Pierwszego dnia Festiwalu zobaczymy aż TRZY prace! „Ego Navigator” / „Groo” / "Seed" UWAGA: WYDARZENIE ODBYWA SIĘ W CENTRUM SZTUKI WSPÓŁCZESNEJ ZAMEK UJAZDOWSKI I „Ego Navigator” w choreografii Jeong Geon to obraz podróży bez nawigacji, w której artysta obiera sobie za cel wymyśloną wyspę swego prawdziwego „ja”, część swojej tożsamości, której nigdy nie odkrył. Liczy on, że dotarcie tam wypełni pustkę w jego sercu. W obecnych czasach króluje uzewnętrznianie się poprzez selfie i social media. Zewsząd otaczają nas zdjęcia nas samych oraz innych i z góry wiemy, co na ich temat powiedzą ludzie. Ani na chwilę nie udaje nam się zdefiniować naszego prawdziwego „ja”. „Chcę wiedzieć o sobie więcej!” Pragniemy poznać siebie bardziej niż ktokolwiek inny. Ale czy jesteśmy w stanie zrozumieć, że mamy tylko jedno prawdziwe „ja” i wyjątkową osobowość, której nikt nie zastąpi? ENGLISH: Ego Navigator is a work that depicts a journey without navigation in which the artist assumes an imaginary island as a destination for the 'real me' that he has never been to as part of his identity exploration, and hopes that arriving there will fill the empty space in his heart. The age of self-confession is filled with selfies and solo media. Surrounded by images of "me" and "you" who are conscious of how they will be seen by others, we fail at every turn to define the "only me" in the world. "I want to know more about me!" Can we, who are thirsty to know ourselves more than anyone else, realize that we have only one true self and that we have a unique personality that cannot be replaced by others? II „Groo”: Heejin Kim, Darae Jeong. Groo to w Korei jednostka służąca do liczenia drzew. Oznacza to, że rozpatruje się życie ludzkie przez pryzmat życia drzewa o najdłuższej żywotności na Ziemi. Młodość i starość, narodziny i śmierć. Zarówno wgłębienia w drzewie, jak i zmarszczki u starszej osoby są wyrazem upływającego czasu i wielkiej szlachetności. W słojach drzewa widzimy zmieniające i powtarzające się pory roku, a zmarszczki u starszej osoby ukazują upływający czas i bogate doświadczenie. Czas pędzi nieubłaganie, ale pewne rzeczy na tej niepewnej drodze mu się nie poddają. „Groo” to obraz życiowej podróży człowieka w odniesieniu do pojedynczego drzewa. ENGLISH: ‘GROO’ is a unit of measurement in Korean for counting trees. It delves into one person's life through the life of the tree with the longest lifespan among all living beings on Earth. Youth and old age, birth and death. The tree's engraved age and the wrinkles of an old person contain the time and profound life of nobility. The age rings on a tree reveal the changes of seasons and time repeated every year, while the wrinkles on an old person show the time and deep life experience. Time runs forward without waiting, but there are things that walk ahead in the uncertain path and remain silently standing. The artwork 'GROO' captures the life journey of a person, like a single tree. III "Seed": Seahyun Lee, Eungyo Son Gdy przychodzi kryzys w postaci katastrofy czy epidemii wirusa, współdzielimy odczucia wynikające z próby utrzymania dystansu. Nie jest to bowiem kryzys jednej osoby. Mierzymy się z tym razem. Powstaje wtedy niewidzialna sieć pomocnych dłoni. Nie jesteśmy sami: ja istnieję dla ciebie, a ty dla nas. W „Seed” ciało o nieograniczonym potencjale porównane jest do nasienia. Choć katastrofy wzbudzają niepewność, pojawiają się dłonie, które dają miłość i nadzieję. Dłonie te zamieniają kryzysy w okazje, które wyrażane są poprzez ruch i emocje dwóch tancerek. Wszystko po to, by ten kluczowy przekaz trafił do każdego. ENGLISH: During crises like disasters and viruses, we share physical senses as we strain and keep our distance. It's not just one person's crisis to deal with; we all face it together. In this process, a network of invisible helping hands is formed. We are not alone; I exist for you, and you exist for us. In 'Seed', a body with infinite potential is compared to a seed. Even amid anxiety-inducing disasters, hands of hope and love naturally sprout. These hands turn crises into opportunities, expressed through the movements and emotions of two dancers. The aim was to convey a message that resonates with everyone and is crucial to our collective understanding.