Spektakl oparty na wyobraźni. Wszystkie zbieżności są celowe. W spektaklu autorzy zapraszają widzów do refleksji nad konsekwencjami rodzinnych zależności oraz do przyjrzenia się żałobie za kimś, za kim… wcale się nie tęskni. Śmierć babci staje się pretekstem do zadania sobie fundamentalnych pytań o własne wybory i otwiera komnatę tajemnic dawno skrywanych osobistych niewygódek. A wszystko to podane z ogromną dozą humoru i błyskotliwych spostrzeżeń. Na scenie - wieszak na płaszcze, różowe krzesło, flakon z kwiatami, których nikt dawno nie podlewał. Trochę IKEA, trochę dom z serialu, jednak dość przytulnie. Ciszę przerywają kroki oraz głos z offu zadający pytanie za pytaniem, buńczucznie oczekujący odpowiedzi. Bohaterka – młoda kobieta, every(wo)man XXI wieku – na naszych oczach oblewa egzamin z życia. Związek, w którym utknęła, bardziej przypomina więzienie niż miłość. Ostatnie egzaminy na studiach? Idą gorzej, niż zakładała. Żałoba, którą powinna przeżywać po śmierci babci? Póki co, nawet nie zapukała do jej drzwi. Co się wydarzy, gdy wszystkie elementy jej życia nagle wpadną do emocjonalnego blendera i zamienią się w papkę wspomnień, uczuć i obrazów? "Trudny Obiekt Troski" to spektakl o rodzinnych zależnościach, traumach pokoleniowych i schematach, w które wchodzi się mimowolnie, z zasłoniętymi oczami. Spektakl został zakwalifikowany do XVII festiwalu monodramów MoTyf w Tychach, a Anita Szymańska została wyróżniona III Nagrodę Aktorską za "dynamiczne aktorstwo, w którym warsztatowa precyzja pracuje na rzecz spektakularnego poczucia humoru w diagnozowaniu ludzkiego doświadczenia w monodramie "Trudny Obiekt Troski""