Historia śledztwa w sprawie nieistniejącej zbrodni pokazuje, że Gombrowicz zafascynowany był także literaturą popularną i miał niezwykły dar operowania ironią, humorem, absurdem, który to dar zjednał mu tyluż wielbicieli, co i wrogów. W wydaniu scenicznym Gombrowicz urzeka - jest i śmieszny, i straszny. Widzowie mają okazję podążać krętymi ścieżkami, które prowadzą do miejsc nieoczywistych. Sam Gombrowicz pisał o tym tekście tak: „Zbrodnia z premedytacją” jest już bardziej skomplikowana. Syn wcale nie zamordował ojca. Ojca w ogóle nikt nie zamordował. Syn dusi trupa dopiero wtedy, gdy sędzia śledczy doprowadza go do szału. Sędzia zgrywa się przez cały czas, a rodzina także częściowo się zgrywa. Nie trzeba przerażać się nadto demonizmem sędziego i syna, gdyż nowela ma raczej charakter intelektualny. Szło o pokazanie dwuznaczności uczucia i tego, jak sztuczna i fałszywa sytuacja dobywa z ludzi rzeczy okropne, o których im się nie śniło. (PS. Rodzina rzeczywiście kochała ojca, a wszyscy pozamykali się na klucz z podświadomego strachu i wstydu przed śmiercią, której zbliżanie się przeczuwali. Bardzo trudno objaśniać, gdy się nie wie, co właściwie może być niejasne.)"