Dariusz Wnuk

więcej

Alicja w Krainie Snów

Dla młodzieży

Zapraszamy, choć nie wiemy, kim jesteś. Półdorosłym, półdzieckiem, półuczniem, półnauczycielką, półwoźnym, półmotylem, półkrólem?
Nie wiesz, kim jesteś?
Nie martw się, zejdź pod ziemię. Spotkasz tam wszystkich, których znasz. Będzie zabawa, będzie Bal.
Będzie z tobą Alicja. Alicja jest mądra i głupia jednocześnie, jakie to pokrzepiające, prawda?
Zapraszamy do klubu Królikarnia - pod ziemię. Trzeba iść za Białym Królikiem, za dziwnym facetem, zwierzęciem, czy człowiekiem, nie wiadomo?!
Poszła za nim Alicja, wy też pójdziecie. Pora przestać być dzieckiem. Pora zobaczyć, kto tańczy w Królikarni, jak wybija rytm Gąsienica, Suseł, Marcowy Zając. Poznać ich plany.
Pora się pośmiać z Alicji, gdy będzie podejmować decyzje. Pora się dowiedzieć, jaka jest cena za błędy. Zabawić się w Królikarni. Będzie zabawa, będzie Bal.

więcej

Znieważeni

Znieważeni” to czwarta część cyklu Dzieło Garrenów. Główny bohater a zarazem narrator Peter Garren przenosi nas do Paryża lat trzydziestych. To tutaj słyszy w radio przemówienie Hitlera, którego glos odbiera jako zniewagę wobec całej kultury europejskiej. Przeczuwa w nim zapowiedź narastającego buntu mas, znaku, że do głosu doszli ludzie, dla których kultura nie ma już znaczenia. Świetnie wyraził to José Ortega y Gasset: „…po raz pierwszy w Europie pojawia się typ człowieka, który nie chce nikomu przyznać racji a nie pragnie sam mieć racji, lecz po prostu jest zdecydowany narzucić swoje poglądy innym”.

więcej

Trans-Atlantyk

Polska, Polsce, Polską, w Polsce, o Polsko… Polska wymieniana na dziesiątki sposobów jest obsesją bohaterów Trans-Atlantyku i jej autora a zarazem narratora, WITOLDA GOMBROWICZA.

Powieść, jedna z najsłynniejszych w naszej literaturze XX wieku, nie powstałaby, gdyby Gombrowicz (w lipcu 1939 roku) nie wsiadł na statek Chrobry do Argentyny, a wysiadłszy w Buenos Aires odmówił powrotu do ojczyzny objętej wojną. Swoje przygody świeżo upieczonego emigranta opisał w książce, która do dziś jest kością niezgody między „prawdziwymi Polakami” a tymi, którzy nie widzą powodu, żeby przed Polską leżeć wyłącznie plackiem.

Czy Ojczyzna – ziemia ojców – musi być dla Polaka rzeczywiście tym, co najważniejsze? A może powinno się stworzyć jakąś Synczyznę – Polskę młodej przyszłości, wyzbytą starych grzechów Polaków Sarmatów? Statek „Polska” w spektaklu Artura Tyszkiewicza od wieków zarazem płynie i stoi w miejscu. Nasza pycha i nasza małość, tromtadracja i szlachetność kręcą nim w kółko, a my na nim, aż do zawrotu głowy.

więcej

„Wędrowiec po światach ze słów''- czytanie

Spotkanie

Teksty sceniczne Petera Handkego w XX wieku wywołały spore kontrowersje atakiem na mieszczański teatr m.in poprzez obrażanie publiczności. O tym, że dzisiaj są równie żywe i nośne przekonamy się 16 stycznia 2023 roku, słuchając w świetnym wykonaniu aktorów Teatru Ateneum – Marii Ciunelis, Tomasza Kozłowicza, Sylwi Zmitrowicz, Dariusza Wnuka wybranych fragmentów dwutomowej antologii. W rozmowie, którą poprowadzi dr hab. Krzysztof Tkaczyk (UW) weźmie udział dr Katarzyna Nowakowska (UW) i prof. Edward Białek z Uniwersytetu Wrocławskiego.

więcej

Don Juan

O czym jest „Don Juan”, wszyscy mniej więcej wiedzą. O słynnym uwodzicielu, którego imię oznacza w potocznym języku permanentne i nieukojone uganianie się za kobietami w dosyć jednoznacznym celu, jakim jest zaciąganie ich do łóżka. Ten uwodzicielski dunżuanizm nie zna granic, każda kobieta dobra i każda zasługuje na szybki ślub, byle tylko nasz seksmaniak mógł osiągnąć swoje. Gdyby jednak „Don Juan” był tylko o niepowstrzymanej obsesji erotycznej, szkoda byłoby na to Moliera, autora było nie było „Świętoszka”. Bo „Don Juan” jest też o świętoszkowatym świecie otaczającym bohatera, i erotyczne podboje Juana są także skierowane przeciw niemu. Są etyczną i filozoficzną prowokacją, wyzwaniem rzuconym światu klerykalnej hipokryzji ubranej w piękne słowa. Bo może Boga po prostu nie ma, a jedyną prawdą, w jaką warto wierzyć, jest dwa a dwa to cztery? Gdyby jednak wszystko było takie proste… Don Juan zostaje ukarany w końcu za bluźnierstwo, ale czy świat stanie się przez to lepszy?

Spektakl z Tomaszem Schuchardem w głównej roli reżyseruje Mikołaj Grabowski, twórca głośnego „Cesarza” wg Ryszarda Kapuścińskiego w naszym teatrze.

Sztuka dla widzów od 16 lat.

więcej

Dwór nad Narwią

Co może się wydarzyć, kiedy duchy z przeszłości materializują się w świecie żywych i wtrącają się w ich sprawy? Jarosław Marek Rymkiewicz, wybitny poeta, dramaturg i eseista, napisał w roku 1979 sztukę zarazem upiorną i śmieszną, w której działalność widm jest wyjątkowo uparta i dokuczliwa.

Każdy naród ma jakąś swoją historię, która albo napawa go dumą, albo bywa kulą u nogi. W przypadku naszej polskiej historii mamy do czynienia z jednym i drugim jednocześnie. To, co jednych z tej historii cieszy, innych ciężko wkurza, i tak mamy co najmniej od trzystu lat, o ile nie więcej. O historii ani zapomnieć się nie da, ani żyć z nią w zgodzie. Stąd kiedy trupy z przeszłości mieszają się z żyjącymi, wynikają z tego przeróżne porozumienia i nieporozumienia, groźne albo zabawne. Kochliwa hrabina sprzed stuleci odnajduje ducha kochanka we współczesnym dorobkiewiczu, stary generał z dawnego powstania ugania się za młodą mężatką… Kłania się Fredro i Witkacy, Mickiewicz i Mrożek. Dzisiaj znów uporczywie wracamy do historii, budujemy muzea i szukamy tam naszej dumy. Rymkiewicz zaś powiada: uważajcie, rodacy, upiory przeszłości lubią wysysać z nas krew.

więcej

Ojciec 2

Osiemdziesięcioletni André (w tej roli Marian Opania), wydaje się być ciągle w niezłej formie. Jednak niepokój najbliższych budzą coraz częściej pojawiające się u niego kłopoty z pamięcią. Anna (Magdalena Schejbal) stara się zapewnić ojcu możliwie najlepszą opiekę, licząc, że to spowolni postęp choroby. Ale to nie utrata pamięci zdaje się być największym problemem starszego pana. Prawdziwym dramatem jest niepokojące rozpadanie się więzi rodzinnych, zanik wzajemnego zrozumienia, społecznej empatii, szczęścia oraz… zwykłego zdrowego rozsądku. Kto w tych okolicznościach zachowa się uczciwie, a kto będzie wykorzystywał nieszczęście? I czyj świat jest prawdziwszy – chorego ojca czy pozornie zdrowej rodziny?

„Ojciec” to przejmująca tragikomedia napisana przez Floriana Zellera, bodaj najczęściej granego dziś na świecie współczesnego dramatopisarza francuskiego. Spektakl reżyseruje Iwona Kempa, znana między innymi ze znakomitych realizacji sztuk i scenariuszy Ingmara Bergmana.

więcej

Fantazja polska

Fantazja polska inspirowana jest postacią Ignacego Jana Paderewskiego (w tej roli Krzysztof Tyniec) – światowej sławy pianisty i kompozytora, ale też dyplomaty i męża stanu, któremu zarówno Polska, jak i Stany Zjednoczone zawdzięczają tak wiele.

Paderewski gromadził w salach koncertowych prawdziwe tłumy. Dzisiaj najprawdopodobniej nazwalibyśmy go celebrytą, ale swój muzyczny sukces i niezwykłą popularność wykorzystywał dla „większej sprawy”. To właśnie dzięki jego staraniom Thomas Woodrow Wilson, prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki, w słynnych Czternastu Punktach, które przedstawił Kongresowi w 1918 roku, umieścił punkt dotyczący niepodległości Polski. Sztuka nawiązuje bezpośrednio do tych historycznych wydarzeń oraz eksponuje imponującą siłę kobiet będących w otoczeniu muzyka.

Prapremiera sztuki w Ateneum nawiązuje do okoliczności jubileuszowych związanych z 100. rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości i 90-lecia Teatru Ateneum.

więcej

Ojciec

więcej

Dziewice i mężatki

Kobiety w poszukiwaniu mężczyzn… cóż za odwieczny temat! I w sztuce Moliera, i w autorskim przedstawieniu Janusza Wiśniewskiego, wizjonera teatru, kilka bardzo różnych pań i panien zdradza się ze swoją niechcianą samotnością.

Co dotyczy nie tylko tytułowych dziewic, ale i szacownych mężatek, które znudziły się swoim mężom. Te molierowskie kobiety – ale czy tylko molierowskie? – zrobią wszystko, by pozyskać lub odzyskać miłość. Do tego stopnia, że wpuszczają do domu złe duchy, biesy w uwodzicielskim przebraniu. No i dopiero się zaczyna… Wszystko zaś podszyte jest słynnym molierowskim śmiechem, bo przecież śmiech rozbraja, koi i wyzwala od złego.

więcej

Rzeźnia

W jednej ze swoich najbardziej niezwykłych, choć rzadko granych sztuk Sławomir Mrożek stawia fundamentalne pytania o ludzką kulturę i naturę. Co się dzieje, gdy zamieniają się miejscami? Odpowiedź znajdziecie w spektaklu Artura Tyszkiewicza i jego znakomitych aktorów.

Grający główna rolę, Tomasz Schuchardt, jest pozbawionym talentu skrzypkiem terroryzowanym przez matkę. Zamiast żywej dziewczyny woli sobie wyobrażać piękną lalkę. Któregoś dnia odzywa się do niego popiersie słynnego skrzypka Paganiniego proponując dziwny układ: geniusz za życie. I oto jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w domu naszego młodego skrzypka pojawia się sam Dyrektor Filharmonii proponując mu koncert... Jednak zamiast dźwięków koncertu skrzypcowego słychać ryki zarzynanych świń i wołów... Filharmonia zmienia się w rzeźnię... Świat i sztuka stają do góry nogami, nic już nie jest takie jak było.
Gdy wyjdziecie z teatru, spojrzycie na wszystko wokół już całkiem innymi oczami.

więcej

Siła przyzwyczajenia

Komedia

Komedia o cyrku, jakim staje się nasze życie, gdy zaczyna nim rządzić chora ambicja używająca najszlachetniejszych niekiedy argumentów. W roli głównej Krzysztof Gosztyła.
Bohaterowie „Siły przyzwyczajenia” to cyrkowcy: Żongler, Błazen, Pogromca i Akrobatka. Oraz Dyrektor, który całym tym cyrkiem rządzi. Cyrk jest niewielki, prowincjonalny, jego widownia też nie bywa za duża.
Z pozoru jak każdy inny, ten cyrk jest jednak dziwny, nietypowy. Otóż prawdziwą pasją dyrektora Caribaldiego jest codzienne ćwiczenie z artystami – po wykonaniu scenicznej pracy – słynnego kwintetu smyczkowego Franciszka Schuberta „Pstrąg”. Zawodowcy na arenie, amatorzy w muzyce, cyrkowcy starają się sprostać szaleńczym wymaganiom dyrektora wiolonczelisty.
Caribaldi jest tyranem i jednocześnie miłośnikiem piękna; zapatrzony w swoje ideały nie dostrzega upokorzeń ludzi, których zmusza do niechcianych wysiłków. Nie widzi, że bywa w tym wszystkim groteskowo śmieszny.
W roli głównej zobaczycie Państwo Krzysztofa Gosztyłę, który nie tylko gra znakomicie jako aktor, ale i jako… wiolonczelista.

więcej

Merylin Mongoł

Dramat psychologiczny

Jedna ze starych prawd głosi, że prawdziwa i odpowiedzialna sztuka powinna być z tymi, którzy cierpią, których boli życie, którzy nie mieli tyle szczęścia co inni. Nikołaj Kolada, uważany za najwybitniejszego współczesnego dramatopisarza rosyjskiego, podziela ten pogląd. Jego głośna, grana na całym świecie sztuka „Merylin Mongoł” niczego nie ubarwia i nie upiększa. Świat w niej przedstawiony jest ciemny i dotkliwie bolesny, choć nie brak w nim wielkich i pięknych marzeń.

Oto urodziwa, ale za to łatwowierna, niezbyt rezolutna Olga – zaniedbywana przez matkę, poniżana przez siostrę alkoholiczkę i wykorzystywana przez draba z sąsiedztwa – marzy o szczęśliwym życiu w wielkim mieście. Chce wyjechać ze swojej prowincjonalnej dziury, zerwać beznadziejny romans, spróbować żyć inaczej. Nadzieja pojawia się wraz z przyjazdem Aleksego – oczytanego, nieśmiałego i delikatnego. Tyle tylko, że marzenia Olgi nikogo nie obchodzą i nie wzruszają. Całe miasteczko żyje oczekiwaniem na ogłoszony przez lokalną wróżkę koniec świata.

Spektakl dla widzów pełnoletnich.

więcej