gaja została zwolniona z internowania ze względu na stan zdrowia. Wtedy ostatni raz odwiedziła męża i syna w Białołęce. 6 czerwca pojechała na badania do szpitala w Łodzi, gdzie ordynatorem był Marek Edelman. Badania wykazały, że zostało jej kilka tygodni życia. Wiedział o tym tylko doktor Edelman, ale ukrył to przed Gają. W grypsie do Jacka napisał, że nie ma powodów do obaw. Kilka następnych miesięcy Gaja spędziła w szpitalu lub w domu Edelmana, który podtrzymywał w niej nadzieję na przeżycie. Tę samą nadzieję Gaja przekazywała w listach Jackowi, który przez cały okres choroby żony siedział w więzieniu. Dzień przed śmiercią Gai Edelman załatwił Jackowi przepustkę. Po pogrzebie Kuroń wrócił do więzienia. I zaczął pisać listy do młodszej siostry Gai – Ewy. Listy miłosne. Więzienie, okazało się nie do zniesienia bez istnienia osoby, która czekałaby na niego jak Gaja.
Kuroń uważał, że „najważniejsza jest (…) miłość. Miłość dwojga ludzi – kobiety i mężczyzny, na niej opierają się wszystkie inne i bez niej nie byłoby żadnej inne pozytywnej więzi.”
więcej
Szczegóły
Szkoda, że jest nierządnicą
Pięknej Annabelli nie brakuje adoratorów. Jeden z nich wzbudza jednak szczególne oburzenie otoczenia – jej własny brat – Giovanni. Młodzieniec wyznając siostrze miłość błaga ją, by go zabiła jeśli nie może odwzajemnić uczucia...
„Szkoda, że jest nierządnicą” Johna Forda, w niezwykle wysmakowanej plastycznie inscenizacji Dana Jemmetta, jest nie tylko opowieścią o zakazanej kazirodczej miłości, ale przede wszystkim, dziejącą się współcześnie, opowieścią o nieprzewidywalności uczuć i niemożności ich okiełznania – zarówno w sferze duchowej jak i cielesnej, o żądzy posiadania władzy nad drugim człowiekiem, o hipokryzji i mechanizmach społecznego nacisku.
Nigdy się dziwniej nie spotkały dotąd kazirodztwo i zbrodnia.
Dan Jemmett (ur. 1967) – brytyjski reżyser. Na najważniejszych europejskich scenach takich jak: Théâtre National de Chaillot czy Comédie-Française realizował Szekspira, Moliera, Jarry’ego. Na scenie Teatru Polskiego zrealizował również adaptację "Burzy" i "Wieczoru Trzech Króli" Williama Szekspira.
Przedstawienie dla widzów dorosłych.
Uprzejmie informujemy, że w spektaklu wykorzystujemy światła stroboskopowe oraz głośną muzykę.
więcej
Szczegóły
Tartuffe albo Szalbierz
Krewka satyra i bezczelność języka; aktorski kunszt i wysmakowana scenografia. Świeże spojrzenie na arcydzieło w nowym przekładzie Jerzego Radziwiłowicza.
Gorzka komedia Molière’a tak poruszyła współczesnych, zwłaszcza dewotów, że Ludwik XIV na pięć lat zabronił jej grania. Jacques Lassalle przywołuje obraz XVII-wiecznej Francji. Przytłumione światło pada na szacowne wnętrza i wykwintne stroje z epoki. Ale najważniejsi są aktorzy – prowokują na widowni śmiech, który obnaża hipokryzję, odsłania manipulacje i okrucieństwo. Okazuje się, że historia wytrawnego łgarza i demonicznego obłudnika jest wciąż aktualna.
więcej
Szczegóły
"Wesele" ze zwiedzaniem Teatru Polskiego
"Wesele" Stanisława Wyspiańskiego jest jednym z najważniejszych dwudziestowiecznych polskich utworów dramatycznych. Dowodem tego jest fakt, że od 1901 roku inscenizowano je już blisko 200 razy – w teatrach dramatycznych, Teatrze Telewizji, Teatrze Polskiego Radia.
Każda kolejna inscenizacja "Wesela" wywołuje dyskusje o tym kiedy, jak i czy w ogóle wystawiać dramat Wyspiańskiego. Nie mamy wątpliwości, że wystawiać należy i warto. Nie dla honoru domu, ale z potrzeby ożywiania najznakomitszych tekstów polskiej kultury, nie tylko dla podtrzymania tradycji, ale dla nadawania znakomitemu dziełu Wyspiańskiego nowych znaczeń, bo między realnością a poezją tego dramatu toczy się nieustająca dyskusja o nas samych.
W Teatrze Polskim w Warszawie wystawiono "Wesele" czterokrotnie – sięgali po nie znakomici reżyserzy: Aleksander Zelwerowicz w latach dwudziestych, Jerzy Rakowiecki w 1961 roku i dwukrotnie Kazimierz Dejmek w roku 1984 i 1991. Premiera spektaklu w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego odbędzie się w 102 rocznicę otwarcia Teatru Polskiego w Warszawie.
Fałszuje się dziś Wyspiańskiego – tak, jak fałszowało się i fałszuje romantyków, udusić się usiłuje go kadzidłami, sprawia się nad jego grobem tryumf masek. Kto rozumie Wyspiańskiego – ten wie, że cała jego twórczość jest bolesnym dopracowywaniem się narodowej duszy.
– Stanisław Brzozowski –
więcej
Szczegóły
Burza
„Burza”, zaliczana do gorzkich komedii, uznawana jest za szekspirowskie pożegnanie z teatrem. Napisana w 1611 roku pozostaje do dziś jedną z najbardziej lubianych sztuk dramatopisarza.
Za czasów Szekspira była echem powszechnej wiary w moc czarów, wyrazem fascynacji światem nadprzyrodzonym, ale też światem realnym, którego granice poszerzały kolejne odkrycia geograficzne. W czasach postimperialnych wykorzystywano ją do obnażenia i potępienia okrucieństw kolonializmu. Dziś staje się przyczynkiem do rozważań o naturze władzy, sile wyobraźni, istocie szczęścia, miłości, zdrady i przebaczenia, ale też o relacjach łączących twórcę, dzieło i jego odbiorców.
Celem dramatu jest przemówić do dusz ludzkich głębi i zarazem odkryć ich lęk gołębi, przed żywiołem, rewolucją, walką, siłą natury i sztuki – burzą.
Obok miłosnej paplaniny Mirandy i Ferdynanda, dowcipnego spierania się Trynkula i Stefano, filozoficznych wynurzeń Prospera, sztuka kryje w sobie cień niepokoju, przywodząc niejasne przeczucie istnienia niepokojących, mrocznych sił rządzących ludzkimi uczuciami.
Alonso – król Neapolu, jego brat Sebastian i syn Ferdynand wraz z dworem, powracają statkiem z Tunisu, gdzie uczestniczyli w zaślubinach córki Alonsa z tamtejszym władcą. Na pokładzie statku jest również Antonio, zasiadający na tronie Mediolanu po tym, jak 12 lat temu wygnał z kraju prawowitego króla - swego brata Prospera. Nikt nie wie, że Prospero i jego córka Miranda, wysłani na pewną śmierć, dobili do brzegów niewielkiej wyspy, gdzie Prospero sprawuje władzę nad duchem Arielem i kalekim, półdzikim Kalibanem. Dowiedziawszy się o przepływającym w pobliżu wyspy statku Alonsa, Prospero obmyśla zemstę - rozkazuje Arielowi by wywołał burzę…
więcej
Szczegóły
Zwiastowanie
Jeden z najważniejszych francuskich tekstów dramatycznych XX wieku w opracowaniu wybitnego estońskiego reżysera Lembita Petersona.
Anne Vercors, głowa rodziny, zarządca dobrze prosperującego gospodarstwa Combernon, ku zaskoczeniu wszystkich opuszcza dom, by wyruszyć w samotną pielgrzymkę do Jerozolimy. Wiedząc, że może nigdy nie wrócić, oddaje swą starszą córkę Wiolenę, wraz z dorobkiem całego życia, przybranemu synowi Jakubowi Hury. Czy losy rodziny Anne ułożą się tak, jak sobie tego życzył? Czy też Bóg powołał ich do innego życia?
"Zwiastowanie”, którego akcja toczy się w średniowiecznej Francji, to poetycka opowieść o naturze wiary, o zaufaniu do Boga i ludzi, a także - o powołaniu, które może odmienić życie, jeśli potrafimy je dostrzec i zaakceptować. Chęć realizacji woli Boga wiąże się w przypadku bohaterów dramatu z rezygnacją z własnych marzeń, planów i tego, co najbardziej kochają.
więcej
Szczegóły
Zemsta
"Zemsta" to spektakl zbudowany na wyrazistych osobowościach aktorskich. Joanna Trzepiecińska, Jarosław Gajewski, Daniel Olbrychski i Andrzej Seweryn budują wielobarwne, złożone sylwetki protagonistów, łącząc tradycję teatru fredrowskiego z dystansem do konwencji w jakiej zwykło się grywać Fredrę.
Najsłynniejsza i najbardziej żywotna komedia Aleksandra Fredry. Napisana w latach 30-tych XIX wieku, doczekała się do dziś niezliczonych adaptacji scenicznych, telewizyjnych i filmowych. Inspirowana była dokumentem znalezionym przez Fredrę na zamku Kamieniec w Odrzykoniu, w którym opisana została historia poprzednich właścicieli, dwóch skłóconych ze sobą rodów: Firlejów i Skotnickich, a kres wieloletnim zatargom dał w 1630 roku ślub Mikołaja Firleja i Zofii Skotnickiej.
"Zemsta" w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego to druga w roku jubileuszu 100-lecia Teatru Polskiego propozycja zderzenia romantycznego repertuaru z wrażliwością współczesnego odbiorcy – pierwsza to "Irydion" w reż. Andrzeja Seweryna.
Najsłynniejsza komedia Fredry jest głęboko osadzona w tradycji sceny przy ul. Karasia i tworzy kierunek myślenia o linii repertuarowej sceny Teatru Polskiego od blisko stu lat. Najnowsza inscenizacja pozwoli na nowo postawić pytania, niezmienne od stuleci: czy polskość to wieczny spór? Czy polskość to piekło sąsiedzkości?
więcej
Szczegóły
Wieczór Trzech Króli
"Wieczór Trzech Króli", komedia omyłek Williama Szekspira jest jednym z jego najpopularniejszych utworów, którego komizm jest uniwersalny i zasadzony tak na niuansach słownych żartów, jak i na obserwacjach różnic płci, a także samego społeczeństwa, rozwarstwionego i proszącego się o satyrę.
"Wieczór Trzech Króli" zainscenizowany został na gruzach Teatru Polskiego. Dan Jemmett ignoruje tradycję obciążania tekstów Stratfordczyka gęstą smugą współczesnych narracji. Zamiast tego szuka Szekspira wyzwolonego, w którym aktorzy przywdziewając kostium zyskują swobodę, jaką naturalnie mieliby, zrzucając go po zejściu ze sceny.
Spektakl Jemmetta to okazja, aby usłyszeć, jak brzmi Szekspir realizowany przez Brytyjczyka. Szekspir, w którym szuka się żywiołu komicznego, w brawurowych wykonaniach, pełnych zaufania do słowa pisanego. "Wieczór..." to również wyzwanie rzucone młodej części zespołu aktorskiego Teatru Polskiego. Zespół pod wodzą Jemmetta nadaje spektaklowi tempo i brawurę wykonania, wymieniając zarazem energię z widownią.
więcej
Szczegóły
Cygan w Polskim. Życie jest piosenką
"Życie jest piosenką", piosenka jest życiem – ma swoją historię, koleje losu i prywatną przeszłość. Bywa też, że uskrzydlona zaczyna wieść samodzielny żywot i zapada w pamięć pokoleń. Jacek Cygan, znakomity artysta słowa, ma w swoim twórczym dorobku wiele takich utworów.
Dziękuję Mu zatem, że zechciał przyjąć zaproszenie do Teatru Polskiego, gdzie będziemy mogli razem wyśpiewać solidny kawałek historii polskiej piosenki – mądrej, skrzącej się dowcipem, zachwycającej lekkością frazy i niepospolitością skojarzeń. Piosenki, w której odbija się 40 lat przemian jakie dokonały się w Polsce i w nas samych."
- Andrzej Seweryn -
Piosenka lubi być śpiewana. Zaprosiłem do świata moich piosenek aktorów Teatru Polskiego. Kiedy śpiewają znane piosenki, dają im swoje twarze, kiedy śpiewają nowe, dają im swoje dusze. Ten wieczór przyniesie niezwykłe wykonania i zaskakujące interpretacje. Zapowiadam, że do wspólnego śpiewania będę chciał wciągnąć widzów – słyszeliście kiedyś Państwo swoje głosy pod niebem Teatru Polskiego? Aby Was ośmielić, Drodzy Widzowie, sam zaśpiewam. Zapraszam zatem na piosenkowy wieczór, który, mam nadzieję, jednych ściśnie za gardło, innych rozbawi, a wszystkich rozśpiewa.
- Jacek Cygan -
________________________________________________________________________________________________________________________________
Drodzy Widzowie!
Od 1 grudnia prosimy tych z Państwa, którzy zaszczepili się przeciwko COVID-19, o przynoszenie ze sobą na spektakle zaświadczenia/certyfikatu o szczepieniu.
Zgodnie z nowym rozporządzeniem Rady Ministrów Poz. 2177 z dnia 29 listopada 2021 r., w instytucjach kultury aktualny limit miejsc na widowni wynosi 50%, przy czym do limitu nie są wliczane osoby zaszczepione. Jesteśmy zatem zobligowani do prowadzenia sprzedaży biletów i obsługi widowni zgodnie z obowiązującymi restrykcjami. Okazywanie zaświadczeń/certyfikatów o szczepieniu w wersji papierowej lub elektronicznej jest niezbędne do weryfikacji limitu miejsc na widowni.
Będziemy niezmiernie wdzięczni za dobrowolne okazywanie certyfikatów szczepienia przez osoby zaszczepione lub wypełnienie stosownego oświadczenia o przyjęciu szczepienia.
Udostępnienie informacji o zaszczepieniu jest dobrowolne, jednakże odmowa okazania certyfikatu może uniemożliwić udział w spektaklu (w przypadku osiągnięcia limitu miejsc dla osób niezaszczepionych lub odmawiających udzielenia informacji o zaszczepieniu).
Ogromnie dziękujemy za wyrozumiałość!
Oświadczenie o stanie zdrowia:
KLIKNIJ TUTAJ
więcej
Szczegóły
Listy na wyczerpanym papierze
Burzliwy związek dwóch legend polskiej piosenki poetyckiej, wyrażony w czułej i pełnej wdzięku formie epistolarnej i poetyckiej. Na Scenie Kameralnej występują: Lidia Sadowa, Agnieszka Wilczyńska, Rafał Królikowski oraz Paweł Ciołkosz. Spektakl jest muzyczną opowieścią, stworzoną przez młodą reżyserkę i wokalistkę Lenę Frankiewicz.
Korespondencja Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory ukazała się w 2010 r. W opublikowanych listach, pochodzących z lat 1964-1966, trwał płomienny i otoczony tajemnicą romans dwójki artystów. Tom korespondencji rzuca światło na legendarny związek, malując jednocześnie obraz poetyckiej bohemy lat sześćdziesiątych.
Ilustracją dla zmieniającej się temperatury uczuć bohaterów oraz realiów życia w PRL’u są znakomite, powstałe w tamtym czasie piosenki. W nowych aranżacjach usłyszymy między innymi "Nie zakocham się tej wiosny", "Na całej połaci śnieg", "Na całych jeziorach ty", "O, Jeremi", "S.O.S", "Pa, tato, pa", "Moja dziewuszka nie ma serduszka", "W kawiarence Sułtan".
"Listy na wyczerpanym papierze" przywracają scenie zapomnianą nieco formę epistolarną, która wielkim osobowościom pozwalała nierozerwalnie złączyć kunszt języka poetyckiego z osobistym wyznaniem. Przedstawienie muzyczne Leny Frankiewicz charakteryzuje szacunek do słowa, rzetelny warsztat aktorski oraz wokalny. Dzięki nim, poezja ożywa na scenie w najlepszym stylu, znanym naszym widzom ze spektakli "Wszędzie jest wyspa Tu" oraz "Natalia Sikora śpiewa Norwida".
więcej
Szczegóły
Król Lear
Jedna z najwybitniejszych tragedii Williama Szekspira na scenie Teatru Polskiego. Reżyseruje legenda europejskiej reżyserii teatralnej - Jacques Lassalle. W roli głównej Andrzej Seweryn.
Datowane na lata 1603-1606 dzieło Williama Szekspira uchodzi za jeden z najwybitniejszych tekstów dramatycznych w historii. "Król Lear" oparty jest na mitycznej postaci Llyra - króla Bretanii, którego los utrwalono w kulturze w postaci licznych celtyckich podań. "Król Lear" doczekał się niezliczonej liczby realizacji i adaptacji teatralnych. Jedna z najbardziej znanych inscenizacji tego tekstu w minionym wieku była dziełem Petera Brooka, słynna z zapisu filmowego, przygotowanego przez reżysera. "Król Lear" był też podstawą literacką jednego z najwybitniejszych filmów w historii kina – filmu "Ran" w reżyserii Akiry Kurosawy.
Dramat Szekspira to bolesna analiza kruchej istoty ludzkiej godności, zagubionej w świecie bez Boga, gdzie granice między wywyższeniem a upadkiem, rozsądkiem a szaleństwem, porządkiem a chaosem ustalają tylko niedoskonali ludzie. Lear – dotąd potężny władca – zrzekając się korony rezygnuje z poczucia bezpieczeństwa jakie dawał mu urząd. Nagle zmuszony jest mierzyć się ze sobą i światem jako zwykły człowiek.
W polskim teatrze tekst Szekspira przeżywa renesans zainteresowania wśród reżyserów. W ostatnich latach, na motywach "Króla Leara" swoje spektakle przygotowywali m.in. Piotr Cieplak, Grzegorz Bral i Krzysztof Warlikowski. Teatr Polski w Warszawie rozpoczął powojenną recepcję "Króla Leara" – w 1962 roku na deskach naszej sceny odbyła się pierwsza inscenizacja tej tragedii po zakończeniu drugiej wojny światowej. W spektaklu reżyserowanym przez Zygmunta Hübnera rolę tytułową zagrał Jan Kreczmar.
więcej
Szczegóły
Wesele
"Wesele" Stanisława Wyspiańskiego jest jednym z najważniejszych dwudziestowiecznych polskich utworów dramatycznych. Dowodem tego jest fakt, że od 1901 roku inscenizowano je już blisko 200 razy – w teatrach dramatycznych, Teatrze Telewizji, Teatrze Polskiego Radia.
Każda kolejna inscenizacja "Wesela" wywołuje dyskusje o tym kiedy, jak i czy w ogóle wystawiać dramat Wyspiańskiego. Nie mamy wątpliwości, że wystawiać należy i warto. Nie dla honoru domu, ale z potrzeby ożywiania najznakomitszych tekstów polskiej kultury, nie tylko dla podtrzymania tradycji, ale dla nadawania znakomitemu dziełu Wyspiańskiego nowych znaczeń, bo między realnością a poezją tego dramatu toczy się nieustająca dyskusja o nas samych.
W Teatrze Polskim w Warszawie wystawiono "Wesele" czterokrotnie – sięgali po nie znakomici reżyserzy: Aleksander Zelwerowicz w latach dwudziestych, Jerzy Rakowiecki w 1961 roku i dwukrotnie Kazimierz Dejmek w roku 1984 i 1991. Premiera spektaklu w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego odbędzie się w 102 rocznicę otwarcia Teatru Polskiego w Warszawie.
Fałszuje się dziś Wyspiańskiego – tak, jak fałszowało się i fałszuje romantyków, udusić się usiłuje go kadzidłami, sprawia się nad jego grobem tryumf masek. Kto rozumie Wyspiańskiego – ten wie, że cała jego twórczość jest bolesnym dopracowywaniem się narodowej duszy.
– Stanisław Brzozowski –
Krzysztof Jasiński (ur. w 1943 r.) - aktor i reżyser. Absolwent wydziału aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie (1968 r.). Założyciel i wieloletni dyrektor krakowskiego Teatru STU, gdzie był współtwórcą spektakli okrzykniętych manifestem pokolenia: "Spadanie", "Sennik polski", "Exodus" oraz późniejszych: "Hamlet", "Wyzwolenie", "Biesy". W swoim dorobku reżyserskim ma m.in. opery Giuseppe Verdiego "Makbet" i "Rigoletto" w Teatrze Wielkim w Poznaniu; musical "Chicago" w Teatrze Komedia w Warszawie; widowiska telewizyjne i benefisy w krakowskim Teatrze STU.
W Teatrze Polskim wyreżyserował "Zemstę" Aleksandra Fredry (premiera w 2013 r.) oraz "Żołnierza królowej Madagaskaru" Juliana Tuwima (premiera w 2018 r.).
UWAGA: Uprzedzamy, że w spektaklu wykorzystywane są światła laserowe (z efektem stroboskopowym).
więcej
Szczegóły