Operetka "Wesoła wdówka" Franza Lehára z 1905 r. odniosła ogromy sukces i okrzyknięto ją arcydziełem gatunku. Uznawana jest za najlepszą i najczęściej graną operetkę, przepełnioną szlagierami, na czele z największym bodaj hitem scen operetkowych "Usta milczą, dusza śpiewa". Tytułowa wdówka to młoda Hanna Glawari, której mąż – bogaty bankier – umiera po zaledwie ośmiu dniach małżeństwa, pozostawiając ją z niebywałym majątkiem. Bankier był obywatelem małego księstwa Pontevedro, dlatego wdówka, a raczej jej majątek, wzbudza ogólne zainteresowanie. Sam minister skarbu Pontevedry poleca podwładnym zająć się kobietą, tak by nie wyszła za mąż za obcokrajowca, a jej pieniądze nie odpłynęły za granicę. Tymczasem Hanna wyjeżdża do Paryża, gdzie spotyka rodaka i swoją dawną miłość – hrabiego Daniłę. Niegdyś ich związkowi sprzeciwiła się rodzina Daniły, gdyż Hanna była ubogą panną, teraz z kolei duma odbiera hrabiemu odwagę do ujawnienia swoich uczuć. Oświadcza się dopiero po wiadomości, że w przypadku powtórnego zamążpójścia majątek Hanny przepada. Jest to oczywiście jedynie test na prawdomówność ukochanego, bo zaraz po oświadczynach okazuje się, że pieniądze przepadają na rzecz nowego męża.