„Za dużo wszystkiego” to próba zmierzenia się z mechanizmami organizującymi relacje pracy, z cieniami i blaskami rywalizacji, terrorem deadlinów i wszechobecnym przemęczeniem. Jak to się stało, że moment odpoczynku coraz częściej odkładamy na tzw. później, naiwnie wierząc, że wytrzymamy więcej (stając się ciałami idealnymi i nieśmiertelnymi)? Dlaczego nam się wydaje, że doba wytrzyma więcej, że nasze życia wytrzymają więcej, że z niewiadomego źródła nadejdzie w końcu upragniona pochwała albo nagroda i nagle wszystko się zmieni? Ile pracy trzeba włożyć, żeby spełniły się napędzane paliwem indywidualizmu pragnienia o byciu kimś wyjątkowym, kimś nie do zastąpienia, nie do podrobienia? Praca jako faktor najmocniej definiujący nasze życie to informacja, którą czasem podajemy jeszcze zanim się komuś przedstawimy z imienia. To pole zmagań z naszym własnym poczuciem winy za to, że nie robimy tyle, ile byśmy chcieli_ały albo mogli_ły. To obszar, w którym rywalizujemy sami_e ze sobą. Czy żeby utrzymać pozycję w tym wyścigu, trzeba biec najszybciej jak się umie, a żeby przesunąć się do przodu – trzeba to robić jeszcze szybciej? Czy da się w ogóle dobiec do mety?